Pukać przed wejściem! Pokój Arisee

-Bo jesteś czasami okropnie straszny i irytujący. A za to chodzenie bez szalika powinien ktoś Ci porządną karę zafundować. Ale zdążyłem już do tego przywyknąć i kocham Cię mimo tego jak mnie potrafisz denerwować. Mam nadzieję, że któregoś dnia z Twoich ust też usłyszę te słowa…– Endo odsunął się nieco i spojrzał na Arisee z ze zdziwieniem, słysząc w jaki sposób zranił się w rękę
-Wylałeś kwas solny na rękę? Arisee czy Ty próbujesz prześcignąć Moriyamę w robieniu sobie krzywdy? Szczęście że ten nasz szkolny kwas nie jest mocno stężony. Wyniki doświadczeń są czasem marne, ale przynajmniej nikt sobie poważnej krzywdy nie zrobi. O czym Ty myślałeś, gapo? Mam nadzieję, że to nie z mojego powodu?
Oczywiście, że nie z Twojego, głupi. To Ty tylko myślisz o nim dzień i noc i sam siebie w tarapaty wciągasz.
-Kiedy były lub będą urodziny Twojego brata –zapytał próbując zmienić temat

- Hej! A wiesz co mnie najbardziej denerwuje? Jak ktoś bezczelnie czyta mi w myślach i wie o mnie więcej niż ja sam. - naburmuszył się. - Będę miał to na uwadze, dobrze? - mruknął ciszej. Nadal niczego nie był pewny.
- W pewnym sensie to było z Twojego powodu. Ale nie tylko. Byłem cholernie zmęczony i nie mogłem się skoncentrować. Plus jeszcze ten incydent z Kise dał mi nieźle w kość. I tyle. Stało się.
- W przyszłym tygodniu. Ma urodziny w środę, ale jadę do niego w sobotę.

-Mówisz, że Cię denerwuję, Arisee? Wybacz, taka moja natura. Podobno denerwuję wszystkich. Nie panuję nad tym.
Endo puścił wreszcie Arisee, gdy upewnił się, że mężczyzna czuje się już lepiej, a nawet gdy zaczął robić te swoje naburmuszone minki.
-Może jednak napijemy się tej kawy czy herbaty? Opowiesz mi o incydencie z Kise. Nic o żadnym nie wiem, a brzmi bardzo dramatycznie. Dotychczas myślałem, że ten płochliwy chłopiec ma jeszcze mniej życia niż ja i w ogóle nigdy nie sprawia problemów.
W pierwszej chwili Endo był zły na pierwszaka o sam fakt, iż ten sprawia jakiekolwiek problemy wychowawcze i zaprząta śliczną głowę Arisee, ale kiedy przypomniał sobie strach z jakim blondynek na niego patrzył gdy ostatnio przeszkodził im w rozmowie, uznał, że skoro Kise jakieś problemy sprawia to pewnie sam ma problemy jeszcze poważniejsze i bez interwencji Endo.
-Przyszła sobota? Trochę szkoda, bo to oznacza, że nie będę mógł Cię w sobotę nachodzić. Ale w niedzielę wracasz, prawda? Może przyjdę wypytać jak było na urodzinach. Próbowałeś już instalować którąś z tych gier? Komputer daje sobie z nimi radę?

- To nie ty mnie denerwujesz. Denerwuje mnie fakt, że wszyscy na około zdają się wiedzieć o mnie o wiele więcej, niż ja sam wiem i zauważają rzeczy, o których ja nie mam pojęcia.
Wstał z łóżka, wyminął Endo i włączył czajnik. Miał nie lada problem z odkręceniem słoika z kawą, w końcu jednak i to mu się udało. Po chwili na stoliku wylądowały dwa kubki. Jeden z kawą, dla chłopaka, drugi z herbatą dla niego.
- Cóż, mam wrażenie, że tym razem to ja sprawiłem problem jemu. Po prostu zareagowałem zbyt gwałtownie i agresywnie w stosunku do jego znajomego, w dodatku wyciągając najprawdopodobniej złe wnioski. On się wkurzył, powiedział parę dosadnych słów i wyszedł. Kise o mało co się nie popłakał, ale zaraz pobiegł za nim. Chyba powinienem ich przeprosić. - westchnął.
- Wrócę w niedzielę, ale najprawdopodobniej dopiero wieczorem. Nie sądzę, żeby rodzina wypuściła mnie wcześniej. Znowu będą wmuszać we mnie tony jedzenia, twierdząc, że jestem o krok od śmierci głodowej i będą kazać mi relacjonować krok po kroku każdy dzień. To jest cholernie upierdliwe. A gier jeszcze nie instalowałem. Nie miałem na to ani czasu, ani głowy. Mogę spróbować teraz. - odparł. Podszedł do biurka i wziął z niego swojego stareńkiego, srebrnego laptopa, w dodatku ze strasznie porysowaną obudową. Otworzył go i włączył, ukazując tym samym brak kilku klawiszy na klawiaturze.

