Pukać przed wejściem! Pokój Arisee

- Och, racja. Nie pomyślałem o tym. - Arisee kopnął się mentalnie w tyłek. Od kilku dni miał wrażenie, że kiedy przebywa z Endo, jego rozum robi sobie wolne, a on uwstecznia się do poziomu kilkuletniego dziecka, któremu wszystko należy tłumaczyć wręcz łopatologicznie. Rozwiązanie leżało tuż przed jego nosem, a on oczywiście na nie nie wpadł.
Arisee przygotował kawę dla Ryu i postawił ją na stoliku, w bezpiecznej odległości od sterty sprawdzianów. Sam wziął swoją herbatę i usiadł na łóżku. Po chwili namysłu spojrzał na chłopaka wymownie i wskazał na miejsce obok siebie, zachęcając go by usiadł koło niego, a nie na krześle.
- Na mój gust, możesz zostać jak długo chcesz. Osobiście wolałbym już nie wracać do tych testów, przynajmniej do jutra, ale skoro deklarujesz, że znasz sposób, żebym skupił się na pracy, to czemu nie. - uśmiechnął się.

-Chyba o wiele łatwiej przyszłoby mi odciąganie Cię od pracy i dekoncentrowanie Cię, ale obowiązki to obowiązki. Jeśli trzeba, będę Twoim głosem rozsądku. Przede wszystkim nie odkładamy niczego na później. Wystarczy już przerwy.
Endo sięgnął po kubek z kawą i przysunął go do ust, jakby planował wziąć łyk, ale rozmyślił się. Była jeszcze zbyt gorąca. Musiał zadowolić się samym jej zapachem i odstawić kubek na miejsce. Zerknął na miejsce obok Arisee, który wyraźnie sugerował, że Endo powinien usiąść obok.
Chyba mam lepszy pomysł.
Podszedł do Arisee, ale zamiast usiąść grzecznie obok, wsunął się za niego, usiadł w lekkim rozkroku za nim, tym razem obejmując go i splatając ręce na jego brzuchu. Przytulił się do jego pleców jak gdyby to było coś zupełnie normalnego i naturalnego.
-Sięgaj po pierwszą pracę i ten swój wszechmocny, czerwony długopis. Będę tu cicho siedzieć i pilnować, żebyś nie zajmował się niczym poza pracą. W ramach motywacji obiecuję, że za każde… -zamyślił się chwilę. –no, powiedzmy za każde osiem sprawdzianów dostaniesz buziaka. Za każdym razem coraz ładniejszego. Może tak być? Wystarczająco motywująca nagroda?
Nie jestem pewien czy to nagroda dla Ciebie, czy bardziej dla mnie, ale chyba mi też należy się coś za to dzisiejsze wkuwanie, prawda?

Gdy Endo usiadł za nim, żołądek Arisee wykonał podskok. Nakazał sobie jednak spokój. Przecież to nie pierwszy raz, kiedy tak siedzieli. Musiał wreszcie przyzwyczaić się do bliskości chłopaka, która, mimo wszystko, sprawiała mu przyjemność. Czuł ciepły oddech na szyi i delikatne wibracje na plecach, kiedy chłopak mówił.
- Zatem osiem do jednego, tak? Niech będzie. - mruknął i rozpoczął sprawdzanie pierwszego testu. Szło mu opornie, co chwila się dekoncentrował, zwracając uwagę bardziej na bliskość Ryu, niż na pracę. Z czasem jednak przyzwyczaił się. Obejmujące go ramiona stały się miłym dodatkiem, którego, gdyby teraz go pozbawiono, poczułby się co najmniej dziwnie. Prace, o dziwo, także sprawdzał szybciej, jakby obecność Endo magicznie przyspieszała ten proces. Ledwo się zorientował, gdy odkładał na stolik ósmą pracę.
- Osiem. - stwierdził krótko, odwracając lekko głowę w stronę Ryu.

