Sklep odzieżowy Hermes

Weszli do sklepu z ubraniami. Sklep był naprawdę spory. Było tam pełno różnych ciuchów. On sam jakoś nie bardzo znał się na modzie i an tym, co lubi chłopak. Spojrzał na niego. W sumie mógłby trochę zmienić swój styl coś jaśniejszego mogło bardziej podkreślić jego śliczną twarz. Boże, o czym ja myślę to mój uczeń, ale jest naprawdę liczy. Nie wolno mi tak myśleć. Skarcił się w myślach. Poszedł z nim an dział młodzieżowy. Rozejrzał się po ubraniach.
- Nie wiem, co cie interesuje, ale są tu różne bluzki koszule itd.
Zaczął mu, co niektóre ubrania opisywać tak, aby chłopak miał tez jakieś wyobrażenie o nich. Kiedy opisywał jakąś bluzkę to mówił mu od razu, jakie są dostępne rozmiary i cenę danej bluzki. Spokojnie czekał aż chłopak sobie wszystko w głowie po układał. Nie chciał mu też nic narzucać od siebie. Jemu osobiście spodobała się koszulka w jasnym łosiowym kolorze z delikatnym złotym wzorem na przedniej stronie koszulki. Wzór przedstawiał jakieś takie złote zawijaski. Koszulka naprawdę była urocza a zestawianie jej z chłopakiem było naprawdę urocze. Pomyślał prze chwilę . O czym ja myślę.Znów skarcił się w myślach. To twój uczeń skup się na swojej pracy.

-Zwykle chyba noszę brązowe ubrania. Mama twierdzi, że do mnie pasują.
Matka zawsze twierdziła, że brąz pasuje do brązowych oczu chłopca. Powtarzała też, że Akira ma naprawdę piękne, duże i błyszczące oczy. Sam chłopiec wolałby mieć oczy mniej śliczne, ale bardziej sprawne. Cóż z tego, że oczęta były jego atutem, skoro nie stanowiły niczego poza ozdobą. Swoją drogą wbrew przekonaniom matki brąz niekoniecznie kolor jego oczu podkreślał. Zapewne chłopcu byłoby o wiele ładniej w jaśniejszym, kontrastującym kolorze.
-Przyjemna w dotyku. –stwierdził dotykając pokazanej przez Ayase bluzki. Akira dotykał większość ubrań. Przesuwał zewnętrzną częścią dłoni po materiale, a jeśli przypadł mu do gustu dotykał ubrania opuszkami palców próbując wyczuć jego kształt. Tym razem rozłożył bluzkę i wyczuł palcami wzorek na niej. Przez dłuższą chwilę sunął opuszkiem małego palca wzdłuż złotego zawijaska, sprawdzając jak biegnie.
-Łososiowy kojarzy mi się z intensywnym smakiem łososia. –powiedział z nutką rozbawienia.
-Wyobrażam go sobie jako krzykliwy i ekstrawagancki kolor. Jest taki? Wolałbym nie wybierać ubrań w intensywnych, rzucających się w oczy kolorach. Nie czułbym się komfortowo ze świadomością, że przyciągam uwagę… Sensei lubi ten kolor? Myśli, że wyglądałbym w ty dobrze? –zapytał przygryzając wargę i przykładając do siebie bluzkę.

- kolor nie jest taki bardzo intensywny jest bardzo stonowany. Jaśniejszy i delikatniejszy hmm jakby to powiedzieć. To tak jakby ktoś pomieszał łososia z dużą ilością śmietany.
Za śmiał sie cicho na to skojarzenie, ale tak była prawda. I tak najlepiej mógł opisać ten kolor.
- Jest ładny i myślę, że będzie do ciebie pasował Akira-chan. Nie wiem czy któryś z kolorów jest moim ulubionym lubię wszystkie kolory. Chodź sam noszę większość ubrań w kolorze brązowym, szarym i beżu. Nie wiem czy one podkreślają moje oczy, ale nie zwracam na to uwagi. Po prostu wybieram ubrania, w których się dobrze czuje tyle.
Poszukał jego rozmiaru i ściągnął mu ta koszulkę odkładając na kupkę z innymi. Było ich tam z dobre sześc. Ekspedientka podeszła by zapytać się czy im pomóc. Od razu poinformował, że wszystkie koszulki są w promocji. A dokładnie, iż kupując jedną koszulkę druga jest o połowę tańsza. Ayase podziękował grzecznie ekspedientce.
- widzisz jeszcze mamy dziś szczęście. Trafiliśmy na promocję.
Uśmiechnął się do niego. Szkoda, ze chłopak go nie widział. Pewnie by się zdziwił, ze sensei ma złote oczy. Sam jakoś nie myślałby opowiadać mu osobie. Nie na tym teraz polegało jego zadanie. Ale musiał przyznać, ze zakupy w towarzystwie Akiry były bardzo spokojne i przyjemne. Może kiedyś on poprosi chłopca o towarzyszenie mu na takich zakupach.

