Pokój nr 27

Filmu, który włączył Ichiro, Arisee kompletnie nie kojarzył. Może tytuł gdzieś obił mu się o uszy, jednak z całą pewnością nie oglądał go.
Kiedy zobaczył wielką kosmetyczkę, aż nie mógł uwierzyć, że całą jej zawartość zajmowały kosmetyki. Których nazw nawet nie kojarzył.
Eriko jest uzależniona od makijażu. A nawet ona nie zgromadziła tego tyle. - westchnął ciężko na wspomnienie półki uginającej się wręcz pod ciężarem kosmetyków starszej siostry.
Niepewnie podał dłonie chłopakowi. Miał tylko nadzieję, że nie skończy z paznokciami pomalowanymi na jakiś oczojebny kolor. Najlepiej w ogóle nie chciał ich malować. Jak on by to wytłumaczył Ryu? O Naokim starał się w ogóle nie myśleć.
- Mogę wiedzieć co będziesz robił? - zapytał ostrożnie. Wolał się mentalnie przygotować na zabiegi Aiko.
Słysząc opinię chłopaka na temat aktora, Arisee przekrzywił głowę i zerknął na ekran.
- W sumie... - zawiesił się na chwilę. - Nie mnie tam go oceniać. Ale często się zdarza, że aktor nie pasuje do roli jaką odgrywa.

- Czemu nie tobie oceniać, sensei? Wiek nie oznacza, że człowiek ślepnie, widzisz, kiedy nastolatek jest przystojny, lub nie. - wzruszył ramionami. W sumie to nie wiedział, ile Arisee ma lat, ale nie wyglądał zbyt staro. Na pewno ponad dwadzieścia, skoro ma za sobą jeszcze studia, ale nie potrafił stwierdzić, dwadzieścia ile. Mało.
- Na początek peeling i maseczka do dłoni, potem wchłaniająca odżywka w paznokcie, potem już twoja decyzja, sensei, czy mi pozwolisz je pomalować. Nie na kolory, one są dla głupich panienek, co to myślą, że potrafią się pomalować. Bleg. - pokazał mu własne paznokcie. Ładne, dość długie, ale jeszcze nie szpony, zadbane, pomalowane "po francusku" jedynie połyskliwą odżywką, z zabielonymi końcówkami.
- Noo... to skoro jesteśmy w temacie. - uśmiechnął się szeroko, skoro rozmowa weszła w jego ulubiony temat. Oczywiście poza modą, ale nie będzie aż tak torturował Arisee, który jak mu się wydawało, nie bardzo się nią przejmował. Jak większość facetów, niestety. Cóż, na szczęście wielu umiało i bez tego dobrze wyglądać, choć to niestety nie prawda, że ładnemu we wszystkim ładnie. - Najprzystojniejszy uczeń w szkole? I bez wykrętów, ile możesz mieć lat, sensei? Dwadzieścia dwa? Siedemnaście-osiemnaście to nie aż takie smarki i wielu już jest całkiem-całkiem. To, że przyznasz, że któryś może być niezły nie zrobi z ciebie przecież pedofila. - wzruszył lekko ramionami i otworzył peeling, ładując mu pokaźną porcję na dłonie i pokazał, jak pocierać, dodając trochę wody. Sam zabrał się za zmywanie już kilkudniowych paznokci i zaraz też zaczął peelingować dłonie.

I teraz jak to w prostych i nieskomplikowanych zdaniach wyjaśnić? Ale tak, żeby nie powiedzieć za dużo...
- Po prostu nie jest w moim guście. - wzruszył ramionami. - Aktor jest przystojny i z pewnością może się podobać. We mnie jednak nie wywołuje jakiegoś trzepotania serca, czy jak to tam dziewczyny nazywają. I podziękuję za malowanie paznokci. Wystarczy mi ten peeling.
Arisee skupił się na możliwie dokładnym rozsmarowaniu mazidła na rękach. I jeżeli myślał, że Ichiro da spokój i zadowoli się jego wymijającą odpowiedzią, to grubo się mylił. Następne pytanie dosłownie wryło go w podłogę i na krótki moment zapomniał jak się oddycha.
I masz babo placek. Teraz jesteś w potrzasku.
Nie było możliwości, żeby Ichiro wiedział. Ale od słowa do słowa mógł się dowiedzieć, jeżeli teraz Arisee palnie jakieś głupstwo.
- Ciężko stwierdzić, bo raczej nie przyglądam się uczniom pod TAKIM kątem. Ale jeśli miałbym wybierać to może... ten trzecioklasista z akademika, Marks. Albo Endo z 2B. - starał się mówić tonem całkowicie neutralnym, jednak chyba mizernie mu to wyszło.