Tak jak obiecał, siedział cicho. Przytulał Arisee i cieszył się jego bliskością. Zamknął na chwilę oczy i uśmiechnął się czując zapach szamponu Arisee. Rozpoznawał już ten zapach i uwielbiał go. Był przyjemny, delikatny, kojarzył mu się tylko z Arisee. Przesunął nos po karku ukochanego, ale zaraz wyprostował się, by nie przeszkadzać mu i zerkał nad jego ramieniem na sprawdzane prace. Właściwie nie interesowały go testy pierwszoklasistów. Endo szanował chemię, bo był to przedmiot, którego uczył Arisee, ale jednocześnie uważał ją za nieco nudną. Podliczał tylko w pamięci punkty stawiane obok kolejnych zadań i upewniał się, że Arisee nie myli się przy zliczaniu ich. Poza tym skupiał się raczej na bliskości ukochanego. Przez chwilę skupił swoją uwagę na dłoni Arisee, na szczupłych, długich palcach i dość delikatnej, niezaznaczonej fizyczną pracą skórze. Przez chwilę wyobraził sobie, jak Arisee, w chwili uniesienia wbija te smukła palce w jego plecy, przesuwa chaotycznie dłońmi po jego ciele… Zaraz jednak pozbył się tych myśli i skupił na kształtnym, nieco pochylonym podpisie składanym pod kolejną oceną.
Lubię sposób, w jaki piszesz te dwie literki l na końcu swojego nazwiska. Wyglądają tak elegancko, delikatnie. Pasują do Ciebie.
Kiedy usłyszał „osiem” zerknął na odłożone na stolik sprawdziany.
Szybko poszło, nawet nie zorientowałem się kiedy je sprawdziłeś.
Endo uśmiechnął się z satysfakcją i przysunął do ust Arisee. Wyglądał tak, jakby zamierzał go pocałować, ale zatrzymał się kilka milimetrów zanim dotknął jego warg.
-Szybko poszło, ale osiem to jeszcze nie jest satysfakcjonująca ilość. –szepnął i zamiast w usta pocałował go lekko w policzek.
-Jeśli chcesz więcej, ja też chcę więcej. Więcej prac sprawdzonych i naznaczonych Twoim czerwonym długopisem.
Chcesz więcej, prawda? Nie przyznałbyś się do tego wprost, ale wiem, że chcesz. Pokaż mi to.

- Niech będzie. - mruknął i powrócił do pracy.
Doskonale wiedział, że 'skala nagrody' będzie rosła w miarę postępu sprawdzania prac. Jednak po części czuł się nieco zawiedziony pocałunkiem w policzek. A sposób, w jaki Endo 'wypłacił mu' nagrodę, spowodował, że o mało nie zgrzytnął zębami.
Ryu, Ty szczwany lisie. Nie ładnie tak pogrywać. I to ma być motywacja?
- Mam Ci meldować każdą ósemkę po kolei, czy zrobimy kumulację na koniec? Jeden, porządny buziak po skończonej ciężkiej pracy? - spytał, uśmiechając się złośliwie.

-Dwieście sprawdzianów. Masz sprawdzone nie więcej niż jedna czwarta, więc zostało Ci przynajmniej sto pięćdziesiąt prac. Sto pięćdziesiąt na osiem to będzie… piętnaście.. i trzydzieści to osiemnaście i sześć reszty, no powiedzmy prawie dziewiętnaście. –przeliczył dość szybko, na głos.
-Możesz dostać jeszcze minimum osiemnaście stopniowo coraz lepszych pocałunków lub jeden naprawdę porządny na koniec. Myślę, że ostatnie trzy-cztery przy takim wypłacaniu na raty byłyby już naprawdę gorące i przyjemne, ale to Tobie pozostawię decyzję co do tego, co będzie lepszą motywacją. Zamiast dumać nad tym, skup się na pracy. Po następnych ośmiu powiesz mi którą opcję wybierasz.
Uwierz mi, że niełatwo jest odmawiać sobie tych Twoich cudownych ust. Prowokuję Ciebie, ale katuję też samego siebie. Mam ochotę pocałować Cię głęboko, namiętnie i gwałtownie, niemal brutalnie. Zabrać dla siebie i zatracić w Twojej bliskości. To jednak nie byłoby ani trochę motywujące i zamiast nakłonić Cię do pracy tylko odwróciłoby Twoją uwagę. Nie chcę Ci przeszkadzać, wręcz przeciwnie, chcę byś uporał się z tym szybko i przyjemnie.
Endo usiadł tak jak wcześniej, zerkając przez ramię Arisee i niemal opierając na nim głowę. Usta miał naprawdę blisko jego ucha, co wykorzystał by zaraz zacząć cichutko szeptać.
-Jeśli ma być stopniowo coraz lepiej, gdybym zaczął od ust, musiałbym skończyć w naprawdę bardzo intymnych i mało przyzwoitych miejscach. To nie jest najlepszy pomysł biorąc pod uwagę fakt, że nie masz jeszcze pewności co do tego co do mnie czujesz oraz to, jak cienkie ściany są w akademiku. Nie złość się, Kochanie. Ja też chcę więcej Twoich ust, ale ustaliliśmy już proporcję jeden do ośmiu, więc weź proszę długopis i pozwól bym mógł wreszcie dostać tych Twoich cudownych warg –szeptał sunąc nosem po jego szyi.