-Nie znam się na kolorach, Sensei, ale łosoś z sosem śmietanowym brzmi pysznie. Brzmi na tyle pysznie, że będę musiał poprosić mamę by zrobiła takiego na obiad, bo będzie mnie męczyć i „chodzić za mną” ten łosoś.
-stwierdził. Akira o dziwo mówił coraz więcej i coraz swobodniej. Przy Ayase czuł się bezpiecznie i spokojnie. Nie wyczuwał jakiegoś takiego napięcia w powietrzu ani ze względu na to, że łączy ich relacja nauczyciel-uczeń, ani ze względu na fakt, że Akira jest niewidomy. Ayase miał to niego normalne ludzkie podejście.
Czasami bywało tak, że ludzie byli nadopiekuńczy wobec chłopca, albo, co gorsza, traktowali go tak jakby miał jakieś dziwne problemy. Fakt, nie był od końca sprawny fizycznie, ale umysłowo mu niczego nie brakowało. Nie cierpiał gdy ludzie traktowali go jak małe dziecko.
To ogłoszenie i wyjście na zakupy jednak nie było takim złym pomysłem. To świetna rozrywka. Dawno nie czułem się tak lekko i niezależnie.
Poza tym to dzień promocji. Świetnie się składa, bo nie mam tych swoich oszczędności dużo, a muszę jeszcze zapłacić Senseiowi. Powinno jednak spokojnie wystarczyć na dwie bluzki i może jeszcze zostanie na jakiś drobiazg.
-Pójdę przymierzyć te bluzki, dobrze? Zaprowadzi mnie Sensei do przebieralni?

- dobrze zaprowadzę.
Powiedział spokojnie. Wziął jego ubrania i zaprowadził go do przymierzalni. Poinformował go delikatnie, że wieszak ma po prawej stronie każdą bluzkę tak powiesił na nim by chłopak miał do nich swobodny i łatwy dostęp. Sam usiadł naprzeciwko przymierzalni. Nie zamierzał mu pomagać, bo doskonale wiedział, ze mały sam sobie da radę. W sumie sam zaczął się zastanawiać nad tym, czy by sobie na kolacje nie ugotować łososia, ale po chwili stwierdził, że nie, ponieważ jest to dość droga ryba.
- Akira-chan i jaku ubrałeś już któraś z koszulek?
Zapytał grzecznie. Po prostu był ciekaw czy mu pasują. Bo czasami coś dobrze wygląda na wieszaku a na kimś już nie i odwrotnie.
- jak się ubierzesz to pokaż się mi dobrze.

Akira zakładał kolejno bluzki i pokazywał się w nich Ayase. Radził sobie świetnie, bo po kształcie bluzki i wszytych metkach potrafił odróżnić przód od tyłu ubrania. Z jakiegoś powodu ubierał się stojąc przodem do lustra. Po ubraniu każdej bluzki przesuwał dłońmi po jej rękawach, zginał ręce i schylał się na chwilę aby poczuć jak ubranie się na nim układa. Następnie wychodził na chwilkę z przebieralni by pokazać się Ayase. Dwie bluzki w zasadzie odrzucił sam stwierdzając, że z jakiegoś powodu po prostu dziwnie się w nich czuje. Jako ostatnią przymierzył tę łososiową ze złotym wzorkiem.
-Nadal nie mam pewności co do koloru. Nigdy takiego nie nosiłem. Ale czuję się w niej dość dobrze. Jest naprawdę przyjemna w dotyku…
Boję się trochę tego łososiowego. Podobno jest trochę podobny do różowego, a różowy to dziewczęcy kolor. Nie chcę by ktoś ze mnie później drwił.
Wyszedł z przebieralni przygryzając leciutko wargę, jak to miał w zwyczaju, gdy się zastanawiał, ale zaraz uśmiechnął się nieco niepewnie.
-Jak Sensei myśli? Powinienem kupić tę? Wyglądam w niej dobrze?