-Dziękuję. –rzucił krótko, zerkając na kubek z kawą.
-Ani trochę się nie dziwię, że rodzina dokarmia Cię na siłę. Może nie wyglądasz jak o krok o śmierci głodowej, ale jesteś bardzo szczupły.
O dziwo przy tym niesamowicie pociągający. Oszaleć można na punkcie tych Twoich długich nóg, wąskich bioder, szczupłych palców…
Z resztą domyślam się, że żywisz się jak wszyscy w akademiku, czyli czymkolwiek byle nie gotować. Strasznie mnie to tu denerwowało. Żeby wejść do kuchni trzeba było pół akademika oblatać żeby klucz i pozwolenie dostać, najpierw trzeba było posprzątać przed gotowaniem, później po gotowaniu a i tak było ryzyko, że jeśli ktoś gdzieś nabrudzi albo coś z kuchni zginie to podejrzani będą wszyscy, którzy z niej korzystali. Takie uroki akademika. Nie zastanawiałeś się nad jakąś niedużą kuchenką elektryczną? Taką jakąś mniejszą, dwupalnikową? Wiem, że regulamin ze względu na bezpieczeństwo nie pozwala wychowankom na żadne takie gadżety z wyjątkiem czajnika elektrycznego czy prostego tostera, ale przecież Ty jesteś opiekunem. O Tobie w regulaminie nic takiego nie widziałem, przynajmniej nie w zeszłym roku.
Endo zerknął na laptop Arisee z nieco dziwnym uśmiechem. Wyglądał trochę, jakby powstrzymywał się od roześmiania. Pokręcił tylko nieco głową.
-Rozumiem, że jak chcesz napisać coś zawierającego literę Q albo kwadratowe nawiasy, to używasz ołówka, żeby wcisnąć nieistniejący klawisz? Czy piszesz na klawiaturze ekranowej? I gdzie ten Twój laptop zgubił „home’ i „end”? Pierwszy raz widzę bezdomny komputer bez końca. –mimo wszystko chłopak nie mógł nie zaśmiać się cicho.
Cóż, przynajmniej nie ma zakurzonych głośników i tony niezidentyfikowanego brudu pod klawiaturą, jak połowa laptopów.
-Jeśli pozwolisz mi pstryknąć fotkę klawiatury może uda mi się zdobyć te brakujące klawisze. Wiem gdzie szukać używanych części. Często rozbierają całe komputery na kawałki kiedy nie opłaca się ich już naprawiać i wyjmują tylko to co jeszcze działa. Klawiaturę powinni mi oddać za grosze a może nawet i darmo, po znajomości. Zaraz zobaczymy czy da radę coś tu zainstalować.
Endo sięgnął do swojej torby po etui, z którego wyjął okulary w prostokątnych oprawkach. Przetarł je maleńką ściereczką noszoną w etui i włożył na nos. Wcisnął przycisk włączający laptop i zerknął na nieco przetartą już naklejkę z parametrami komputera.
-Może się długo ładować ale powinno dać radę… Jeśli wpiszesz mi hasło. Nie chcę się włamywać do komputera własnego nauczyciela.

Kise jak zwykle nieśmiało zapukał do pokoju i po chwili czekania nacisnął na klamkę. Ze sobą miał już spakowaną pospiesznie torbę, z której wystawał kawałek ucha Pana Królika.
- Sensei, chciałem... - urwał, widząc siedzącego przy biurku Endo. To była jakaś złośliwość losu, że zawsze musiał trafiać tutaj na tego chłopaka, mimo iż ten tutaj nie mieszkał. Odruchowo cofnął się o krok, żeby wyjść, po czym zauważył starego laptopa, w którym sensei właśnie wpisywał hasło. - Znów jestem nie w po... To laptop senseia?
Kise od razu zabłyszczały oczy. - Miałem taki sam! W sumie dalej mam, tylko zostawiłem go w domu. Nie sprawdza się do noszenia codziennie ze sobą do szkoły, za ciężki jest na to. Dostałem go parę lat temu od taty, a że szybko padł, to musiałem go rozłożyć na części i naprawić.
Zaczął gadać, po czym zorientował się, co robi, więc zamilkł zarumieniony. Z tego co wiedział, Endo sam pasjonował się komputerami. Często go widział w sali informatycznej, gdy sprawdzał jakieś swoje prace czy aby na pewno działają na sprzętach o różnych parametrach. Cóż, Kise wolał siedzieć w bibliotece ze swoim laptopem, poza tym - z tego co zauważył - oboje poszli w trochę inne kierunki rozwoju informatyki.
Pomaga senseiowi z jego laptopem? Równie dobrze ja to przecież mogłem zrobić. Jestem na miejscu, a Endo musi specjalnie przychodzić.
- Umm... Ja chciałem tylko powiedzieć, że chciałbym nocować dziś u Juna... - powiedział, wbijając wzrok na powrót w podłogę.

