Pub Dragon

Po tym, jak się w końcu ogarnął, wziął prysznic i ubrał coś porządnego, co nie było dresem, ani nie było podarte, zawędrował w końcu do wyznaczonego celu.
"Pub Dragon", miejsce w którym poznał chłopaka, z którym miał się dzisiaj spotkać ponowie. Pchnął drzwi i wszedł do pomieszczenia. Znajomy zapach dostał się do jego nozdrzy, alkohol i fajki. Westchnął i podszedł do baru, przy którym stał ten sam barman, co ostatnio.
- Cole z lodem. - rzucił w jego kierunku i przysiadł na jednym z barowych stołków. Miał jeszcze jakieś 10 minut do wyznaczonej godziny więc popijając chłodny napój czekał na chłopaka.

Jak to było w utartym zwyczaju, niemalże godzina czasu dla siebie okazała się niesamowicie wąskim odcinkiem czasu, jak na potrzeby Anthonego. Już samo znalezienie kluczy od pokoju wśród tysiąca drobiazgów zalegających biurko okazało się niesamowitym wyczynem dla Amerykanina, szczególnie, że ostatecznie okazało się, iż kluczy tam nie było. Spoczywały sobie spokojnie na łóżku, niezauważone przez właściciela i gdyby mogły, to śmiałyby się z niego do rozpuku.
Ostatecznie jednak zebrał się w sobie i nawet znalazł wszystkie niezbędne mu części garderoby na tyle szybko, by wybiec z akademika zaledwie pięć minut przed umówionym spotkaniem. Cud chyba tylko (i zajęcia wychowania fizycznego) sprawił, że nie spóźnił się.
Brawo, kretynie. Już wszyscy w mieście wiedzą, że ty wiecznie gdzieś musisz lecieć na ostatnią chwilę...
Bez problemu wśród stałych bywalców pubu wypatrzył Naokiego, prawdopodobnie zajmującego to samo miejsce, co przy ich pierwszym spotkaniu. Jednak przyzwyczajenia bywają silne. I o zgrozo, barman skinął mu głową. Najwidoczniej Tony bywa tu już tak często, że zaczynają go rozpoznawać...
- Mam nadzieję, że nie kazałem Ci czekać? - Odezwał się cicho, zachodząc mężczyznę tak, żeby go nie zauważył. Przysiadł na sąsiednim krześle, przypatrując mu się wyczekująco.

- Nie, przyszedłem trochę wcześniej. Nie martw się. - spojrzał na chłopaka i to wystarczyło, żeby zacząć się uśmiechać. Widział, jak barman skinieniem głowy pozdrawia Tony'ego i ze zdziwieniem uniósł jedną brew. Czyżby jedna wizyta wystarczyła, żeby mężczyzna zapamiętał chłopaka? Nie zapytał.
Zeskoczył ze stołeczka i podszedł do niego. Chłopak był lekko zgrzany, chyba musiał tu biec. Jego włosy były w jeszcze większym nieładzie niż ostatnio i na ich widok miał ochotę się zaśmiać. Nie zrobił tego jednak, ale za to uniósł rękę i odgarnął chłopakowi grzywkę wchodzącą do oczu na bok, muskając delikatnie, opuszkami palców, jego policzek.
- Przy stoliku będzie wygodniej, co? Chodźmy. - posłał mu delikatny uśmiech i razem usiedli na jednej z kanap w głębi pomieszczenia. Po drodze zamówił jeszcze dwa piwa, chociaż osobiście za tym trunkiem nie przepadał, ale nie planował się dzisiaj upić.
- Więc, co tam u ciebie słychać Tony? Oswoiłeś się już ze szkołą i nauczycielami? - Rozsiadł się wygodnie, przeciągając się uprzednio, tak, że aż strzyknęły mu kości.
Nie był typem rozmówcy, wolał słuchać. Od zawsze tak było, ale przy tym chłopaku czuł, że jest w stanie wykrzesać z siebie odrobinę więcej zaangarzowania w rozmowę niż zazwyczaj. Nie chciał zrazić go do siebie w żaden sposób.

Fakt, że Naoki tak rozpromienił się na widok Anthonego, nieco wprawiał tego drugiego w zakłopotanie. To miłe, że ktoś potrafił ucieszyć się na widok Amerykanina, co wcale nie pomagało mu w zebraniu do kupy swojej pewności siebie, która i tak mocno kulała po konfrontacji z barwnym wachlarzem osobistości szkolnych, czy imprezie na strychu. A to przelotne muśnięcie policzka... Niech Cię diabli, musisz mieć na mnie tak dziwny wpływ?
- Mam wrażenie, że powoli się przyzwyczajam do nowego otoczenia. - Swoim zwyczajem zapatrzył się w trzymaną przed sobą szklankę, z lekkim uśmiechem wspominając spotkanie z gawiedzią z różnych klas. Żałował, że tak mało wtedy wypił, bo alkohol nie zdążył wówczas rozwiązać mu języka. - Poznałem kilku kolegów ze szkoły, graliśmy w butelkę...
Pokrótce streścił swój tydzień, starając się wybrać tylko te interesujące fragmenty. Kiedy skończył, w końcu podniósł wzrok, napotykając spojrzenie swojego rozmówcy
- A Ty co robiłeś przez ten czas, Naoki? Mam wrażenie, że ostatnio nie miałeś tego opatrunku na dłoni...