- Hm. Przepadam za zagranicznymi uczniami, ale Marks mi się wydaje dziwny. Autystyczny jest jakiś? Albo nie wiem, nerwicę musi jakąś mieć dziwną. - kojarzył go, ale słabo, z zeszłego roku. Parę razy go o coś obgadywano, ale raczej nie istniał dla niego, może i był przystojny, ale zarobił sobie raczej na opinię widma, lub dziwaka.
- Endo faktycznie jest całkiem. W sumie to ciekawe, czy kogoś ma. No i przybył w tym roku Francuuuuuuz. Mam na ich punkcie jakieś zboczenie, serio. Ale ten faktycznie jest niezły. I coś czuję, że wolny. Ale w sumie nie wiem, czemu mnie to obchodzi, nie nadaję się do związków. - podsumował. Ichiro jest niezły w seksie, pieszczotach, flircie i rozmowach czysto koleżeńskich. Nie lubi związków, nie potrafi - a przynajmniej jak dotąd mu to nie wychodziło - być wierny i oddany. Chciałby być z kimś na poważnie, ale jakoś... cóż, najwidoczniej jak dotąd nie dał rady.
Peelingował dokładnie swoje dłonie, pokazał Arisee, jak to zrobić na paznokciach, przy skórkach.
Zerkał ciągle na film.
- Widziałeś to już, sensei? - lubił gadać na filmach, a nie wiedział, w jakim stopniu może robić Arisee spojlery. W końcu przyciągnął miskę i spłukał dłonie. Były takie miękkie i gładkie, lubił to uczucie, ale zaraz wyjął drugą saszetkę, z maseczką i jedną dał Arisee, drugą sam wziął i zaczął rozsmarowywać.

- Faktycznie ciekawe. - mruknął jakby do siebie, całą swoją uwagę poświęcając peelingowi i usilnie się zastanawiając jak ta maziaja ma pomóc w osiągnięciu "jedwabiście gładkiej skóry".
Na całe szczęście Ichiro nie wgłębiał się za bardzo w rozważania na temat Ryu, za co Arisee był niezwykle wdzięczny. Bo cały limit kłamstw został już wykorzystany.
- Nie, nie widziałem tego filmu. Ostatnio w ogóle mało co oglądam. - przyznał szczerze i idąc za przykładem chłopaka wsadził dłonie do miski z wodą. Kiedy udało mu się spłukać cały peeling miał wrażenie, że podmieniono mu ręce. Uczucie było naprawdę dziwne.
- Widzę, że przygotowałeś cały arsenał. - zagaił niepewnie, widząc, że Aiko wyciąga coraz to nowe saszetki, z czego jedna zaraz wylądowała w dłoniach opiekuna.

- Czy tak zaraz przygotowałem... i tak robię to dość systematycznie. Dłonie i stopy raz - dwa razy w tygodniu, twarz i włosy co drugi dzień.
Wzruszył ramionami. Zerknął z rozbawieniem na nauczyciela, lubił przyglądać się ludziom obserwującym jego "zboczenia". Wielu dawało się łatwo zbić z tropu, lub zdziwić, nieliczni reagowali oburzeniem.
- Lubię ten film. Ogólnie smutne filmy są super. - położył się na brzuchu tak, żeby niczego nie dotykać dłońmi i gapił się na ekran. - Chociaż jednocześnie cholernie nie fer. Masz kogoś, sensei?
Spytał, patrząc takim rozanielonym wzrokiem na scenę pocałunku, a po jego twarzy zaczął błądzić uśmiech. Rozmarzył się chłopak, nie ma co.