Arisee podszedł do komputera, aby wpisać hasło. Wstukał szybko wszystkie literki i wcisnął enter. Czekają na załadowanie pulpitu, zerknął z ukosa na Endo. Nieczęsto widywał go w okularach. Wyglądał w nich inaczej, ale zdecydowanie w tym dobrym aspekcie.
- Q z reguły nie jest mi do niczego potrzebne, z nawiasami trochę gorzej. Ale z reguły udaje mi się je wbić z trzecim lub czwartym podejściem. Brakujące klawisze walają mi się gdzieś po szufladach. Taka pamiątka po spadającym na klawiaturę kocie. Usiłowałem je kiedyś naprawić, ale bałem się, że zrobię to źle i się połamią.
Właśnie chciał powiedzieć, że kuchenka raczej średnio by mu się przydała, ewentualnie do podgrzania mleka na płatki, i prędzej obrosłaby kurzem, niż by ugotował na niej coś zdatnego do konsumpcji, jednak w tym momencie rozległo się pukanie.
Otworzył szeroko oczy, dziękując komu się dało, że niespodziewany gość przyszedł teraz, a nie dziesięć minut wcześniej. Bo ciężko byłoby wyjaśnić postronnym zaistniałą sytuację.
Na progu stał Kise. W jednej ręce trzymał spakowaną torbę. Początkowo paplanina chłopca zbiła go z tropu, ale w końcu usłyszał to, było pewne od początku.
Westchnął i przeczesał grzywkę palcami.
- Zgoda. - mruknął. - Gdybym teraz się nie zgodził, Twój Jun chyba jeszcze bardziej by mnie znienawidził.

Kise zburaczył się na słowa "Twój Jun". Tak, zdecydowanie się zgadzało. To był jego Jun. Jego i nikogo więcej. Poczuł rozlewające się w sercu ciepło.
- Skąd sensei wie...? - spytał z niepokojem. No pięknie, teraz będzie miał pod górkę. Jeszcze mało brakuje, sensei pobiegnie na policję, żeby oskarżyć Shigę o uwodzenie nieletnich i...
Zgodził się?
Dopiero teraz do chłopaka dotarły słowa wychowawcy. Już się zaczął uśmiechać, gdy zobaczył spojrzenie Endo, które skutecznie go zgasiło. Poczuł dreszcz przerażenia przebiegający mu po kręgosłupie. Cofnął się o krok.
- Przepraszam, że przeszkadzam... Następnym razem po prostu podrzucę kartkę, że idę do Juna... - wydukał zdenerwowanym głosem.
To chyba jest niemożliwe, żeby się zbliżyć do Endo. Kise już parokrotnie zastanawiał się czy do niego nie podejść w sali komputerowej, ale zawsze rezygnował z tego planu. Chłopak odstraszał swoim zachowaniem chyba wszystkich. Z wyjątkiem senseia, jak widać
Kise szybko się pożegnał i zniknął z pokoju nauczyciela, zamykając za sobą drzwi. Zdecydowanie ma pecha do wpadania tutaj na Endo.

[z/t]

Endo spojrzał ze wściekłością na otwierające się drzwi. Kiedy blondynek zaczął się rozgadywać na temat komputera zdjął okulary i podparł głowę na ręce patrząc na niego ze znudzeniem.
-To fascynujące, Kise, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt jak duża była konkurencja na rynku kiedy te laptopy wchodziły. –rzucił złośliwie.
-Niech sensei w wolnej chwili przejrzy szuflady, jeśli znajda się te przyciski odłożymy je na miejsce. Na pewno będzie wygodniej pisać. Mogę załatwić inne, ale oryginalne na pewno będą lepsze. –powiedział już normalnym, lekkim tonem. Zupełnie ignorując chłopca. Wstał i rozejrzał się po pokoju. Kiedy zauważył płyty z grami sięgnął po jedną z nich i włożył do napędu CD-rom. Skupił się na komputerze, kątem oka zerkając na wystające z torby blondyna królicze ucho.
Rozumiem sentyment, ale czy on nie jest za stary na targanie ze soba pluszaków?
Z zadowoleniem zarejestrował, że Arisee się zgadza i blondyn niemal jak na skrzydłach opuszcza pokój.
-Może on powinien po prostu się do tego swojego Juna przeprowadzić? Nie płaciłby za akademik i nie pytał Cię ciągle o zgodę na nocowanie u niego.
I nie przeszkadzał nam za każdym razem gdy tu jestem.

