Mieszkanko Risto

Mieszkanie w kamienicy to nic w porównaniu z blokiem, czy też apartamentem. Tu mieszkania zazwyczaj były niewielkie, składały się z jednego góra dwóch pokoi. I takie właśnie mieszkanko miał Risto. Niewielkie z dwoma pokojami, małym przedpokojem, kuchnią i łazienką.Co tu dużo mówić, wchodzisz drzwiami wejściowymi, robisz dwa kroki jesteś w kuchni, kolejne dwa i znalazłeś się w łazience. W takich właśnie krańcowych pomieszczeniach znajdują się najważniejsze rzeczy : komoda na buty, lodówka, kuchenka gazowa, blat, toaleta, prysznic. Jeśli w przedpokoju skręcisz w lewo trafisz do czerwonego pokoju, który odwzorowuje sypialnie jak i salon. Jeżeli jednak skręcisz w prawo trafisz do zielonego pokoju, który jest gabinetem, biblioteką i garderobą w jednym. Tam lepiej nie wchodzić.

Dzień rozpoczął się dość spokojnie, obudził się wcześnie rano, zjadł śniadanie, wykąpał się i usiadł w swoim gabinecie, wcześniej zrzucając ubrania z biurka, ażeby mieć więcej miejsca. Wgrał nowe zdjęcia na swojego nowiutkiego laptopa, ale... no właśnie. Wszystkie programy, których używał do przerabiania zdjęć szlag trafił. I wtedy właśnie przypomniał sobie, że jeden z jego uczniów również interesował się fotografią i miał do niego przyjść po południu. Zerknął na zegarek i prawie zawału dostał. Było dokładnie dwanaście minut do umówionej godziny. W te pędy wybiegł z pokoju, który był gabinetem, przebieralnią i biblioteką. Musiał ogarnąć duży pokój, bo jak to tak wpuścić gościa do takiego bałaganu. Wszystkie talerze i kubki schował do zmywarki, ciuchy i książki wrzucił do gabinetu. Stanął zmachany w korytarzu, zerknął do jednego pokoju, wyglądał dość dobrze, zwrócił się w drugą stronę. Panie Boże chroń tych, którzy będą chcieli tam wejść. Drzwi do tego pokoju dokładnie zamknął. Usłyszał dzwonek do drzwi i wtedy też zrozumiał, że nadal jest w nocnym podkoszulku. Otwierając drzwi zrzucił z siebie górne odzienie.
- Witaj.-rzekł spoglądając na chłopaka przed drzwiami. Machnął ręką, w której miał koszulę. -Wchodź, rozgość się... Herbaty, kawy?
Musiał być uprzejmy, nie dość, że był nauczycielem tego chłopca, to teraz był on jego gościem. Wskazał głową na czerwony pokój. To właśnie tam będą siedzieć.

Shon czuł się... dziwnie. Po nocy w pokoju Natsu był w zdecydowanie lepszym humorze, niż przez ostatnie dni, jednak niezbyt przyjemne spotkanie z pielęgniarzem kompletnie go rozkojarzyło. Nie wiedział co ma o tym myśleć i, jak to on - nie potrafił nie myśleć. Znów jakaś obsesja zastąpiła mu narazie inne. Pamiętał jednak o tym, że obiecał pomóc nauczycielowi z programami do obróbki zdjęć.
Zrobił zakupy, żeby wieczorem wywiązać się z innej obietnicy i punktualnie stanął przed drzwiami nauczyciela i zapukał.
- Dzień dobry.
Uśmiechnął się odrobinę niepewnie. Dziwnie się czuł znów w czyjejś prywatni. Ale wszedł do środka i zdjął z siebie wierzchnie ubranie, odłożył na wieszak. Był przemarznięty przez spacer w zimnie.
- Kawę, jeśli można. - odpowiedział, zerkając na nauczyciela. Kucnął przy torbie i zaczął w niej grzebać w poszukiwaniu pendrive'a, na którym miał programy.
Zaraz potem poszedł do wskazanego przez nauczyciela pokoju i siadł przy jego laptopie.

Kiwnął głową na znak, że zrozumiał. Wstawił wodę na gaz i na chwilkę zniknął w drugim pokoju, musiał przecież coś na siebie założyć. Zaraz znów pojawił się w pokoju gościnnym, gdzie chłopak siedział już przy jego lapku. Usiadł na jednym z dwóch foteli i jakoś tak patrzył na ucznia, no w sumie nie miał na co innego patrzeć.
-To jaki program mi zainstalujesz? - spytał uprzejmie. Risto nie był jakoś tak zacofany jeżeli chodzi o laptopy i programy do nich, ale jeśli chodzi o przeróbkę zdjęć potrzebował czegoś już bardziej zaawansowanego, a tego sam nie mógł już znaleźć.
Gwizd czajnika zawołał go do kuchni, gdzie na blacie stały już dwa kubki.
-Jaką kawę, cukier i mleko?!- - zawołał dość głośno, by ten w pokoju go usłyszał. Mężczyzna wolał od razu wszystko wrzucić do kubka niż latać ze wszystkim z kuchni do pokoju i z powrotem.