- Nie sądziłem, że to takie... pracochłonne. O ilości czasu, jakie trzeba na to poświęcić, nawet nie wspomnę. - westchnął.
Ichiro tłumaczył mu wszystko wręcz łopatologicznie, a on i tak był przekonany, że tego nie zapamięta. Plus nawet nie miałby czasu na takie systematyczne "zabiegi".
- Ja zdecydowanie wolę te z happy endem. Życie momentami jest wystarczająco smutne, żeby jeszcze dobijać się filmami.
Widząc rozanieloną minę chłopaka, także uśmiechnął się pod nosem. Słysząc jednak jego pytanie zaklął cicho i bezwiednie, o mało co nie wylewając przy tym wody z miski. W ostatniej chwili udało mu się ją złapać, więc na koc spadło ledwie kilka kropel.
- Wiesz, co? - mruknął pesząc się momentalnie. - Nauczyciela o takie rzeczy wypytywać? Chociaż... hipotetycznie możesz założyć, że owszem. Mam kogoś.
Nie chciał kłamać. Już i tak przez cały czas musi odgrywać jakieś szopki. Ten jeden raz postanowił powiedzieć prawdę... No, półprawdę, bo przecież nie powie Ichiro, że sypia z własnym uczniem.

- To całkiem przyjemne. Zajmuje trochę czasu, ale lubię to uczucie, kiedy skóra jest taka fajna. Nie miałem nigdy z nią problemu, ale teraz faktycznie jest przyjemniejsza. - wzruszył ramionami. Zabawa tymi babskimi pierdołkami najwidoczniej sprawiała mu przyjemność. Zerkał na swoje kosmetyki z widocznym zadowoleniem, zerknął na zegarek, ile właściwie mają czekać z maseczką na dłoniach.
- Ale to zupełnie inaczej, kiedy się płacze nad swoimi problemami, a nad filmowymi. Te są odległe, a jakoś... jak się wypłaczę, czasem lepiej się czuję. Tak lżej.
Wzruszył ramionami. Ichiro lubi melancholię, lubi popłakać na smutnych filmach, czasem potrzebuje w ten sposób wyżyć swoje emocje nawet, jeśli nie ma faktycznego powodu się smucić.
Uśmiechnął się pod nosem, słysząc ciche przekleństwo, ale nie zwrócił mu uwagi. Chciał, żeby nauczyciel trochę wyluzował z tym nauczycielowaniem, skoro już zgodził się zostać, więc nie może się czepiać.
- Aj tam, lubię historie z życia wzięte. Wysoki, przystojny, uroczy, kochany, romantyczny, brutalny, zaborczy, ciapciak? - nie pytał o imię i nazwisko, bo z góry założył, że i tak człowieka nie zna. - Wielu nauczycieli samych opowiada o swoich żonach, partnerach, czy dzieciach.
Dodał lekkim tonem.

- Moja starsza siostra jest maniakiem tego typu zabiegów. Ciągle tylko wyszukuje jakieś nowości i je testuje. Zdecydowanie byście się w tej kwestii dogadali. - uśmiechnął się pod nosem.
Jednak ona zdecydowanie nie dowie się, co tu się dzisiaj działo. Jeszcze ciągałaby mnie po tych wszystkich drogeriach i zrobiła ze mnie królika doświadczalnego.
- Masz rację co do tych problemów. Jednak filmowcy skąd wzięli na nie pomysły. Nierzadko z życia codziennego.
Kiedy wspomniał o swoim chłopaku, od razu widać było, że Ichiro w jakimś stopniu się zaciekawił. W sumie, kogo by nie interesowało życie prywatne nauczycieli? Szczególnie tak zapracowanego jak Arisee.
- Hm. Jaki jest? Wyższy ode mnie, to na pewno. Przystojny, opiekuńczy, kochany. Zaborczy w pewnym stopniu też. Ale na pewno nie brutalny czy ciapowaty. - zaśmiał się cicho. - Tak, niektórzy popadają z tym aż w przesadę. Jednak, cóż, ja raczej nie chciałbym, żeby o moim prywatnym życiu plotkowano po korytarzach. Dlatego się z tym za bardzo nie obnoszę.
No i za bardzo nawet nie mogę.

