Ichiro Aiko

Imię: Ichiro
Nazwisko: Aiko
Wiek: 17 lat
Rodzina:
Rodzice – Isoshi oraz Akemi. Prowadzą własną firmę, która ich syna absolutnie nie obchodzi. Mają olbrzymią nadzieję, że syn w przyszłości stanie się trochę bardziej... przeciętny.
Dwaj starsi i jeden młodszy brat. Do tego jedna, mała siostra. Sporo tego.

Wygląd:
Metr pięćdziesiąt siedem dla siedemnastoletniego chłopaka nawet w Japonii nie jest zbyt imponującym wzrostem. Do tego niezbyt szerokie barki, ogólnie raczej drobna sylwetka. Chłopak nauczył się jednak owe „niedociągnięcia” wykorzystywać. Miał do wyboru być ofermą w wiecznie za dużych ciuchach, które krzyczą „jestem z lumpeksu”. Nie, żeby miał coś do lumpeksów, nie raz znajdował tam wiele rzeczy o wiele fajniejszych, niż w sieciówkach, jednak miał wrażenie, że taki napis ma na sobie każdy ciuch zbyt wielki, wyglądający jak po starszym, niestylowym bracie. Przekazany już przez piąte pokolenie.
I miał wrażenie, że niemal każde męskie ubranie tak na nim wygląda. Że on wygląda w każdym męskim ubraniu, jak małe dziecko, lub pomyłka genetyczna.
Skończmy już jednak wywody o tym, jak mógłby wyglądać Ichiro i, do czego zdecydowanie NIGDY nie planuje wracać. Był małym chłopcem, kiedy odkrył, że o wiele lepiej czuje się w sukienkach. Damskich spodniach, spódniczkach, kobiecych strojach. Jak każda przyzwoita córka, podkradał mamie kosmetyki i próbował się malować, z początku dla zabawy, później faktycznie.
Obecnie? Obecnie dobrze wie, co zrobić, żeby dobrze wyglądać. Ładnie dopasowuje kroje, podkreśla zgrabne, rzecz jasna dokładnie ogolone nogi, w wysokich obcasach radzi sobie lepiej, niż niejedna kobieta. Z kobietą zresztą łatwo go pomylić – gdyby nie takie detale, jak jabłko Adama, które zwykle jednak dostrzega się dopiero po chwili.
Głos ma przyjemny, łagodny, ale nie kobiecy.
Włosy ma rude, proste, sięgające ramion. Zawsze wyglądają dokładnie tak, jak chłopak tego chce. Zresztą on cały zawsze wygląda doskonale.
Oczy zielone, bystre. Na twarzy nieznaczny uśmiech, często kpiarski, choć z samych jego min da się łatwo wyczytać, co chłopak w owej chwili sobie myśli.

Charakter:
Pewny siebie. Wyglądając w ten sposób wielu popadłoby w kompleksy. On, nawet jeśli jakieś ma, nie mówi o nich otwarcie. Doskonale wie, jaki jest i, jaki chce być i nie obchodzi go, co ludzie pomyślą. Nawet mimo nieprzyjemnych chwil – bo i bywało, że jakiś neandertalczyk przy pomocy pięści usiłował mu objaśnić swoje (jedynie słuszne) racje – wie, że jest pociągający, wie, że wygląda dobrze i, że jest taki, jaki być powinien. I lubi to wykorzystywać.
Lubi zwracać na siebie uwagę. Głośno wygłaszać swoje opinie, których zawsze jest absolutnie pewien – i, które zawsze są bardzo przemyślane. Kiedy nie grozi mu oberwanie w nos, lubi bawić się ludzkimi reakcjami, chwilami, kiedy dociera do nich, że stojąca przed nimi istota to nie kobieta.
Marzy mu się w przyszłości projektowanie ubrań. Mieszkanie gdzieś za granicą, najlepiej we Francji, którą kocha całym sercem. Wie wszystko na temat historii ubioru, materiałów, sposobów szycia, potrafi szyć i wiele rzeczy, jakie nosi robił sam dla siebie.
Taki to on światowy. Mówi biegle po francusku, lubi się tym chwalić. Często chwali się swoją wiedzą z dziedziny mody, czy ogólnie wiedzą o kulturze.
Często zachowuje się bardziej, jak kobieta, niż jak chłopak. Ma tendencję do fochów, łatwo jest go urazić i sprowadzić na swoją głowę opieprz. I lepiej wtedy, jeśli umiesz milczeć i grzecznie potakiwać. Ewentualnie przepraszać.
Zresztą nie tyle kobieta, co prawdziwa dama, którą winno się przepuszczać w drzwiach, której należy odpalić papierosa, czy nawet całować po dłoniach! Lubi czuć się kobieco, choć nigdy nie pomyślałby o czymś takim, jak faktyczna zmiana płci na poważnie.

Wady:
- tendencja do fochów
- ostentacyjne zachowania
- chęć zwracania na siebie uwagi (co nie zawsze wychodzi mu na dobre)
- sporych rozmiarów ego. Bardzo sporych.
- umiejętność ściągania na siebie problemów
- lekko puszczalski

Zalety:
- pewny siebie
- inteligentny
- szczery (choć czasem aż za bardzo)
- łatwo zyskuje sympatię ludzi dookoła (i z olbrzymią łatwością rozkochuje w sobie ludzi)

Historia:
Urodzony w niewielkiej mieścinie, o której mało kto z jego znajomych słyszał. Żył sobie szczęśliwie, w całkiem szczęśliwej rodzinie, powoli odkrywając, że lepiej czuje się w kobiecych, niż męskich strojach. W domu wszystko było względnie w porządku – choć ojciec i dwóch braci nie ukrywało swojego niezadowolenia, czy nawet niekiedy pogardy - nigdy nie spotkała go w nim krzywda. Był pełnoprawnym, na równi kochanym członkiem rodziny, która w większości woli „to” uważać za zdziwaczenie, które kiedyś mu przejdzie. Gorzej było w szkole – dokuczano mu, bo taki mały, później dokuczano, „bo w kieckach”, z czasem nauczył się sobie radzić i wyostrzył język.
W domu miał spore problemy jedynie z późniejszymi powrotami do domów – rodzice obawiali się, że ktoś zauważy, że Ichiro nie jest dziewczyną i pobije go „bo z pedałami tak trzeba”.
Chłopakowi w pierwszej liceum udało się załapać na wymianę międzyuczniowską z Francją – sam szukał informacji na ten temat i zdobywał najlepsze oceny zdesperowany, żeby wyjechać. Nie było mu źle, w tym okresie miał już wielu przyjaciół – zresztą od dość dawna – radził sobie ze wszystkim, jednak... toć to jego marzenie!
Marzenie, którego rodzice nie mogli mu odmówić, kiedy wreszcie się udało. Także wiosenny semestr pierwszej i letni jesienny semestr drugiej klasy spędził w tamtejszym liceum, udało mu się to wydłużyć nawet kilka miesięcy. W końcu jednak musi wrócić.
Udało mu się wyprosić od rodziców pokój w akademiku.

Zainteresowania/hobby:
Przede wszystkim szycie i moda.

Klasa: 2A

Miejsce zamieszkania: Akademik

Zawód: Uczeń

Typ: Uke