- Dobra. - westchnął czując, że znowu zaczyna się czerwienić. Wyciągnął rękę, jednak tym razem, zamiast chwycić pierwszy test z wierzchu, wziął całą stertę i położył sobie na kolanach.
Zdążył sprawdzić aż jedno zadanie, kiedy poczuł nos chłopaka delikatnie sunący po jego szyi.
- Ryu, - parsknął. - nie rób tak, dobrze? Przynajmniej teraz. Mam łaskotki, a jak zacznę się śmiać, to nigdy nie skończę pracy.
Po kilkunastu minutach ocenił kolejną ósemkę. Jęknął z frustracji i przetarł zmęczone oczy ręką.
- Spać. - mruknął, opierając się plecami o tors Endo i zamykając oczy. - Poproszę może mojego motywującego buziaka numer dwa, bo obawiam się, że jeszcze kilka sekund i naprawdę mogę zasnąć.

-Nie spać, jeśli zaczniesz mi przysypiać, będę Cię specjalnie łaskotać po szyi. – zagroził patrząc mu z powagą w oczy, ale zaraz uśmiechnął się łagodnie i dał mu buziaka w drugi policzek, tym razem bliżej ust. Na więcej Arisee musiał znowu poczekać i sprawdzić kolejne osiem prac. Endo siedział przy nim i zerkał mu przez ramię na sprawdzane prace. Czasem zamykał oczy skupiając się tylko na cieple płynącym od ciała Arisee, przypominając sobie widok jego bladego brzucha lub szczupłych nóg, patrząc na jego dłonie, fantazjując o nim. Kontrolował się jednak na tyle by uspokajać swoje nieczyste myśli zanim fantazje zdołały rozbudzić ciało. Wtedy wpatrywał się w sprawdzian i podziwiał idealną krzywiznę cyferek, sposób w jaki Arisee z rozmachem wpisuje niestaranne „1” lub pękate, niedomknięte „0” przy kolejnych zadaniach. Czasami przeliczał w pamięci sumę punktów i dyktował ją Arisee przy ostatnim zadaniu. Kilka razy próbował czytać polecenia zadań, ale właściwie nie miał na to ochoty i przeczytał pobieżnie tylko kilka nawet nie zastanawiając się nad odpowiedziami. Po jakimś czasie zaczął zupełnie nieświadomie poruszać kciukiem prawej dłoni w prawo i lewo i głaskać leciutko Arisee po brzuchu, zapewnie ledwie wyczuwalnie przez materiał bluzy. Po każdych ośmiu sprawdzianach Endo całował Arisee. Najpierw w policzki, później wzdłuż szczęki. W końcu pocałował go lekko, przelotnie i ledwie odczuwalnie w usta, by następnym razem przekornie cmoknąć go tylko w czubek nosa. Pocałunki stopniowo były coraz odważniejsze i choć każdy kolejny niewiele różnił się od poprzedniego, to jednak szły w dobrym kierunku. Zaczęło się od delikatnych pocałunków w usta i leniwego, powolnego ocierania się warg, później było niewinnie i słodko, coraz bardziej czule, coraz bardziej ciepło, gorąco, namiętnie, zachłannie, głęboko. Kiedy już dorównali tym najbardziej gorącym pocałunkom jakie łączyły ich dotychczas i wydawało się, że nie można już zrobić kroku w przód, Endo jakimś cudem się to udawało. Całował Arisee coraz bardziej zaborczo, namiętnie i gorąco, przesuwał się na chwilę tak by objął go w pasie i zamknąć zupełnie w swoich ramionach. Jego serce biło jak szalone gdy lekko, ale zadziornie chwytał zębami dolną wargę ukochanego, gdy całował go gwałtownie, chaotycznie i głęboko. Ostatnie pocałunki były na tyle podniecające, że samemu Endo było już gorąco. Jego ciało reagowało dość entuzjastycznie na bliskość Arisee, przez co Ryu cofnął się lekko biodrami by nie siedzieć na tyle blisko by ukochany mógł zorientować się jak silnie na niego działa. Po ostatnim pocałunku na stole zostało już tylko kilka niesprawdzonych prac. Mniej niż osiem. Endo wtulił twarz w ramię Arisee i wziął głęboki oddech próbując uspokoić rozszalałe zmysły. Nic już nie mówił, bał się, by rozedrgany głos go nie zdradził.
Arisee, jak mam nie rzucić się na Ciebie przy ostatnim pocałunku? Jak mam się opanować na tyle by pocałować Cię tak jak przed chwilą, albo jeszcze intensywniej i nie stracić panowania?