Kiedy tylko Kise opuścił pokój, Arisee zamknął drzwi i oparł się o nie ręką.
Czasem naprawdę żałuję, że nie mogę się zamknąć na klucz i mieć ich wszystkich w nosie - pomyślał.
- Skąd wiem? Może to jakaś moja cholerna intuicja. - westchnął.
Usiadł na łóżku po turecku i wpatrzył się kątem oka w mrugający ekran laptopa.
- Może i faktycznie prościej. Jednak nie sądzę, że prostsze byłoby przetłumaczenie jego rodzinie, dlaczego szesnastoletni chłopak wprowadza się do prawie obcego mężczyzny, który jest chyba nawet starszy ode mnie.
- Poszukam tych klawiszy. - stwierdził, upijając łyk herbaty z kubka. - Jak tylko najdzie mnie ochota na totalną demolkę biurka. Bo obawiam się, że jak tylko coś tam ruszę, będę musiał sprzątać do samego końca.

-Cóż, zawsze może „wynająć” u niego miejsce w pokoju na warunkach dogodniejszych niż akademik. Rodzice pewnie by się zgodzili i nawet tego pokoju nie sprawdzali. Moi do dzisiaj wysyłają mi kasę na akademik, bo nie zauważyli nawet że podpisali umowę najmu mieszkania dla mnie. Z resztą to nie Twoja sprawa Arisee i nie od Ciebie to zależy.
Endo wyglądał na zdziwionego gdy usłyszał, ze kochaś Kise jest prawdopodobnie starszy od Arisee.
-Poważnie Kise wyrwał sporo starszego faceta? No proszę, aż dziw. Cóż, szesnastkę ma skończoną, więc pod pedofilię to już nie podchodzi. W zasadzie gdyby Kise był dziewczyną i wpadliby, to nawet zgodę na ślub by dostali. Więc „czym jest wiek wobec potęgi miłości”? –ostatnie słowa powiedział teatralnym niemal tonem. Sięgnął po kubek z kawą i upił spory łyk. Gra skończyła się instalować. Endo wyłączył niepotrzebne programy pracujące w tle i przestawił ustawienia gry. Musiał ustawić gorszą jakość grafiki i dźwięku by gra działała płynnie na słabszym sprzęcie. Kiedy już wszystko było gotowe odsunął się robiąc miejsce na łózku na wprost komputera.
-Siadaj, pokopiemy trochę w piłkę bez piłki. Spokojnie, ustawiłem najniższy poziom trudności, pokażę Ci wszystko.

- W sumie masz rację. To nie zależy ode mnie. Ale, cóż, martwię się o niego, żeby przypadkiem nie władował się w jakąś upierdliwą sprawę. Bez komentarza proszę! - dodał szybko, widząc, że Endo już szykuje się, by coś powiedzieć na temat niepotrzebnego zamartwiania się. - Nic nie poradzę na to. Martwię się o was wszystkich.
Słysząc ostatnie zdanie o 'potędze miłości', początkowo otworzył usta, by się zaśmiać, zaraz jednak szybko je zamknął.
To nie byłoby w porządku. Niby kryzys został zażegnany, niby wszystko był tak jak dawniej, jednak Arisee nadal nie znał ostatecznej odpowiedzi na swoje pytania. Chciał ulec, ale nie wiedział, czy potrafił.
Usiadł zatem koło Endo i słuchał uważnie tłumaczenia chłopaka co do gry. I chociaż, Bóg mu świadkiem, starał się, nie był w stanie grać na tyle dobrze, żeby wygrać. Mylił klawisze, spóźniał się z kliknięciem właściwego, albo w ogóle nie naciskał nic. W końcu skapitulował.
- Chyba się do tego nie nadaję. - mruknął.

Właściwie pierwszy raz Endo szczerze życzył komuś innemu szczęścia w miłości. Byłoby naprawdę dobrze gdyby Kise i temu jego Junowi wszystko się poukładało.
Gdyby Arisee widział, że są szczesliwi mimo roznicy wieku i że Kise nie grozi nic złego, może inaczej patrzyłby na nasz potencjonalny związek.
-Najłatwiej powiedzieć „chyba się do tego nie nadaję”. Moriyama do chemii też się nie nadaje a ostatnio siedział ze mna nad nia kilka godzin. Mam nadzieje że przynajmniej nastepny sprawdzian zaliczy na wyzej niż dwa. Skoro tak Ci nie wychodzi, spróbujemy inaczej. –stwierdził ze spokojem, po czym jak gdyby nigdy nic usiadł w rozkroku za Arisee. Przysunął się blisko, niemal obejmując mężczyznę i położył dłonie na klawiaturze zupełnie zamykając go pomiędzy sobą a stolikiem.
-Połóż palce dokładnie na moich palcach. Nie panikuj, usłyszę jeśli ktoś będzie się kręcić po korytarzu. Ja będę nasłuchiwać, Ty postaraj się skupić na grze. Chcesz mieć wspólne tematy z bratem?
Endo oparł lekko brodę na lewym ramieniu Arisee i włączył grę ponownie.
-No dalej, bo odbiorą nam piłkę.