- Rozuuumiem. Ja lubię rozmawiać o związkach. I patrzyć na nie. Bez znaczenia, czy nauczyciel, czy uczeń, czy kto. Wiesz, sensei, to takie rozczulające. Jeśli akurat nie mam doła, że mi samotno, ale na to też są metody.
Uśmiechnął się. Nie zdradzał, jakie metody, bo aż tak nie zapomniał, że ma jednak do czynienia z nauczycielem, ale patrzył na swoje dłonie, w które ładnie wchłaniała się maseczka. Ichiro miał powodzenie. Miał bardzo nietypową urodę, która w jakiś sposób przyciągała ludzi, lubił flirtować, i... cóż, po prostu czasem ludzie tak mają, prawda?
- Dlatego tyle seriali i filmów oglądam. Albo wkręcam te tematy. Czasem trudno sobie wyobrazić kogoś w związku. Wie pan, ktoś taki strasznie sztywny i nagle pomyśleć, że też przytula, jest czuły, daje buziaki. - wzruszył ramionami. W odpowiednim momencie po prostu wytarł w chusteczki nadmiar maseczki.
Zaraz wsunął stopę do miski. Teoretycznie nie potrzebował żadnych peelinfów, bo nie miał nadmiaru skórek - bardzo o to dbał, lubił mieć gładkie, delikatne stopy. Jeśli już były małe to niech będą zadbane, prawda? Lubił dbać o takie detale, których teoretycznie nikt nie widzi.
- A z pańską siostrą na pewno bym się dogadał. Kosmetyki to temat-rzeka. - dodał, podrzucając mu saszetkę z peelingiem. Zaraz zabrał się za drugą stopę. Tym razem jednak zamiast maseczki, wyjął olejek kokosowy w kostce, uciął kawałek i ten zaczął wcierać w stopy. Dał nożyk i kostkę nauczycielowi.
Po wszystkim położył się na brzuchu tak, by mieć nogi w górze, w kolejnej misce z czystą wodą opłukał dłonie i umył twarz specjalnym żelem. Związał do tego włosy w kitkę.
- To kokos. Lubię strasznie jego zapach. - powiedział po chwili, objaśniając nauczycielowi czym jest biała, chłodna kostka białego koloru, którą dostał. - Można to też jeść. - dodał z uśmiechem. - Smakuje trochę, jak budyń kokosowy dla mnie, tylko bardziej oleisty.

Ichiro wydawał się Arisee nieco wścibski. Jednak nie w nachalny i odpychający sposób. Człowiek wręcz sam otwierał się przed nim, zachęcony jego paplaniną. Poza tym, nie naciskał, zbyt mocno przynajmniej.
Właściwie Arisee chciał spytać jak sprawa wygląda z chłopakiem. Było on uroczy i delikatny, choć miał też swój upór i charakterek. Wielu osobom mogło to imponować, dlatego sądził, że Aiko na pewno ma jakiś wielbicieli. Powstrzymał się jednak, mając jednak na uwadze nieszczęsną relację nauczyciel-uczeń. Plus nie chciał wyjść na natrętnego.
- Tak, to czasem trudno sobie wyobrazić. - uśmiechnął się pod nosem do własnych myśli. Opis Ichiro jakoś tak samoistnie skojarzył mu się z Ryu.

Gdyby chłopak nie mówił mu, co ma robić z tymi wszystkimi saszetkami i maziami, Arisee w życiu nie wpadłby do czego one właściwie służą. Podejrzewał, że kiedy Ichiro z nim "skończy" będzie pachniał jakby wpadł na półkę w drogerii i czuł się jakby przeszedł ful wypas zabiegi w drogim spa. Ale.. to była zawsze jakaś odmiana od codziennych zajęć.
Wytrzeszczył oczy, kiedy został poinformowany, że białą kostkę o intensywnym zapachu można ze spokojem jeść.
- Lubię kokos. - wydusił tylko będąc w pierwszym szoku. - Ale raczej tego bym nie spróbował. Przecież to na bazie mydła, prawda? A mydło to środek powierzchniowo czynny. Jak płyn do mycia naczyń. - zaczął snuć swoje chemiczne skojarzenia.