A jednak pocałunki zrobiły swoje. - pomyślał Arisee, biorąc do ręki ostatni sprawdzian. Jego serce już od dobrej chwili tłukło się o żebra tak mocno, że niemal boleśnie. Zdawał sobie sprawę, że gdyby nie Endo i jego system nagród, byłby daleko w tyle ze sprawdzaniem.
Miał jednak wrażenie, że od pocałunku numer trzynaście, testy oceniał na odwal się, byleby tylko mieć ich osiem i dostać kolejną nagrodę. Nienawidził pracować na pół gwizdka, ale teraz miał to gdzieś. Najwyżej jutro będzie kląć, dokonując poprawek. Dzisiaj, teraz, liczyły się tylko pocałunki Ryu, które, o ile to jeszcze możliwe, wydawały mu się jeszcze bardziej cudowne niż ostatnim razem. To był jak narkotyk. Im więcej dostawał, tym więcej chciał. A powinien się opanować. Byli w akademiku, miejscu skrajnie niebezpiecznym, patrząc na ich relację.
Z niemałą ulgą rzucił wreszcie ostatni test na stolik. Obok niego wylądował długopis, a sam Arisee odwrócił się przodem do chłopaka.
- Koniec. - obwieścił, szczęśliwy, uśmiechnięty i uroczo zarumieniony. - Zatem poproszę moją ostatnią nagrodę. - i nie czekając nawet na rekcję Endo, sam go pocałował.

Endo właściwie nawet nie zwrócił uwagi na to, że sprawdzanie prac idzie Arisee aż za szybko i niektóre mogły być sprawdzone niedokładnie. Cóż, on sam nie mógł się skupić, ani doczekać kolejnych pocałunków. Czekał na nie z niecierpliwością i coraz większym strachem, że Arisee odsunie się i przerwie wszystko gdy tylko zorientuje się jak silnie reaguje na nie młode, wyposzczone ciało Ryu.
Jeden… dwa… trzy…-liczył w myślach szelest kolejnych kartek, w napięciu wyczekując na dźwięk tej ostatniej odkładanej na stolik razem z długopisem. Spojrzał na Arisee i aż rozchylił usta widząc go tak cudownie uśmiechniętego, zadowolonego, zarumienionego.
Piękny, idealny, nieziemski… mój Arisee. –przeszło mu przez myśl, ale zaraz poczuł wargi ukochanego na swoich i odpowiedział na pocałunek, znowu zatracając się w bliskości partnera. Całował go zachłannie i żarliwie. Nie odrywając się od jego warg uniósł się nieco, by zacząć napierać na ciało Arisee i zmusić go by ten położył się na łóżku. Nie zastanawiając się nawet nad tym co robi zawisł nad Arisee, nadal całując go głęboko. Jego noga jakimś trafem znalazła się między udami Arisee, jedną z dłoni podpierał się o łóżko, drugą zacisnął na materiale bluzy ukochanego. Jego myśli, uczucia, zmysły szalały i tylko gdzieś z tyłu głowy cichutko odzywał się głos zdrowego rozsądku, który wołał, że to niewłaściwe miejsce, że to niebezpieczne i nie może zajść za daleko. Z trudem oderwał się od ust Arisee i spojrzał na jego zarumienioną twarz. Oblizał wargi wpatrując się w oczy ukochanego by bez cienia skrępowania i z lekkością powiedzieć: -Kocham Cię, Arisee.
Zaraz po tym odsunął się nieco usiadł na łóżku i wziął głęboki oddech próbując ochłonąć.
-Przepraszam, poniosło mnie trochę, to nie jest właściwe miejsce, ani pora.

