Miejska Plaża

Padł na piach obok chłopaka nadal się śmiejąc.
- Jestem przez ciebie mokry wiesz? - popatrzył na swoje ochlapane wodą spodnie i pokręcił głową. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- Masz słabą odporność? Ja tak dawno nie chorowałem, że nawet nie pamiętam jak to jest. - rzekł w zamyśleniu. Ostatni raz chory był jakieś 4 lata temu, chyba, bo dokładnie to nie pamiętał.
- Mieszkasz tu z rodzicami? - zapytał z ciekawością. - Mnie wysłali tu na rok do szkoły, ale zastanawiam się czy po jej zakończeniu nie zostanę. Zawsze marzyłem o tym, żeby mieszkać w Japonii. - spojrzał na Reito i zauważył jak ten szczeka zębami. Jemu taki chłód nie przeszkadzał aż tak mocno, ale nie każdy przecież urodził się w Rosji i nie miał w co się zimą ubrać. Wstał i otrzepał się z piasku. Złapał fioletowookiego z rękę i pociągnął w górę, ale jak się okazało, jego siła fizyczna była prawie zerowa i nawet takiego chuderlaka nie udało mu się podnieść.
- No już. Wstawaj, idziemy. Siedząc na piasku to ty się na pewno przeziębisz.

- No widzisz, szczęściarz z ciebie. Ja muszę się pilnować, żeby nie stresować mamy. – powiedział z uśmiechem – Wierz mi, jak mnie zabrali z bidula, w ogóle nie chorowałem. Chyba ten luksus rzucił mi się na układ immunologiczny.
Śmiał się przez chwilę. Po raz pierwszy od kilku dni był odprężony.
- Mieszkam z mamą. Wujek został w Ameryce. Przyjeżdża co kilka tygodni. – powiedział, podpierając palcem podbródek – Już skończyłem liceum. Mieszkałem kilka lat w USA i szczerze mówiąc, cieszę się, że wróciliśmy z mamą do Japonii.
Akarai nie przepadał za amerykańskimi szkołami. Były głośne. Teoretycznie mógł poprosić Reijiego o posłanie do prywatnej szkoły i prezes Akarai sam tego chciał, ale Reito wolał uczęszczać do normalnej placówki. Miał możliwość skończenia jej dwa lata wcześniej, ale wtedy nastąpił nawrót choroby mamy i musiał się nią zająć.
Reito zachichotał, kiedy Nikolaj spróbował go podnieść. Sam wstał, otrzepał się i stanął pewnie na piasku.
- Chodźmy. – uśmiechnął się szeroko, a wiatr jeszcze bardziej rozwiał mu granatowe włosy – Spacer plażą będzie fajny, zobaczysz!

- Czy ja wiem czy szczęściarz... Ej, nie śmiej się. Nie moja wina... Lekcje wychowania fizycznego omijam szerokim łukiem. Wuefiści są dziwni. - wymamrotał. Mimo próby zachowania chwilowej powagi, nie wytrzymał długo i znów się śmiał.
Spędzanie czasu z tym chłopakiem, dziwnym trafem, nie było możliwe bez uśmiechu. Ciekawe czy Reito to dostrzegał, ale jego aura wydawała się być przyjazna i pogodna, mimo, że na pierwszy rzut oka mogło być inaczej. Ale jak to się mówi: "Nie oceniaj książki po okładce" i Nikolaj dobrze o tym wiedział.
Ruszył za chłopakiem rozglądając się dookoła. Mała grupka chłopaków siedziała niedaleko i dyskutowała o czymś przyciszonymi głosami, kawałek dalej przechadzała się matka z kilkuletnią córeczką, a z oddali było widać dwie biegnące brzegiem morza postacie. Że im się chce...
-Reito, lubisz zwierzęta? - żeby zająć czymś powstałą ciszę, stwierdził, że zacznie zadawać chłopakowi pytania o byle co. Warto byłoby zaspokoić ciekawość i poznać fioletowookiego trochę lepiej.
- I te oczy, masz niesamowity kolor tęczówek. Nosisz soczewki? - zatarasował Reito drogę i zadarł głowę do góry przyglądając się jego  oczom. Prychnął. - Naprawdę jesteś bardzo wysoki...

- Nie, nie, to ja faktycznie mogę być trochę za ciężki, żeby mnie tak o podnieść. – zaśmiał się Reito.
Był spokojny. Towarzystwo Nikolaja działało na niego kojąco. Mimo, że mijali jakichś ludzi, Akaraia to nie interesowało. Wdychał ucieszony morską bryzę, czuł piasek pod stopami.
Z lekkiego odrętwienia wyrwało go pytanie Nikolaja.
- Lubię. – powiedział półprzytomnie – Ale nie mam żadnego, mama jest chodzącą bombą alergiczną.
Zaśmiał się na tekst o soczewkach.
- Nie, nie noszę szkieł. – powiedział przez śmiech – Fioletowe oczy to jeszcze nic. W domu dziecka znałem bliźniaki, które miały czerwone oczy. Kumasz, czerwone? Jak krew. Wyglądały jak małe demony. A to, że jestem wysoki to nie moja wina…
Zadarł głowę w niebo.
- Będzie padać. – powiedział i złapał Nikolaja za rękaw, przyśpieszając kroku – Pośpieszmy się.