- Kokos nierafinowany nie jest na bazie mydła. Nie wiem, co dokładnie jest w środku, nie jestem chemikiem i mówiąc szczerze nigdy się temu nie przyglądałem pod tym względem, ale wiem, że ma wiele jakichśtam wartości. Czytałem o tym artykuł kiedyś, w każdym razie na pewno pomaga schudnąć. Nie, żebym tego potrzebował, ale to jakoś rzuciło mi się w oczy. I na pewno jest super na skórę.
Wzruszył ramionami. Czytał masę niusów, z resztą dało się dostrzec plotkarskie, babskie magazyny i magazyny o modzie w jego pokoju. To plus telewizje pokroju japońskiej wersji "TVNStyle", niusy internetowe... oczywiście nie był intelektualnym zombie i wiedział, że na podobne informacje warto brać poprawkę, że takie preparaty mogą być fajnym dodatkiem, ale nie należy przeginać i tak dalej. Lubił jednak zbierać podobne informacje, sprawdzać, czytać, testować. O wygląd trzeba dbać, jest naszą wizytówką, prawda?
Kilka kosmicznych saszetek i rozczulających scen w filmie dalej Ichiro miał już oczy pełne łez - nic nie poradzi, życie jest nie fer i okropne i fakt, że ktoś, kogo się kocha może umrzeć jest po prostu niesprawiedliwy i okrutny.
- Powinni zakazać takich rzeczy puszczać, one wpędzają w depresję. A ja jestem chyba jakimś masochistą. - siadł i podciągnął nogi, w które kokos ładnie zdołał się wchłonąć pod pierś. Oparł brodę na kolanie, zwijając się w drobną kulkę.
- No nie noo... - burknął, jakby to miało zmienić zakończenie. Zacisnął mocno usta, z zawziętością patrząc na napisy końcowe. - I wpędzają w lęki, o. I co wrażliwy człowiek może poradzić?
wcisnął Esc, żeby zmniejszyć obraz na laptopie. Miał zaplanowany jeszcze jeden film, ale uznał, że puszczenie "Domu Chłopców", który jednak zawiera jakieśtam sceny erotyczne nauczycielowi mogłoby być nie na miejscu. Poza tym film jest równie smutny, a jego krucha psychika mogłaby nie udźwignąć takiego dobicia.
- Z jednej strony uważam, że nagłe ozdrowienie kompletnie zepsułoby film, z drugiej... no nie wiem. Oglądałeś "dom chłopców", sensei? Jeny. Powinienem ograniczyć dramaty. Przez najbliższy miesiąc same komedie, przysięgam. No, ewentualnie jakieś poważniejsze, ale nie wyciskacze łez.
Stwierdził z pełnym przekonaniem.

- Ja jednak wolę nie testować tego kokosu i go nie jeść. - zawyrokował. - Mój chłopak ledwo zniósł, kiedy przyznałem się, że jadam zupki z paczki. Nie sądzę, że zareagowałby lepiej, gdyby dowiedział się, że jadam kosmetyki. - parsknął.

Saszetki znikały jedna po drugiej, a film leciał, scena po scenie. Na koniec nawet Arisee, który właściwie oglądał go tylko kątem oka, nie mógł powstrzymać cisnących się do oczu łez i ścierał je ukradkiem rękawem bluzy.
- Na każdym filmie można się popłakać. - westchnął cicho, pociągając nosem i zaraz sięgnął po chusteczkę. - Sądzę, że nawet największy twardziej płakał, kiedy umierał Mufasa. Ja osobiście na filmach jestem straszną beksą. - przyznał się. - No i boję się oglądać horrory. Niby wiem, że to tylko film, jednak dyskomfort pozostaje.
- Nie, tego też nie widziałem. - mruknął. Nie sądził, że ma aż takie braki w oglądaniu filmów. - Ale jeśli to znowu jakiś dramat, to pasuje. Dość mam smętów jak na jeden wieczór.
Zerknął dyskretnie na wyświetlacz telefonu, by sprawdzić godzinę. Było już po północy.
Chyba wypadałoby się zbierać. - pomyślał. Jednak nie wykonał w kierunku "zebrania się" żadnego ruchu. Pomimo wcześniejszego oporu, naprawdę dobrze mu się tu siedziało, rozmawiało z chłopakiem i robiło te wszystkie dziwne "zabiegi". Plus widać było, że Ichiro naprawdę się wysilił, jeżeli chodzi o przygotowanie tej mini imprezy. Nie wypadało, by zwinął się do siebie przy pierwszej nadarzającej się okazji.
- Może w ramach zmiany klimatu obejrzymy jakąś mniej lub bardziej głupawą komedię? - zaproponował.