Skup się na grze?! Nie panikuj?! No jasne, i może coś jeszcze? Teraz to mam jeszcze mniejsze szanse na przejście tej gry niż przedtem.
Nie czuł się zbyt komfortowo w takiej pozycji. Miał wrażenie, że zaraz serce wyskoczy mu przez przełyk, a zdradzieckie rumieńce zostaną na policzkach już na zawsze. Dodatkowo fakt, że siedzieli w akademiku, gdzie dosłownie każdy mógł w każdej chwili wpaść do pokoju, nie pozwalał mu się w pełni uspokoić. Zaryzykował jednak i niepewnie położył swoje dłonie na nieco większych dłoniach chłopaka. Zaczęli grać.
W miarę upływu czasu Arisee przestał czuć się niekomfortowo, co więcej, bliskość Endo zdawała mu się czymś normalnym. Czymś, co powinno być już zawsze. Kiedy tylko ich drużyna strzeliła bramkę, a sędzia odgwizdał koniec meczu, uśmiechnął się.
- Udało się. – odparł szczęśliwy. Odwrócił się gwałtownie w stronę chłopaka, przez przypadek muskając nosem jego policzek. – Przepraszam. – szepnął speszony.

Endo gra wydawała się być banalnie prosta. Grywał w nią dość dawno, ale na najwyższym poziomie trudności. Teraz problemu nie sprawiała sama gra, ale okoliczności. Bliskość Arisee zdecydowanie dekoncentrowała. Ponadto obiecał nasłuchiwać co się dzieje na korytarzu i jak obiecał – pozostawał czujny. Dodatkowym utrudnieniem był fakt, że nie chciał grać sam, zależało mi na tym by angażować w to mężczyznę i o ile na początku gry to Endo naciskał klawisze a palce Arisee tylko podążały za jego palcami, o tyle pod koniec pozwolił by to dłonie mężczyzny kierowały jego palcami. To Arisee grał, z drobną tylko pomocą Endo.
Nie mógł powstrzymać uśmiechu na przepełniony szczęściem szept Arisee. Poczuł dotyk na policzku i spojrzał na zawstydzonego mężczyznę.
Brakuje tylko byś oblał się rumieńcem. Arisee dlaczego musisz być tak niesamowicie pociągający? Jak mam się przy Tobie kontrolować kiedy jesteś taki?
-To ja przepraszam. –szepnął, ujął go palcami pod brodę i pocałował krótko w usta. Pocałunek był delikatny i trwał ledwie sekundę, ale był spokojny, stanowczy i pewny. Zaraz po nim Endo odsunął się nieco by nie zawstydzać Arisee jeszcze bardziej.
-Cóż, myślę że nie ma sensu na razie instalować reszty. Spróbuj w wolnej chwili pograć jeszcze raz w to, tym razem zupełnie samodzielnie. Tylko nie pozwol żeby Cie wciągnęło i odwróciło uwage od obowiązków. -rzucił lekko, jak gdyby nigdy nic, choć jego serce biło jak szalone.

Arisee zamarł na chwilę, kiedy Endo pocałował go w usta. Właściwie to było bardziej jak muśnięcie, ale i tak skutecznie spowodowało w głowie nauczyciela niezły mentlik.
Za długo byłem sam. – stwierdził. – Teraz reaguję zbyt emocjonalnie na wszystko. – zbeształ się, próbując uspokoić trzepoczące serce i jednocześnie przypomnieć sobie, jak tak właściwie się oddychało. Był niesamowicie wdzięczny chłopakowi, że dał mu nieco przestrzeni. Miał wrażenie, że na jego głowie można by upiec jajko.
- Dzięki za pomoc z tą grą. – wydusił. – Mam tylko nadzieję, że brat da mi małe fory, bo gracz ze mnie raczej mierny. Za to Ty radzisz sobie fenomenalnie. To raczej mało prawdopodobne, że wciągnie mnie na tyle, żebym zapomniał o Bożym świecie. – zaśmiał się. – Czas wolny zdecydowanie wolę poświęcać na wylegiwaniu się w łóżku i spanie.

