Apartament Hotaro

dwu piętrowy budynek całkowicie przeznaczony dla jednej osoby, dla dziecka angielskiego lorda. Dla Hotaro (zdjęcia jak będę mógł wrzucić) Apartament jest urządzony na modłę angielską, ingerował w to mocno ojciec Hotaro który także sponsorował i sponsoruje dalej ten apartament, na dole znajduje się duży salon i kuchnia, nieco mniejsza sypialnia oraz skromna łazienka i toaleta. Na parterze jest jak to Hotaro nazwał "Jego sanktuarium" praktycznie cały poziom jest jednym pokojem w którym jest duża sofa telewizor i parę innych mniej znaczących rzeczy, poza sanktuarium na poziomie znajduje się skromna łazienka.

Stanął przed drzwiami zastanawiając się kim on jest. Pokręcił głową na każdą myśl.
-Nie przedstwiłeś się-powiedział w końcu. No Kazuya też nic o sobie nie powiedział. Ale raczej wiedział jego legitymację.

Po jakimś czasie udało im się dotrzeć do mieszkania Hotaro, włożył klucz do zamka w drzwiach i otworzył mieszkanie, wszedł jako pierwszy i pierwsze co zrobił to stanął kolo kaloryfera w przed pokoju, trochę zmarzł
-Chodź, nie bój się, nic Ci nie zrobię
Powiedział z przyjacielskim uśmiechem zapraszając kazuyę do środka
-Jestem Hotaro Vonnenngut, angielski lord
Zachichotał cicho jednocześnie uroczo się uśmiechając do Czerwonowłosego

-Kazuya Kasai. Tak przynajmniej mi powiedzieli-powiedział cicho rozglądając się po mieszkaniu. Zdziwił się na wzminkę o lordzie. Nazwisko niemieckie więc jak? Teraz jak na niego nie wyglądał jak tamten chłopak, który mu groził.

-Tak powiedzieli?
Zapytał zaciekawiony i poszedł do kuchni skąd zabrał dwie, zamknięte fabrycznie butelki Coli i usiadł na kanapie w salonie i zaprosił chłopaka do salonu uroczym, niewinnym uśmiechem
-Chodź, usiądź na prawdę miękkie te fotele i kanapy
Zachichotał skacząc lekko po kanapie swoim tyłkiem, jakby chciał pokazać że są na prawdę miękkie, w czasie skakania jego grzywka zasłaniająca oczy co chwilę się unosiła tak, że Kazuya mógł zobaczyć przez chwilę jego oczy ale zaraz potem opadała na miejsce.

Usiadł na fotelu. Nie pewnie wziął cole. Dawno jej nie pił. Ostatnio ma brak kasy, a w ośrodku i szpitalu mu nie pozwalali. Wdział jego oczy i bardzo się mu spodobały. Takie inne i to go zaciekawiło. A fotel faktycznie był bardzo miękki. Nie powiedział o co mu chodziło z tym stwierdzeniem. Amnezją nie ma co się chwalić.

-Hmmm
zastanowił się chwilę gdy Czerwonowłosy nie chciał mu odpowiedzieć
-Teraz powiedz mi, czemu wybrałeś oby dwie śmierci z moich rąk?
Zapytał a jego głos znowu spochmurniał i stał się niższy, mroczniejszy
-Czemu się tniesz?
Zapytał równie niskim głosem po czym upił parę łyków ze swojej butelki z colą.

Zdżał na barwę jego glosy. Ma rozdwojenie jaźni czy co? Zastanowił się chwile. I tak ma u niego przechlapane.
-Powinienem umrzeć kilka lat temu-powiedział tylko tyle. Resztę może sobie dopowiedzieć. Nie powie, że robił na początku to tak se, a potem przynosiło mu to ulgę. Ma jeszcze rany po operacyjne więc można dużo scenariuszy przybrać.

Głos blondyna nagle znowu wydawał się łagodny i spokojny
-Boisz się śmierci a jednak się z nią spotykasz
Mruknął bardziej smutnym niż przerażającym głosem
-śmierć to otchłań z której nie ma ucieczki
Szepnął ze spuszczoną głową i powoli podszedł do Kazuyi po czym stanął przed nim ze smutnym wyrazem twarzy
-Zgódź się na leczenie
Szepnął znów, jeszcze ciszej po czym schował rękę do kieszeni, czerwonowłosy mógł usłyszeć brzdęk metalu w kieszeni blondyna, mogło to oznaczać że znajduje się tam nie jeden a klika noży. Hotaro nachylił się nad nim Czerwonowłosym, uroczo się uśmiechnął i ucałował go w policzek
-Zgoda?
Zapytał najsłodszym głosem jak tylko umiał.