Gdy Endo popchnął go na łóżko, poddał się temu bez sprzeciwu, choć w jego głowie zapaliła się czerwona lampka ostrzegawcza. Jednak, gdy leżał na poduszkach, a Ryu pochylał się nad nim i całował z taką żarliwością, nie miał siły tego przerwać. Zdawało mu się, że w tej jednej chwili stracił całą swoją wolę i zdany był tylko i wyłącznie na chłopaka, który mógłby zrobić z nim dosłownie wszystko.
Arisee wiedział na co się godził. Że ich relacja nie będzie ograniczała się jedynie do całusów, przytulanek i słodkich słówek szeptanych do ucha. Też pragnął zbliżeń, w końcu także miał swoje potrzeby, a Ryu był cholernie pociągający i w ciągu zaledwie krótkiego czasu potrafił uzależnić Arisee od siebie. Ale nigdy by nie przypuszczał, że wszystko będzie tak pędziło do przodu w tempie wręcz logarytmicznym.
Gdy Endo przerwał pocałunek, zarumieniony Arisee musiał pozbierać myśli w jedną całość i przede wszystkim doprowadzić oddech do porządku. Patrzył na chłopaka spod półprzymkniętych powiek, a ręce dalej zaciskał na jego koszuli. Kiedy Ryu wstał, nauczyciel jeszcze chwilę leżał na łóżku, po czym powoli poszedł w jego ślady. Próbował się uspokoić, jednak nie było to zadanie łatwe. Skrzywił się na myśl, że gdyby teraz ktoś zaczął dobijać się do jego pokoju, szanse, że mógłby udać, że nic się nie stało, wynosiły prawie zero.
- Nie przepraszaj, Ryu. To też moja wina, całujesz tak obłędnie, że człowiek zaczyna się w tym zatracać. – uśmiechnął się delikatnie, starając się, by jego głos brzmiał normalnie. – Jednak masz rację. To nie jest najlepsze miejsce. – sięgnął drżącą ręką po kubek zimnej już herbaty i upił z niej łyk.

-Arisee, lepiej chyba będzie jak już pójdę. Najchętniej nie zostawiałbym Cię nawet na chwilę, ale sam widzisz, że to wszystko idzie zbyt daleko i zbyt szybko. Nie przeszkadzałoby mi to tempo, gdyby nie fakt, że jesteśmy w akademiku, a tu nie jest tak spokojnie i bezpiecznie jak u mnie. Lepiej nie kusić losu, bo nawet jeśli nikt nas tu nie zaskoczy to sami możemy zaskoczyć siebie i na przykład uzależnić się od tej adrenaliny. – O dziwo Endo był w stanie jeszcze zażartować i uśmiechnąć się nieco blado.
Adrenalina potęguje odczucia, ale nie możemy tak ryzykować. Poza tym zależy mi na tym by nie dać się ponieść dopóki nie będziesz zupełnie pewien swoich uczuć, dopóki nie przyznasz że też mnie kochasz. Tym razem nie chodzi tylko o fizyczność, tym razem ma być inaczej, Arisee. Ty jesteś inny.
-Zgodzisz się ze mną chyba, że po tym wszystkim wystarczy chyba nam obu pocałunków na dobranoc, dzień dobry, do widzenia i jeszcze sporo zostanie. Już i tak jestem pewien, że nie będę mógł dzisiaj zasnąć.
Będę myśleć o Tobie jeszcze więcej niż zwykle i pragnąć Cię jeszcze bardziej. To w ogóle możliwe? Któregoś razu zupełnie od tego oszaleję, bo z każdą chwilą coraz bardziej tracę dla Ciebie głowę.
-Arisee, mógłbyś zerknąć czy nie ma nikogo na korytarzu? Nie słyszę nic, ale ktoś mógłby po prostu siedzieć cicho. Jeśli nikt mnie nie zobaczy na Twoim piętrze, nie skojarzy, że byłem u Ciebie.
W zasadzie nie mam pojęcia po co ktoś miałby siedzieć cicho na korytarzu, skoro o wiele wygodniej byłoby na miękkim łóżku w ciepłym pokoju, ale nigdy nic nie wiadomo. Ludzie mają różne dziwne pomysły.