Starał się nie wpatrywać w Arisee by go nie krepować, ale było to naprawdę trudne. Przesiadł się obok i sięgnął po kubek ze swoją, zimną już kawą. Oblizał wargi nadal czując na nich przelotny dotyk miękkich warg ukochanego. Powstrzymanie się przed tym pocałunkiem było zbyt trudne. Trudne było również powstrzymanie się przed pogłębieniem go, ale to akurat udało się Endo. Nie chciał spłoszyć Arisee, ale przyzwyczajac go do swojej bliskości. Może wtedy mężczyzna go pokocha? Endo dopił swoją kawę i odstawił kubek.
-Twój brat raczej nie gra w to, prędzej w najnowszą FIFĘ, ale regułą jest ta sama, zmieniaja się tylko drużyny, grafika i dzwieki. Naprawde wolny czas lubisz spędzać na leniuchowaniu? Tego chyba Ty musisz nauczyć mnie, bo ja nigdy nie potrafie usiadziec bezczynnie w miejscu… Arisee, najchętniej zostałbym tu dłużej, ale pora na mnie. Pewnie masz pracę, a ja muszę spędzić chwilę na nauce. Wystarczy, że przez kilka ostatnich dni nie mogłem się skupić i złapałem gorsze oceny. Pomyliłem na sprawdzianie z biologii mózgi ptaków i gadów. Nie wiem jak mogłem coś tak głupiego zrobić. Chyba w ogóle nie myślałem.

- Leniuchowanie jest naprawdę przyjemne. Oczywiście, jeśli leniuchujesz mając świadomość, że nic nie musisz robić i nie czeka cię żadna praca. W innym przypadku mam wyrzuty sumienia, że nie robię tego, co akurat powinienem robić. - zaśmiał się.
- Och, no jasne. - speszył się. - Nauka przede wszystkim. Przepraszam, że wyrwałem Cię z domu w samym środku powtarzania materiału. Plus jeszcze pomagałeś mi z tymi grami. - chwycił puste kubki i wyniósł je do zlewu. - Dzięki, naprawdę. - uśmiechnął się.
Nie myślałeś? - zdumiał się, wpatrując się w chłopaka. -No to jest nas dwóch. - potarł delikatnie zabandażowaną rękę.

-Gdybyś nie wyrwał mnie z domu nie nauczyłbym się nic, tylko nadal bym się denerwował i nie mógł zebrać myśli. Teraz przynajmniej wiem, że nadal mam dla kogo się starać, bo choć może nie jesteś pewien swoich uczuć i zapewne w jakimś stopniu boisz się tego wszystkiego, to traktujesz mnie poważnie. Muszę po prostu sprawić byś mnie pokochał i przekonać Cię, że jest to warte każdego ryzyka. Ale przede wszystkim muszę nadal skupiać się na nauce. Moja własna przyszłość mnie nie obchodzi, ale jeśli może ona być nie moją, ale naszą wspólną przyszłością to zależy mi by była jak najlepsza. – powiedział ze spokojem, zupełnie nieskrępowany własnymi słowami. Wiedział czego chce. Wiedział to od dawna, dlatego ani trochę nie wstydził się o tym mówić. Zebrał swoje rzeczy i podszedł do Arisee patrząc jak ten odkłada brudne kubki.
-Za każdym razem gdy do Ciebie przychodzę zostawiam Cię z naczyniami do pozmywania. Przepraszam. Następnym razem w ramach odwetu Ty możesz wpaść do mnie. Wiesz, myślę, że w niedzielę na pewno wrócisz zmęczony i będziesz miał ochotę tylko się położyć. Nie będę Cię nachodzić, zależy mi żebyś się wysypiał. Ale odezwę się w poniedziałek. Musisz mi koniecznie opowiedzieć jak spędziłeś ten weekend. Napiszę do Ciebie, albo odezwę się w szkole. Mam chemię w poniedziałek. –chciał się odsunąć i wyjść ale przez chwilę zamyślił się jakby chciał coś jeszcze powiedzieć tylko nie wiedział jak.
-Nie przejmuj się nigdy tym, że mnie odciągasz od nauki, bo choć ucieka mi trochę czasu, to każde spotkanie z Tobą daje mi naprawdę silną motywację by dawać z siebie wszystko. Ja naprawdę staram się tylko dla Ciebie. Do zobaczenia, Arisee. Udanego weekendu. –powiedział wyciągając dłoń w jego stronę. Spojrzał mu w oczy z czułością, uśmiechnął się łagodnie i pogłaskał go delikatnie po policzku, tak jak wtedy na szkolnym korytarzu. Prosty gest na do widzenia, po którym opuścił pokój Arisee, a następnie akademik. Do domu wracał tak lekkim krokiem jak jeszcze nigdy.