-Leczenie?-zdzwił się. No tak dał nie jasną odpowiedź. Kiedy usłyszał metal w kieszeni blondyna chciał uciec przestraszył się. Przełknął ślinę i czekał na to co ma nastąpić. Szczerze nie spodziewał się całusa w policzek. Zerknął na niego.
-Nie jestem chory-powiedział cicho. Chciał zobaczyć jego kolejny scenariusz.

-Na tym chorym świecie...
Zaczął powoli z delikatnym uśmiechem na ustach
-Samo okaleczanie jest uznane za chorobę psychiczną, przynajmniej w moim słowniku
Powiedział z szerszym uśmiechem.
-Mogę ci pokazać jak to robić by nikt nie wiedział
Szepnął rozglądając się po pokoju jakby bał się że ktoś go usłyszy po czym cicho zachichotał i wrócił na wcześniej wybraną kanapę gdzie usiadł po turecku i lekko zwiesił głowę w oczekiwaniu na odpowiedź, Hotaro zaczął się lekko trząść.

-Nie jestem chory!-krzyknął. Złapał się za spodnie. I patrzył na nie.
-Tnę się bardzo długo i nikt nie wiedział.-powiedział mu spokojnie. Zerknął na niego i patrzył mu na głowę. Nie lubił słowo leczenie źle się mu kojarzyło. Zaraz podszedł do młodszego i sprawdził co z nim jest. Bał się go i był dziwny, ale nie wiedział o co chodzi więc chciał sprawdzić. Jedynie umiał podnosić na duchu.

-Prze-przepraszam
Jęknął panicznie, coś mu się stało że zmienił sie z postawy agresywnej w uniżoną, ostrożnie podniósł głowę i spojrzał na wyższego od siebie chłopaka który stał przed nim
-nie chciałem żeby Cię zabolało
Wymamrotał szeptem a po jego policzkach spłynęły kropelki słonych łez po czym powoli się zebrał z kanapy, było to dość ślamazarne ale w końcu mu się to udało i poszedł do kuchni
-Zjesz coś, czy boisz się że będę chciał Cię otruć?
Zapytał równie przybitym i smutnym głosem co przed chwilą.

Popatrzył na niego. Znał człowieka takiego jak on. Miał problemy z psychiką on namówił kogoś do cięcia się. Na pytanie pokręcił głową i tylko go przytulił. Pogłaskał po głowie.
-Masz śliczne oczy-powiedział mu do ucha. Nie zabolały go jego słowa tylko taka rekcja na słowo leczenie.

-Na prawdę sądzisz że są ładne?
Zapytał cicho, wręcz szeptem
-wole je chować bo są dziwne
Ciągle szeptał jakby się bał otoczenia, jakby czuł że w apartamencie jest ktoś jeszcze poza nimi
-Boję się
Głos mu się urwał w połowie wypowiedzi i podciągnął kolana pod brodę i objął je ramionami chowając jednocześnie w nie swoją głowę.

-A moje są czerwone i ich nie chowam. Masz dwa najrzadsze kolory oczu-powiedział spokojnie. Teraz był ten inny Kazuya ten, który lubi wszystkich pocieszać.
-Czego się boisz?-spytał głaszcząc go po blond czuprynie. Był ciekawa. Może smotność, ale może się przenieść do akademika ich szkoły. Co jeszcze może być. Jego zmiany osobowości czy coś jeszcze innego. Zadanie komuś śmierci. Czerwonowłosy już nie wiedział nad czym myśleć.

-Tych głosów
Szepnął ledwo dosłyszalnie
-Tych głosów w mojej głowie, leki już nie wystarczają, nie umiem ich uspokoić
Jęknął prawie płacząc
-One mówią mi jak mam się zabić, jak zabijać innych, a ja nie chce nikogo zabijać
jęknął już prawie przez łzy i spojrzał w czerwone oczy Kazuyi
-Twoje oczy są piękne
Szepnął gdy prawie całkiem się rozpłakał a jego oczy zaszły mgiełką, jego oczy nie mogły teraz kłamać, dał się ponieść emocją.