Włączył laptopa. Nie był wybitnym informatykiem, nie znał się na samym sprzęcie elektronicznym i to totalnie. Znał się dość dobrze na programach do obróbki zdjęć i jakichś podstawowych dodatkach w stylu ilustratora, czy corella i to tylko do celów obrabania zdjęć, przerabiania na plakat, wstawiania własnych elementów.
- Łyżeczkę i mleko. - odpowiedział... choć dziwnie mu było trochę. Odczekał, aż nauczyciel wejdzie i uśmiechnął się odrobinę skrępowany całą sytuacją. - Dziękuję. Zależy, co pan chce. Mam dość nowego photoshopa i corella na penie. Na innym jest illustrator i to w sumie na tyle. Nie siedzę w tym jakoś bardzo.
Wyszedł z poziomu gimpa już bardzo dawno, na swoim laptopie miał zainstalowanego jedynie ps'a i ten mu absolutnie wystarczał. Nie zdążył jeszcze wgrać innych programów po ostatnim formacie, bo nie były mu potrzebne przez jakiś czas.
Spojrzał na chwilę na nauczyciela czekając, czego ten właściwie oczekuje.

Wsypał cukier i wlał mleko do kubka gościa, do swojej kawy dodał jedynie cukier. Kawa ma być mocna i słodka, a nie mleczna. Po chwili znalazł się w pokoju stawiając kubki na stole. Usiadł na swoim fotelu i spojrzał na chłopaka unosząc delikatnie brwi do góry.
-Do tej pory używałem jedynie photoshopa, ale te dwa programy brzmią interesująco. Jeżeli masz czas i chęci prosiłbym o wgranie tych trzech programów. -posłał mu wesoły uśmieszek.
Nie był jakoś bardzo wymagającym człowiekiem, jako nauczyciel i jako fotograf. Wystarczały mu najłatwiejsze rzeczy i był z nich zadowolony. Przeważnie też uczniowie darzyli go szacunkiem, a niektórzy nawet lubili za jego "luźny" styl nauczania. Upił łyk kawy, a jego wzrok nie oderwał się od twarzy Shona.

- Dziękuję.
Napił się kawy i uśmiechnął nieznacznie do nauczyciela. Cała kadra tej szkoły ostatnio wzięła sobie za cel integrację z uczniami. No, może za wyjątkiem Rey'a, który podobnie zachowuje się od dość dawna. I to wcale nie są narzekania, po prostu jakoś... wiele nietypowych sytuacji w bardzo krótkim czasie.
- Właściwie te dwa nie są do końca do fotografii, a bardziej grafiki, ale mają kilka fajnych opcji. Ale są dość podobne, więc chyba lepiej zgrać jeden, żeby nie przeciążać komputera. - zerknął na nauczyciela znowu tylko na chwilkę i po prostu zabrał się do zgrywania.

Risto odkąd znalazł się w szkole starał się nawiązywać kontakt z uczniami. Wolał się z nimi przyjaźnić niż straszyć swoją jakże wielką władzą jaką posiada nauczyciel. Zdecydowanie integracja z uczniami pomagała mu w nauczaniu, uczniowie byli rozluźnieni i nie martwili się co będzie na lekcjach.
-W takim razie wgraj mi to co uważasz za najlepsze dla kogoś takiego jak ja.-oj coś Risto nie mógł przestać się uśmiechać do swojego ucznia, mógł przez to źle wypaść w jego oczach. A przecież nauczyciel od języków nie był jakimś zboczeńcem molestującym swoich uczniów.
-Jadłeś coś? - spytał ni stąd ni zowąd, tak jakoś wpadł na pomysł kolacji w dwie osoby, bo co to za frajda jedzenie samemu. - Może jak wgrasz mi program zrobię kolację i zjemy razem?

Skinął lekko głową. Patrzył na monitor laptopa, nie lubił w czasie rozmowy patrzeć na rozmówcę, więc skoro miał teraz pretekst, by tego nie robić, korzystał z niego. Nie chciał uchodzić za niewychowanego, po prostu... nie lubił. I nie miał takiego nawyku, jakkolwiek to czasem nie było postrzegane.
- Nie trzeba, dziękuję. Właściwie idę wieczorem do kolegi z obiadem. - odpowiedział, zerkając na chwilę na nauczyciela. - Ale proszę się nie krępować. - nie chciał mu przeszkadzać, w końcu nauczyciel jest we własnym domu.
Zgranie photoshopa zajęło mu kilka minut, instalacja niewiele dłużej. Zabrał się zaraz za kolejny program.
- Wysyła pan prace na konkursy? - spytał, chcąc wiedzieć, czy to raczej hobby samo dla siebie, czy może w jakiś sposób dochodowe.

Kiedy zgrał profesorowi potrzebne mu programy, pokazał mu w jaki sposób się po nich poruszać, zebrał swoje rzeczy i wyszedł.

zt