[zmiana tematu]

Cholera, bezpośredni jest.
Zresztą, czego mógł się spodziewać. Endo doskonale wiedział czego pragnął. Pragnął jego. A on musiał się zastanawiać, czy ulec, czy wręcz przeciwnie. Chociaż... gdyby chciał to zakończyć, mógł to zrobić wcześniej. Teraz miał wrażenie, że zdrowy rozsądek zaczyna pakować walizki na długie wakacje, a w jego miejsce rozgaszcza się uczucie...
- Dwa kubki to jeszcze nie tragedia. - stwierdził. - Zatem, może wpadnę. Oddać gry. Więc, do poniedziałku. - bąknął, kiedy Endo ponownie przyprawił go o szybsze bicie serca.
Kiedy chłopak wyszedł, Arisee zakopał się na powrót w pościeli. Mimowolnie zaczął analizować wszystko, co dzisiaj zaszło. Od tego pokręconego wyznania, po wspólną grę, a nawet delikatny pocałunek. I znowu jego serce przyspieszyło, a na policzki wystąpiły przeklęte rumieńce.
Muszę się chwilę przespać. I uspokoić.

Nie było chyba nic dziwnego w tym, że Endo wychodząc od Moriyamy zszedł tylko piętro niżej i upewniając się, że korytarz jest pusty ruszył do pokoju Arisee. Zapukał cicho i wszedł od razu. Odetchnął gdy zobaczył, że nauczyciel jest sam w pokoju.
-Wiem, najpierw pukać potem wchodzić. Wybacz, nie chciałem by ktoś mnie zobaczył.
Endo oparł się o drzwi, jakby chciał je przytrzymać gdyby ktoś postanowił tu wtargnąć. Spojrzał na Arisee i zmusił się do niepewnego, przepraszającego uśmiechu.
-Twoje chore dzieciątko śpi. Nie wiem kiedy się obudzi, więc niestety nie będę mógł chyba zostać tu zbyt długo. Jak Ci idzie z testami? Przepraszam, naprawdę miałem nadzieję na to, ze spędzimy dziś trochę czasu razem. Nie wiedziałem, że Moriyamie się pogorszy i będzie chciał mnie widzieć „na łożu śmierci”. Nie wiem co mu odbiło… Sam rozumiesz, że akademik nie jest najlepszym miejscem na nasze spotkania, a o tej porze już raczej niespecjalnie jest sens iść do mnie. Wybacz Arisee. Zobaczymy się w sobotę, prawda?

Sprawdzanie testów szło Arisee jak krew z nosa. Wiedział, że prędzej czy później musiałby się za to zabrać i, że, niestety, same się one nie sprawdzą. W dodatku był zmęczony. Cholernie zmęczony.
Rozważał właśnie zrobienie sobie przerwy, najlepiej takiej do jutra, kiedy to ktoś zapukał do drzwi, a po chwili do środka wszedł Endo.
Arisee ucieszył się na jego widok i nikło się uśmiechnął.
- Przecież zapukałeś. - stwierdził. - Co prawda aż sekundę przed tym, jak otworzyłeś drzwi, ale zawsze. Liczą się intencje. - zaśmiał się, zaraz jednak spochmurniał spoglądając na sterty jeszcze nie sprawdzonych prac.
- Powoli. Wręcz za wolno. Muszę to posprawdzać do piątku, żeby z rana zrobić zestawienie wyników, a końca nie widać. - westchnął. - Planowałem właśnie przerwę. Taką długą.
- Dzięki za Moriyamę. Boże, który raz już Ci to mówię? Biedak naprawdę solidnie się pochorował, a ja nie bardzo mam czas, żeby do niego biegać co piętnaście minut. I pewnie, że zobaczymy się w sobotę. Napisz mi smsa, kiedy rodzice wyjadą. - wstał z łóżka i przeciągnął się, przez co T-shirt podjechał mu do góry, ukazując blady brzuch.
- Ryu, masz chwilę na małą kawę? Czy od razu uciekasz do siebie?