- Tamten film jest jeszcze gorszy. W sensie... może nie cały film, ale jedna scena, kiedy chłopak prosi swojego faceta, o którego bardzo długo się starał, a który ciężko zachorował, żeby wreszcie umarł. Ile razy oglądam, ta jedna scena zawsze niszczy moje emocje, jakby je okładano wielką, nabijaną gwoździami pałką.
Stwierdził na wspomnienie filmu, jaki z resztą bardzo lubił. Przepadał za większą częścią gejowskiego kina.
- Nie potrafię pojąć, czemu homo-kino to głównie dramaty. W sumie... ile widziałem takich filmów, w dziewięćdziesięciu procentach główny bohater, albo jego miłość umiera. Nie uważam, żeby to było poprawne politycznie.
Otarł buzię chusteczką, patrząc jakby ze złością na swój laptop. On zamierza znaleźć księcia z bajki i żyć długo i szczęśliwie, a jeśli ktokolwiek stanie im na drodze, ten dowie się, że pięknie zadbanymi pazurkami można bez większego problemu wydrapać oczy. Tak, tak. Zdecydowanie.
- Właśnie też jestem beksą. Ale bajka najsmutniejsza to dla mnie Dzwonnik z Notre Dame. To nie fer, że Esmeralda odeszła z jakimś odpicowanym rycerzykiem, a nie z tym brzydkim biedakiem, nie tego mają uczyć bajki, o. Rycerza mógłbym zabrać ja. - podsumował już z uśmiechem, przypominając sobie, jak zawsze łzy mu stawały w oczach, kiedy widział Quasimodo, którego Esmeralda zostawia samego. Pociągnął lekko nosem i odrzucił chusteczkę do kosza. Koniec płakania.
- A horrory są fajne... znaczy fajne do oglądania z kimś i przytulania. Gorzej, jeśli człowieka czeka potem samotna noc czy to ta, czy kolejna. Wtedy już fajnie nie jest. - zmarszczył lekko poczerwieniały nos. Złapał za piankę, pochylając się nad laptopem. No, może ta konkretna noc randki nie będzie samotna, ale kolejnej problem już może być. Ichiro jak przystało na przeciętnego mieszkańca Ziemi myśli całkiem racjonalnie - dopóki nie zrobi się ciemno, cicho, a on będzie sam...
- Komeeedie... Whisky dla aniołów jest fajna. Śmieszna, są tam Szkoci z nizin społecznych, jeden jest taki kochany i stara się ogarnąć, żeby móc żyć ze swoją dziewczyną i dzieckiem, które jej zrobił, ona jest z takiej porządnej rodziny i jej ojciec go nieznosi i kilka osób go prześladuje. I postanawiają ukraść i sprzedać najdroższą whisky świata, fajna historia. I jest Albert, moja ulubiona postać. Hmm... albo Nietykalni też są fajni, o tym pewnie słyszałeś, sensei. Sparaliżowany od szyi w dół facet wynajmuje na opiekunkę dresa dlatego, że ten się nad nim nie lituje. Facet przyszedł, żeby mieć podpis dla pośredniaka tylko, że się starał o pracę, ale nie wyszło. Albo Eurotrip o nastolatkach z Ameryki, którzy ruszają na wycieczkę po Europie, bo jeden z nich zakochał się w Niemce przez internet. Albo jakąś bajkę? Wybieraj, sensei.
Pokazał nauczycielowi folder z filmami. Miał ładnie podzielony na kolejne foldery z komediami, bajkami, horrorami, dramatami itp. Miał tam dosłownie wszystko, co jego zdaniem warte było uwagi - wolał mieć filmy na laptopie, niż oglądać online, bo nie lubił czekać na buffor.

- Bo może świat tak to widzi? - zapytał cicho, choć wcale nie oczekiwał odpowiedzi. - Że tak "musi" się to skończyć. Albo HIVem albo spektakularnym zerwaniem i dramą. Nie wierzę w to, jednak oglądanie tego typu filmów demotywuje. Zwłaszcza, kiedy ma się w rodzinie osobę, która krzywo patrzy na Ciebie jedynie z powodu bycia homoseksualistą.
Sprawa Naokiego ciążyła mu niemiłosiernie, jednak nie drążył tematu. Nie chciał wplątywać chłopaka w rodzinne problemy.
- Dobra, koniec narzekania. Możemy obejrzeć jeszcze jeden film, ale potem będę musiał już iść do siebie. Co prawda wakacje się zbliżają, ale rano niestety i tak trzeba będzie wstać. Pokaż zatem, co tu masz. - przybliżył się do laptopa i przebiegł wzrokiem po liście tytułów. - Niezłą kolekcję uzbierałeś. Połowy, jak nie więcej, nie kojarzę. - uśmiechnął się lekko. - Właściwie możesz włączyć cokolwiek. Chociażby tych Nietykalnych. Ktoś mi kiedyś o tym filmie opowiadał i chyba nawet chciałem go zobaczyć, jednak oczywiście nie miałem czasu. - westchnął.