Słuchał go ze zdziwieniem. To Kazuya ma się iść leczyć lepiej niech zacznie to robić Hotaro. Pogłaskał go po głowie i tulił do siebie. Dawno tego nie robił. Nie pocieszał łagodząc i swój smutek.
-Powiedz im aby się pieprzyły masz własny rozum i wiesz co robić-powiedział mu spokojnie wycierając łzy. Zaczesał mu grzywkę do tyłu.
-Dziękuje.

-proszę je od paru lat żeby sobie poszły ale one zawsze są ze mną i mówią że zawsze zostaną
Szepnął gdy już się lekko uspokoił ale z chwilę znowu zaczął się trząść
-Nie lubią jak ktoś dotyka moich włosów
Hotaro był poważnie chory psychicznie na parę przypadłości ale dzięki protekcji ojca, angielskiego szlachcica, nikt nigdy nie diagnozował Hotaro, każdy po wypowiedzeniu swojej ceny wypisywał kwitek zaświadczający o pełni zdrowia psychicznego.
-Przepraszam
Szepnął znowu i powtórzył to słowo z pięć razy, przepraszając jednocześnie chłopaka jak i głosy w głowie. Znowu spróbował schować głowę w kolana.

-One nie lubią, a ty?-spytał się go. Spokojnie usiadł obok niego i głaskał po włosach. Kazuya mógł stwierdzić, że ma przynajmniej cztery choroby. Musi go tylko uspokoić i niech wróci do normalnego stanu. No tego jak grozi starszemu.

-Ja lubię, ale nikt tego nie robił wcześniej
Szepnął i wytarł powoli łzy o kolana, lekko się podniósł i spuścił nogi na ziemie, zaczął się lekko uspokajać jednak znów nim zadrżało ale tym razem lżej
-Powiedziały że jeszcze tu wrócą
Mruknął cicho i zaczął wpatrywać się w podłogę
-Przepraszam że musiałeś tego wysłuchiwać
Szepnął poprawiając grzywkę tak, że znów zasłaniała mu całe oczy
-masz ochotę na coś do jedzenia? Umiem trochę gotować
Rzucił w przestrzeń jakby nie oczekując na odpowiedź

Słuchał go uważnie. Nic nie powiedział na to tylko wzruszył ramionami. I tak musi się stawić w akademiku. Nie przeszkadzało mu wysłuchanie tego. Upewnił się tylko że on ma gorszą psychike niż czerwonowłosy. Sam patrzył na swoje rękawy i tylko bardziej je skubał.

Uśmiechnął się delikatnie u spojrzał na Kazuye
-Dziękuje
Szepnął i znowu ucałował go w policzek po czym wstał z kanapy i poszedł do kuchni
-Nie jesteś głodny?
Zapytał z uśmiechem otwierając lodówkę, była pełna po brzegi, więc czekał tylko na potwierdzenie bądź zaprzeczenie chłopaka
-Chyba potrzebujesz cieplejszej bluzy
Powiedział obserwując kątem oka co robi czerwonowłosy chłopak, blondyn zauważył że jest bardzo cienka a za oknem śnieg jeszcze leżał.

-Mogę coś zjeść. I tak nie lubię jedzenia z akademika-powiedział cicho. Cienka bluza mu nie przeszkadzała. Była jego ulubioną więc tylko ją prał raz na tydzień. No kiedy nie było szkoły. Dzisiaj musi ją wyprać ma krew na rękawie, a opiekun został poinformowany. Wziął łyka swojej coli. Patrzył na niego ciekawie.

Uśmiechnął się uroczo gdy usłyszał potwierdzenie i jakby dostał dużej dawki energii, uwielbiał gotować ale większość osób które go poznały na tyle by wejść do jego apartamentu bały się cokolwiek u niego jeść, bały się o życie.
-Jesteś uczulony na grzyby?
Zapytał z uśmiechem, zboczenie zawodowe od co. Postanowił przyrządzić prostą zapiekankę ponieważ przygotowanie nie zajmuje dużo czasu. Czekał na odpowiedź ponieważ w zapiekance uwzględnia się grzyby a blondyn polubił czerwonowłosego, nie chciał żeby dostał jakiejś reakcji alergicznej lub gorzej. Blondyn zaczął sobie nucić jakąś spokojną piosenkę podczas gotowania, nie zwracał uwagi na to co robi Kazuya, Hotaro był w swoim jednym z przyjaźniejszych światów. Gotował z uśmiechem na ustach