Kiedy Akira-chan wychodził z przymierzalni w każdej koszulce mówił mu czy wszystko jest ok. Nawet się zgodzili co do tych samych koszulek. Kiedy jednak chłopiec wyszedł w tej łososiowej.
Boże jaki on delikatny , jak taki mały aniołek.
Faktycznie kolor spowodował to, ze chłopak zrobił się delikatniejszy . Ale też rozpromienił jego buzię i ładnie podkreślił oczy. Podobał mu się w tej koszulce. Ale to on się miał w niej dobrze czuć.
- Wiesz Akira-chan ładnie ci w tej koszulce . Fakt kolor robi swoje . Bo teraz wyglądasz bardzo delikatnie. Mi się w niej podobasz. Ale wybór należy do ciebie .
Wstał i podszedł do niego, obszedł go.
- ładnie się układa nie jest za luźna ani za opięta . A ty jak się w niej czujesz?
Spojrzał na chłopak i usiadł na swoimi miejscu. Nie mogąc jakoś oderwać od niego wzroku. Ten kolor może nie tyle przykuwał uwagę co tez podkreślał filigranową figurę chłopaka.
- wiesz w sumie ze mnie to żaden stylista mody ja ci mogę powiedzieć jak żabę pokroić .
Zażartował ale było w tym dużo prawdy. Uśmiechał się do niego. Chłopak musiał sam podjąć decyzję. On nie miał zamiaru go do niczego zmuszać.

„Mi się w niej podobasz.” –wryło się chłopcu w pamięć. Przygryzł lekko wargę i opuścił głowę oblewając się rumieńcem.
Sensei miał pewnie na myśli, że podoba mu się jak w niej wyglądam. Nie, że ja mu się podobam… Oczywiście, że to miał na myśli. Co ja sobie w ogóle wyobrażam? Przecież to mój nauczyciel. Poza tym ja miałbym się komukolwiek podobać? Niedorzeczność.
-Dobrze się w niej czuję. Wezmę ją. –stwierdził cicho i wrócił do przebieralni. Ubrał się w swoje ubranie, dał sobie kilka sekund na to by odetchnąć, ochłonąć trochę i uspokoić swoje myśli, a następnie wyszedł z przebieralni.
-Tę na pewno kupię. –stwierdził pokazując łososiową bluzkę.
-Te dwie źle na mnie leżą. To znaczy nie wiem jak wyglądają, ale dziwnie się w nich czuję, więc ich nie chcę. Kupię jeszcze jedną z dwóch pozostałych, bo w obu czuję się dobrze. Pamiętam, że jedna jest brązowa a druga niebieska, nie pamiętam tylko która jest która. Wolałbym tę brązową. Będzie się podobać mamie. Mógłby Sensei mi pomóc wybrać tę brązową i odwiesić resztę na półki?

- oczywiście.
Uśmiechnął się do niego. Odwiesił dwie bluzki i zostawił trzy.
- wiesz w tej niebieskiej też ci jest bardzo ładnie. Zakup ją również.
Powiedział spokojnie do niego biorąc trzy bluzki do ręki i jego za rękę.
- ta niebieska bardzo ładnie rozświetla twoją twarz. Ayse-chan.
Uśmiechał się sie do niego prowadząc go do kasy. Podejmując się tej pracy nie myślał o zarobku tylko o tym, ze kogoś pozna i oderwie swoje myśli od tego, co się zdarzyło. Stanął z nim przed kasą kładąc trzy bluzeczki na ladzie. Kasjerka jeszcze raz powiedziała o promocji. Zaproponował również kartę stałego klienta. Ayase uśmiechał się do chłopca i do kasjerki. Czekał spokojnie aż ten zapłaci za swoje zakupy. Kiedy tak się stało wziął go za dłoń? W druga wziął siatkę z jego zakupami.
- gdzieś jeszcze chcesz iść?
Zapytał się grzecznie nie, dlatego, że mu się śpieszyło, ale miał dużo wolnego czasu a skoro już tu są mogą jeszcze pochodzić po sklepach lub pójść do kawiarni.
Miło jest z Toba spędzać czas. Nie powiedział mu tego kiedy wychodzili ze sklepu.

Kiedy Ayase zaproponował zakup wszystkich trzech bluzek Akira przygryzł wargę zastanawiając się dłuższą chwilę. Właściwie biorąc pod uwagę fakt, że jest promocja, wystarczy mu na wszystkie trzy i na to by zapłacić Ayase za wspólne wyjście, ale w ten sposób wyda całe swoje oszczędności i kieszonkowe. Za to, co mu zostanie będzie mógł sobie kupić co najwyżej butelkę wody albo lizaka. Dał się jednak namówić na zakup wszystkich trzech.
Po wyjściu ze sklepu pokręcił głową w odpowiedzi na pytanie Ayase.
-Potrzebowałem tylko kilku nowych ubrań, nic więcej. Jestem już nieco zmęczony, więc chyba wolałbym już wracać do domu. –stwierdził nieco niepewnie. Nie chciał się przyznawać przez Ayase, że po tych, i tak niewielkich, zakupach nie ma już pieniędzy. Poza tym faktycznie chyba wolałby znaleźć się w nieco spokojniejszym miejscu, bo centrum handlowe było zbyt hałaśliwe i pełne ludzi.
[z/t]

ruszył z nim do wyjścia z centrum.
(z.T)