Zerknął na niego uważnie. Nie był nadmiernie empatyczną osobą, żeby użalać się nad nietolerowanym nauczycielem. zamiast tego uśmiechnął się pod nosem.
- Chrzanić homofobów. Mówi ci to chłopak w sukience, sensei. To nasze życie, my mamy być jacy chcemy i jeśli kogokolwiek to boli, cóż... ma pecha. Dlaczego ktoś z nas miałby się przejmować kimś, kto nas ocenia przez to jak wyglądamy, czy z kim jesteśmy? To osobista sprawa, ta druga wręcz prywatna i wtrącanie się w nią, a tym bardziej krytyka jej to cecha zakompleksionych kryptopedałów, lub starych babć, którym należałoby założyć facebooka, żeby mogły oficjalnie i publicznie oceniać cudze związki, czy je lubią czy nie i krytykować. Chrzanić takich idiotów. Bez urazy, ale jeśli ktoś z rodziny potrafi odrzucić drugą osobę przez to, że nie będzie mieć cholernej żony, wchodzi w dość dziwną sferę rodzinności. Jakby nie tę część.
Podsumował. Miał twarde poglądy na całą tę homo-sprawę. Nie uważał, żeby powinni się ukrywać. Nie muszą być też z tego dumni. Hetero ani się nie wstydzą, ani nie są dumni z orientacji, ona jest czymś oczywistym, jak kolor włosów, prawda? A oni nie są ani lepsi, ani gorsi. Nikogo tym nie krzywdzą, więc jeśli świat ma coś przeciwko... cóż, owy świat mógłby się przekonać, że chłopak w sukience potrafi być aż nazbyt seksowny. Ichiro zawsze lubił śmiać się z ludzkich reakcji i (kiedy nie było to niebezpieczne) chwil, kiedy ludzie dostrzegali, że nie jest dziewczyną.
- Nie raz mi się zdarzyło oberwać za bycie ciotą. Oberwać nawet dość poważnie. Może i to głupie z mojej strony, ale czemu miałbym się zastraszyć jakiemuś idiocie bez gustu, który myśli, że wie lepiej, jak ja powinienem żyć? Tak samo jest z samą orientacją. Z resztą... tak, wiem, czasem za wiele gadam. To dla mnie taki temat, za często o tym rozmawiam, przekonywałem rodzinę, wielu znajomych, miałem wiele kłótni na ten temat i chyba już z nawyku tak reaguję.
Uśmiechnął się pod nosem. Z reguły reagował, jakby musiał bronić wszystkich homo przed niesprawiedliwymi oskarżeniami i jeśli w takiej chwili mu zaprzeczyć... cóż, bywało różnie. Latały przedmioty, wyzwiska, fochy. O ile druga strona dyskusji nie posunęła się do rękoczynów, ale z człowiekiem, który byłby w stanie go uderzyć, Ichiro raczej by nie dyskutował. Jest zdania, że istnieją wypadki nieuleczalne, a gdyby je leczyć to na koszt państwa, nie jego twarzy.
W każdym razie spotkanie Ichiro i Naokiego i głębsza dyskusja mogłoby zapewne roznieść tę szkołę.
- Nietykalni.
Przejrzał uważnie folder i odpalił właściwy film, znów odsuwając się od laptopa. Zabrał się przy tym za pałaszowanie paluszków, wlepiając wzrok w ekran, choć wcześniejszy temat ciągle krążył mu po głowie. Było kilka takich tematów, które mocno go rozbudzały, rozpalały w nim coś na kształt woli walki.