- Nie jesteś ciężki, to ja nie mam mięśni. - trochę nie dowierzał w ten brak szkieł, bo fioletowy to raczej niespotykany kolor oczu, no ale różni ludzie chodzą po tym świecie. Wrócił więc do tematu zwierząt.
- Ja kocham zwierzaki, ale mama zgodziła się tylko na jednego w domu, więc przygarnąłem psa ze schroniska - małą suczkę labradora, wabiącą się Jeny. - uśmiechnął się trochę smutno. Psina musiała niestety zostać w domu, a on strasznie za nią tęsknił.
- Padać? Serio? - też spojrzał w niebo, ale niczego w sumie nie dostrzegł. Nie znał się na takich sprawach, więc musiał zaufać chłopakowi.
Przyspieszył posłusznie kroku, ale daleko nie zaszedł. Z piasku sterczał jakiś kawałek badyla, którego Nikolaj oczywiście nie dostrzegł, co było normą. Potknąwszy się o niego, z cichym piskiem wylądował twarzą w piasku.

Reito po prostu wybuchnął niepohamowanym śmiechem, kiedy Nikolaj pocałował ziemię.
Dusił się kiepsko tłumionym chichotem przez chwilę, po czym kucnął przy chłopaku.
- Uwierz mi, Jeny też by się śmiała. – powiedział przepraszająco i podał rękę blondynowi – Nic ci nie jest?
Podniósł go jednym szybkim ruchem i otrzepał z piasku.
- Czy ja wiem czy nie masz mięśni… Nie ma źle. – ocenił Reito, patrząc na ramiona chłopaka, na których delikatne były zarysowane włókna mięśni.
Mierzył go przez chwilę wzrokiem, upewniając się, czy Niko żyje.
- Chyba nie umarłeś. – powiedział po chwili i bezceremonialnie złapał go za rękę – Teraz się nie przewrócisz.
I po prostu pociągnął chłopaka za sobą, nie zważając na śmiechy chłopców i podniecone spojrzenia dziewcząt. Jeden starzec nawet wydał się zgorszony.
Reito odwrócił się i posłał Nikołajowi szeroki uśmiech.

Wypluł z ust piach i skrzywił się.
- Ochyda.  - skrzywił się jeszcze bardziej na stwierdzenie, że jego kochana Jeny też miałaby ubaw z jego gleby, ale może i taka była prawda. - Taa, chyba żyję. - otrzepał drobinki piasku z okolic ust i nosa.
- Nie mam mięśni, nie lubię ćwiczyć. Jedyne co robię to pomagam w domu i chodzę od czasu do czasu pobiegać z Jeny... chodziłem. - szybko się poprawił.
Poczuł jak palce chłopaka oplatają jego dłoń i przez chwilę nie wiedział co zrobić. Taki gest był dla niego... dość intymny. Spuścił wzrok lekko zarumieniony.
Doceniał to, że Reito się o niego w pewien sposób martwi i dlatego trzymał go za dłoń, ale przez chwilę zrobiło mu się żal tego, że to jedynie pomoc. Zaraz jednak się otrząsnął i spojrzał na uśmiechniętego Reito.
- Dzięki... - rzucił trochę zduszonym głosem, odchrząknął. Usłyszał w oddali ciche śmiechy mijanych chłopaków i westchnął lekko.
- Nietolerancyjne bachory. - wymsknęło mu się.

- Została w Polsce? – spytał Reito. Tak mu się wydawało. Pociągnął chłopaka dalej. – Też nie lubiłem wf, ale co poradzić. Teraz jedyne co fizycznie robię to czasem pomogę mamie. Ta kobieta kocha prace domowe i rzadko pozwala mi cokolwiek zrobić.
Tak…Cała Yuukina.
Zauważył, że chłopak się zarumienił na to, jak Akarai złapał go za rękę.
- Nie puszczę cię, bo znowu się przewrócisz. – powiedział dyplomatycznie Reito. Po części podobało mu się to trzymanie ręki chłopaka.
To tylko pomoc.
- Nie ma za co. – mruknął w odpowiedzi i odwrócił się, by ukryć lekki rumieniec. Kiedy usłyszeli śmiechy, westchnęli niemal jednocześnie.
- Niech sobie będą nietolerancyjni. Mnie to nie obchodzi. – wzruszył ramionami – W Ameryce było to samo. Uodporniłem się.
Faktycznie, całował już się z chłopakiem, ale nigdy nie miał takiego, którego mógłby pokochać. Dzięki Bogu, w domu Akaraiów homofobia była pojęciem nieistniejącym, a fakt, że Reiji miewa kochanków, był powszechnie znany, tak samo jak lesbijskie incydenty Yuukiny z czasów liceum. Normalka.

- Tak, została, niestety. Nie mogłem jej zabrać, zwłaszcza że mieszkam w małym pokoju akademika szkolnego. Dla niej byłoby tam za ciasno. - poczuł na nosie mokrą kropelkę. Czyżby naprawdę zaczynało padać?
- Chyba miałeś rację co do tego deszczu. - przyspieszył kroku ciągnąc za sobą Reito. - Coś jednak nie do końca wyszedł nam ten spacer. - zaśmiał się. Lubił deszcz, ale chłopak wspominał, że lepiej żeby się nie przeziębił, więc trzeba było się rozejrzeć za jakimś schronieniem. W oddali zauważył kawiarnię. - Co ty na to żeby wypić gorącą czekoladę? - aż oblizał się na samą myśl o słodkościach, które mógł sobie kupić w tej kawiarni i pociągnął w tamta stronę chłopaka nie uznając protestów, czy odmowy.

[z/t razem z Reito, jeśli odpowiada mu kawiarnia]