- Tak, Twoje mieszkanie jest zdecydowanie spokojniejsze. - Arisee przytaknął. Dotychczas lubił swój pokój w akademiku, nawet pomimo wrzeszczących na około uczniów. Co prawda był mały, jednak on nie potrzebował do życia gigantycznych przestrzeni. Teraz jednak, jeśli miałby wybierać, zdecydowanie wolał ciche cztery kąty Ryu, oczywiście z nim włącznie.
- Myślę, że pocałunkami wyrobiliśmy normę do soboty co najmniej. - zaśmiał się i podszedł do drzwi. Delikatnie przekręcił klucz w zamku, by ten narobił jak najmniej hałasu, i wyjrzał na korytarz. Nikogo na nim nie było.
Arisee oparł się o framugę i kiwnął do chłopaka, że ma drogę wolną.
- Zatem do soboty, tak? - szepnął, kiedy Endo go mijał. - Napisz mi smsa, kiedy będzie po wszystkim, to wpadnę do Ciebie.
Kiedy Arisee wypowiadał te słowa, telefon zawibrował mu w kieszeni bluzy. Zdumiony, wyciągnął go. Nawet nie pamiętał, że miał go przy sobie. Otworzył wiadomość i wczytał się w treść.
- To od Reya. - mruknął, jeszcze bardziej zdumiony. W miarę jednak, gdy brnął dalej w wiadomość, jego zdumienie zastępowało czyste przerażenie.
- Ja pierdolę. - zaklął, co zdarzało mu się naprawdę nieczęsto i nerwowym ruchem przeczesał grzywkę palcami. Potem wlepił w Ryu przerażone szare oczy.
- Rey właśnie mi napisał, że Kazuya Kasai z drugiej klasy podciął sobie żyły.

-Do soboty. Wyślę Ci sms. Warunki u mnie będą o wiele lepsze, nie mam tylko pewności, czy będę w równie dobrym nastroju co dzisiaj. Oni naprawdę potrafią przybić człowieka, nawet nic nie robiąc. Cieszę się, że będziesz mógł do mnie przyjść.
Endo już miał wychodzić, kiedy najpierw ze zdziwieniem zarejestrował, że Arisee przeklął, a później spojrzał w jego oczy i ujrzał przerażony wzrok. Zamknął drzwi pozostając w pokoju.
Kazuya Kasai… z równoległej klasy... to ten rudy odludek? Ma takie dziwne oczy. Jakaś mieszanka koloru piwnego i brązowego, która wygląda niemal jak czerwony. On sobie podciął żyły? Kretyn.
-Arisee, spokojnie, skoro sms przyszedł od Reya, on na pewno się nim już zajął i dzieciak jest bezpieczny. Kochany, nie rób takiej zbolałej miny i nie bierz tego tak mocno do siebie. Zbyt mocno się przejmujesz. Spokojnie.
Endo objął Arisee, zamknął na chwilę w swoich ramionach i przytulił mocno, kołysząc go leciutko i uspokajająco głaszcząc po plecach.
-Posłuchaj, daj mu dzisiaj odpocząć, a jutro idź do niego. Wypytaj go co się dzieje, może ma jakieś problemy, może potrzebuje pomocy. Jeśli nie będzie chciał mówić, wyślesz go do psychologa. Nie panikuj, Arisee, wszystko będzie dobrze. –ostatnie słowa wyszeptał i ucałował ukochanego w czoło.
-Naprawdę muszę już iść, przepraszam. Dasz sobie radę, prawda? Do zobaczenia, Arisee. Śpij spokojnie i nie martw się. No dobrze, wiem, ze będziesz się martwić i tak, ale nie bartw się zbyt dużo i nie pozwól byś sam przez to się nie wyspał albo nie wywiązał z obowiązków. Do soboty.
Endo pożegnał się i wyszedł z pokoju. Nie chciał zostawiać tu Arisee samego, nie w tej chwili, ale nie miał wyjścia. Było już późno, a on powinien opuścić akademik, bo później portier mógłby robić mu problemy.

[z. tematu]

Ciepłe ramiona Ryu sprawiały, że przerażanie stopniowo ustępowało. Za to w głowie Arisee wciąż kotłowało się mnóstwo pytań, a o ile to jeszcze możliwe, ciągle dochodziły nowe.
Najchętniej już teraz pognałby do Kasaia sprawdzić czy wszystko z nim w porządku. Względnie do Reya, wypytać go o to, co zaszło. Ale Endo miał rację, było późno i teraz i tak nic by nie wskórał.
- Tak, dam sobie radę. - oświadczył. - Zmykaj już Ryu. Do zobaczenia. No i dziękuję. Za motywację przy sprawdzianach i za teraz. - uśmiechnął się. Poczekał aż chłopak zniknie na schodach, po czym wrócił do pokoju. Jako tako uprzątnął pokój i usiadł na łóżku, wpatrując się w stertę sprawdzianów.
Za dużo wrażeń jak na jeden dzień.