Przez chwilę zagapił się na odkryty brzuch Arisee. Płaski, niemal mlecznobiały, idealny.
Chyba jednak muszę częściej Cię odwiedzać w akademiku, skoro za każdym razem fundujesz mi tak nieziemskie widoki. Najpierw Twoje długie, szczupłe nogi, teraz brzuch… Ja tu próbuję nie myśleć o Tobie przedmiotowo, nie fantazjować o Twoim ciele zbyt często, nie skupiać na tym jak niesamowicie seksowny jesteś i jak pragnę Twojej bliskości, a Ty mnie tylko do tego prowokujesz. Robisz to świadomie?
Ryu z trudem oderwał wzrok od odkrytego skrawka ciała Arisee i zamyślił się na chwilę. Planował wpaść tylko na chwilę i zaraz uciec, ale właściwie mała kawa by nie zaszkodziła.
-Czasu mam dużo, Moriyama zamknął się kiedy zasnął, więc miałem warunki żeby się w spokoju pouczyć. Nie chcę tylko zabierać czasu Tobie i odciągać Cię od pracy, ale skoro mówisz, że i tak planowałeś przerwę… Jestem świeżo po wkuciu całego działu z historii i trzystu słówek z francuskiego. Kawa jest całkiem dobrym pomysłem.
Zdecydowanie. Przydałaby mi się chwila wytchnienia.
-Wstawię wodę. Zostanę chwilę, żeby dopilnować, żeby nie przeciągnęła Ci się ta przerwa za bardzo –stwierdził, po czym położył swój płaszcz i torbę na krześle i podszedł włączyć czajnik. Chyba powoli zaczynał się czuć w pokoju Arisee naprawdę swobodnie. Może nawet nieco zbyt spokojnie.
-Nie dziękuj za Moriyamę. Jest po prostu przeziębiony, tylko okropnie histeryzuje. Wpadnę do niego jeszcze jutro i posiedzę z nim trochę, żeby Ci głowy nie zawracał… Arisee, mógłbyś zamknąć drzwi na klucz? Tak na wszelki wypadek?

- Widzę, że wykorzystałeś ten czas o wiele bardziej produktywnie niż ja. - zaśmiał się. - Nie sprawdziłem nawet jednej czwartej.
Widząc, jak Endo zabiera się za przygotowanie kawy, podrapał się w zakłopotaniu po nosie. Absolutnie nie przeszkadzał mu fakt, że chłopak dobrze się u niego czuł. Jednak, jakby nie było, był jego gościem.
- Wiesz Ryu, sam mógłbym to zrobić. - bąknął, podchodząc do chłopaka i wyciągając z szafy dwa kubki. - To nie tak, że mi to przeszkadza! Nie! Ale jesteś moim gościem.
Słysząc prośbę o zamknięcie drzwi, Arisee spojrzał na Ryu szeroko otwartymi oczami. Potem podszedł do drzwi i wolno przekręcił klucz w zamku, by za chwilę odwrócić się przodem do Endo.
- Oby teraz nic nikomu się nie stało i, żeby nikt nie przyleciał do mnie po pomoc, bo naprawdę cholernie ciężko będzie mi wytłumaczyć ciekawskim, dlaczego siedzę tu z Tobą zamknięty. - uśmiechnął się sugestywnie. - Dlatego Ryu, może zacznij już myśleć nad jakąś wymówką?

-Wiem, że mogłeś to zrobić sam, a ja jestem tu gościem, więc wstawiam tylko wodę i resztę zostawiam sobie. Nie odmówię sobie kawy zaparzonej przez Ciebie, bo taka naprawdę lepiej mi smakuje.
Endo oparł się o blat spoglądając na Arisee przekręcającego klucz w drzwiach.
-To właśnie na wypadek gdyby ktoś postanowił tu nagle wparować. Niełatwo będzie w ogóle wyjaśnić moją obecność tutaj, więc lepiej by nikt się nie zorientował, ze tu jestem. Ludzie mają w zwyczaju wpadać Ci do pokoju, ale nikt raczej nie odwiedza Twojej łazienki, prawda? Jeśli ktoś zapuka, zabiorę swoje rzeczy i przeczekam tam dopóki nie wyjdzie. To mało ambitne, ale najprostsze rozwiązanie. Nie sądzę by ktoś pytał czemu się zamykasz w pokoju, ale w razie czego możesz stwierdzić, że właśnie się przebierałeś albo planowałeś wziąć prysznic, albo rozmawiałeś przez telefon, a chyba przysługuje Ci trochę prywatności. Ostatnia opcja jest chyba najlepsza na wypadek gdyby ten ktoś słyszał jakieś głosy dobiegające z Twojego pokoju… Nie wpadłem tu na długo, więc mam nadzieję, że akurat nikt nie przyjdzie, ale lepiej być przezornym.
Poza tym liczyłem na całusa lub dwa, więc lepiej by nikt nam nie przeszkadzał, Arisee, i nie wszedł tu w nieodpowiednim momencie.
-To niezbyt dobrze, jeśli tak powoli idzie Ci sprawdzanie prac. Może zamiast towarzyszyć Ci w trakcie przerwy powinienem zostać na dłużej i dopilnować byś skupił się na pracy?
Wyobrażasz sobie to, Arisee? Usiadłbym za Tobą i objął Cię jak wtedy gdy razem graliśmy, a później nagradzałbym Cię pocałunkami za kolejne sprawdzone prace. Byłoby przyjemnie i pożytecznie. Gdyby tylko nie cała reszta akademika…