- Masz rację. Stuprocentową wręcz. To nasza sprawa i nikt nie powinien się do tego wtrącać. Gorzej jednak, jeżeli osoba, która Cię nie akceptuje, jest dla Ciebie bliska i kochasz ją, nawet pomimo tego jak Cię traktuje. - wydusił.
Temat Naokiego był trudny. Dotychczas rozmawiał o tym tylko z rodziną i poniekąd z Ryu. A teraz niejako wmieszał w to Ichiro.
- Wiem, że większość osób już by machnęła na to ręką. ale chcę mieć dobre kontakty z bratem. Chociaż teraz tak myślę, że im bardziej chcę się do niego zbliżyć tym bardziej on mnie odpycha. Istna ironia losu. - zaśmiał się nieco sarkastycznie.
Kiedy Aiko odpalił film, Arisee usiadł wygodniej na kocu i oparł się plecami o łóżko. Starał się uważnie oglądać, niektóre sceny nawet bardzo mu się podobały, jednak był coraz to bardziej zmęczony. Łapał się na tym, że nie pamiętał całych urywków filmu, bo po prostu mu się przysnęło. I co się dziwić? Ostatniej nocy też nie spał za dobrze, z uporem maniaka odejmując sobie czas na sen i przeznaczając go na sprawdzenie zaległych prac.
Więc, kiedy tylko wyświetliły się napisy końcowe, a zegar na komórce wskazywał po drugiej, Arisee zebrał się z koca, wstał i przeciągnął się.
- Chyba czas już na mnie. - powiedział cicho. - Nocka była udana, nawet bardzo, jednak muszę przespać się co najmniej trzy godzinki, żeby jutro jakoś funkcjonować. Nie chciałbym zrobić jakiejś głupoty przez niewyspanie.
- Dziękuję, Aiko, za gościnę. Jesteś mistrzem urządzania "babskich imprez". - uśmiechnął się szeroko. Miał nadzieję, że chłopak nie będzie miał mu za złe, że musi iść do siebie.

- Rozumiem. Cieszę się, że zgodziłeś się zostać, sensei. Też dobrze się bawiłem.
Uśmiechnął się wesoło. Sam był już dość senny i marzyło mu się wsunięcie pod cudownie miękką pierzynkę, dodatkowe opatulenie się kocem i zamknięcie oczu. Mimo to siedzenie na kocu było gównie przyjemne. Słodycze i przekąski powoli się kończyły, Ichiro nie kupił ich w nadmiarze nie chcąc, żeby potem u niego zostały. Na co dzień nie podjadał za wiele, więc takie miski tylko zajmowałyby dodatkowo miejsce. A tak? Umyje je jutro i odłoży.
Zdziwiła go informacja o bracie nauczyciela, ale nie naciskał bardziej. Był ciekaw, czy chodzi o tego uczącego się tutaj. Słyszał, że jakiś się przeniósł (Aiko przyciąga plotki, jak magnes), ale nie wiedział jeszcze o nim za wiele. Pewnie od nowego roku szkolnego dowie się o nim trochę więcej.
- Wiem, że jestem mistrzem. Mam nadzieję, że w przyszłym roku szkolnym znajdzie się więcej chętnych, fajnie by było to powtórzyć. - dodał z entuzjazmem, ale zaraz przetarł lekko twarz dłońmi.
- Ale sam już jestem zmęczony. Dobrej nocy, Arisee-sensei.
Dodał z łagodnym uśmiechem i, skoro nauczyciel zaczął się zbierać to i on zaczął składać miski w niewielki stosik, żeby jutro nie mieć za wiele zbierania. Wyłączył też swój laptop i odłączył go od prądu.

Widać było, że gospodarz imprezy także jest już zmęczony. Arisee więc tylko pomógł pozbierać puste pojemniki po paluszkach i zużyte saszetki po mazidłach, po czym złożył koc i położył go na łóżku chłopaka. Nie wypadało przecież po tym wszystkim tak po prostu okręcić się na pięcie i wyjść.
Kiedy wszystko było jako tako uprzątnięte i nauczyciel upewnił się, że praca na jutro to tylko wyniesienie śmieci i pomycie misek, pożegnał się z Ichiro krótkim "dobranoc" i ruszył do siebie.
Szybko umył się i przebrał w piżamę, po czym niemal z ulgą położył się do łóżka. Nawet nie zauważył, kiedy zasnął.