Jeden z kelnerów, jakiś młody chłopak, którego wcześniej tu nie widział, przyniósł im piwo. Skłonił się lekko i odszedł w stronę baru.
Naoki przysunął sobie jeden kufel, a drugi popchnął w stronę chłopaka.
- Jedno piwo Tony, ok? Nie chcę cię tu upić. - pamiętał, jak ostatnim razem po wypiciu nie tak dużej ilości alkoholu, chłopak wyszedł stąd z rumianymi policzkami. Nie planował powtórki z tamtego dnia, a jako że był starszy, czuł się w obowiązku kontrolować ilość alkoholu spożywanego przez Tony'ego w jego obecności.
Upił łyk trunku i zmarszczył nos. Tak, piwo nie było jego ulubionym rodzajem alkoholu, ale nie było też jakieś strasznie koszmarne w smaku.
Wysłuchał opowieści chłopaka, wydawało się że dość przyjemnie spędził te kilka dni.
- No cóż... - przyjrzał się swojej dłoni, ciasno oplecionej bandażem. Całkiem zapomniał, że takie rzeczy rzucają się w oczy, jeśli nie przebywa się w kręgu ludzi obcujących z różnorakimi ranami. Westchną cicho zanim dokończył zdanie. - ...to był ciężki tydzień, ale nic mi nie jest. Niewielka rana. Szybko się zagoi.- wymamrotał pod nosem. Nie chciał chwalić się tym, że sam się okaleczył i to w tak idiotyczny sposób, więc pominął szczegółową opowieść o powstaniu zranienia. Odchrząknął i zajął się odpowiedzią na pytanie Tony'ego.
- Byłem w tym tygodniu w kilku miejscach w poszukiwaniu pracy i prawdopodobnie znalazłem coś dla siebie, w przyszłym tygodniu mam umówione spotkanie. Wydaje mi się, że powinno pójść dobrze. -

Uśmiechnął się rozbawiony, potakując lekko głową. Faktycznie, lepiej żeby tym razem nie folgował sobie zanadto z alkoholem. I tak wypił go w tym tygodniu wystarczająco dużo, by mieć lekkie wyrzuty sumienia, w końcu miał się pilnować i być asertywnym.
Przynajmniej tyle szczęścia, że jesteś uczciwy, Naoki.
Inny przypadkowo spotkany w barze facet pewnie by go upił do nieprzytomności, okradł, albo co jeszcze gorszego wymyślił. Ze sprzedażą nerek włącznie. W sumie Tony w swej głupocie tydzień temu zwierzył się przecież mężczyźnie, że właśnie tak o nim myślał. Na samo wspomnienie blondyn zaczął się śmiać pod nosem, ale nie oświecił Hayakawy, dlaczego. Wolał nie poruszać ponownie tej kwestii, jeszcze by go uznał za dziwnego, o ile nie zrobił tego dotychczas.
- Dobrze, że załatwisz sobie pracę, ale źle, że się gdzieś rozbijasz po kątach. - Stwierdził, przyglądając się jego dłoni. Ciekawiło go, co właściwie sobie zrobił, ale nie miał najmniejszej ochoty naciskać na niego, żeby zdradził powód uszkodzenia się. Zamiast tego skupił się na czymś zgoła innym. - A co za stanowisko obejmiesz, jeśli spotkanie przebiegnie pomyślnie?
Nie pytał, żeby podtrzymać konwersację. Interesowało go, czym Naoki będzie się zajmował, a przy okazji była sposobność, żeby pociągnąć trochę za język tego cichego gościa.

Westchnął cicho i upił łyk piwa. Przez chwilę się wahał, czy nie zwierzyć się chłopkowi, ale ostatecznie odrzucił ten pomysł. Nie będzie zaśmiecał młodej głowy takimi bzdurami. To był jego problem i on musi sobie z nim poradzić.
Podniósł dłoń do góry i znów się jej przyjrzał. Zacisnął ją w pięść i ponownie rozluźnił palce. Nie czuł już bólu, więc nie było źle, rana była tylko powierzchowna.
– Martwisz się? - mrugnął do niego. – Spokojnie, to niewielkie zadrapania. Nikomu krzywdy nie zrobiłem, jeśli zastanawiasz się, czy to rana z jakiejś bójki. - nie wiedział, czy tak faktycznie było i czy Tony podejrzewał go o pobicie się z kimś, ale tak to mogło wyglądać z jego perspektywy.
– Mam umówione spotkanie z szefem jednej z tutejszych firm. Staram się o posadę ochroniarza. Zawsze to jakieś powiązanie z tym co robiłem wcześniej. - nadal zastanawiał się, czy to dobry pomysł, ale wiedział, że bezczynne siedzenie na tyłku nie jest czymś, co chce robić. Musiał znaleźć sobie jakieś zajęcie, a skoro trafiła mu się okazja, to warto było ją wykorzystać.
– Masz już jakieś plany na weekend? Impreza w akademiku, jakiś wypad ze znajomymi? - był ciekaw tego, w jaki sposób blondyn spędza swój wolny czas. Czuł się trochę śmiesznie nie znając zachowań obecnych nastolatków, choć sam jeszcze niedawno był jednym z nich, ale imprezy to chyba nieodłączny element ich życia, prawda? Od zawsze tak było, każdy młody człowiek lubi zabawę.
Odgarnął przydługie włosy do tyłu, bo znów zaczęły wpadać mu do oczu.
– Chyba powinienem pomyśleć o przycięciu ich. - mruknął.