Endo zapukał krótko, ale dość głośno do pokoju Arisee i właściwie nie czekając na zaproszenie wszedł do środka. Wyglądał inaczej niż zwykle. W sportowych butach, czarnym dresie i soczewkach zamiast okularów wyglądał naprawdę dziwnie. Jakoś tak normalnie i chłopięco. Teraz rzeczywiście wyglądał na te swoje osiemnaście lat, gdy okulary i koszule nie dodawały mu powagi.
-Sensei…-zaczął, ale gdy rozejrzał się po pokoju i upewnił, że Arisee jest sam, dał sobie spokój z oficjalnym tonem.
-Zapomniałeś komórki, Gapo. –stwierdził lekko, wyjął telefon Arisee z kieszeni i położył na stoliku. Przy okazji zauważył na biurku, upchnięty pod dwoma innymi książkami zbiór zadań. Sięgnął po niego i pokazał go Arisee.
-Pożyczę go, dobrze? Moriyama odda Ci go wieczorem. To mój pretekst do przyjścia tutaj i oddania Ci telefonu.

Arisee leżał na łóżku z laptopem na poduszce i usiłował zmusić stary sprzęt do współpracy. Kiedy usłyszał pukanie, oderwał tylko wzrok od ekranu i spojrzał na akurat wchodzącego do pokoju Ryu.
- Dzięki. - uśmiechnął się przepraszająco, po czym wstał, uważając, żeby nie zahaczyć nogą o kabel od ładowarki. - Kompletnie zapomniałem, że zamiast w kieszeni, leżał na szafce.
Kiwnął tylko głową na znak, że nie ma nic przeciwko pożyczeniu zbioru.
- Może go mieć nawet do jutra, jeśli to ma mu w czymś pomóc. Zmykaj już do Moriyamy, bo się zacznie niecierpliwić. Jeszcze raz dziękuję za telefon. I miłego biegania. - z uśmiechem zlustrował sportowy strój Endo i stwierdził, że w dresie i bez okularów także wygląda nieźle.

-Powiem mu w takim razie, że ma czas do jutra. Włącz komórkę. Wyłączyłem żeby nie zadzwoniła mi w kieszeni kiedy byłem u Moriyamy. Zadzwonię wieczorem. Widzimy się w poniedziałek na lekcji i nieoficjalnie w środę na obiedzie u mnie. Kocham Cię Arisee.
-mówił dość szybko. Chyba się nieco śpieszył, by wizyta u Arisee nie przedłużyła się podejrzanie. W końcu pożyczenie książki powinno trwać chwilę. Podszedł jeszcze na chwilę do kochanka i pocałował go w usta. Krótko, ale dość mocno i stanowczo, po czym uśmiechnął się tylko i opuścił pokój.
[z.t]

- Zatem do zobaczenia. I też Cię kocham, Ryu.
Pocałunek na do widzenia był krótki, jednak jak każdy, niesamowity i pełen uczuć. Po chwili Endo już nie było.
Arisee uśmiechnął się pod nosem, po czym chwycił telefon i włączył go. Niemal od razu komórka zawibrowała, obwieszczając nadejście smsa. Zdziwiony otworzył go. I aby treść do niego dotarła, musiał przeczytać wiadomość ze trzy razy.
Kazuya Kasai nocuje u Svena. Do jasnej ciasnej, o co chodzi? - zadawał sobie to pytanie raz po raz, gapiąc się na dziwną wiadomość. Co prawda konserwator napisał, że w razie pytań może do niego zadzwonić, jednak Arisee nie był pewien, czy chce wiedzieć.
Pozwoliłem Kise nocować u tego jego Juna. Byłbym więc totalnym hipokrytą, gdybym teraz kazał Kasaiowi wracać do akademika. - westchnął i wystukał krótką odpowiedź do Svena, notując sobie w pamięci, że przy następnej konserwacji dygestorium podpyta go dokładnie, o co w tym wszystkim chodzi.

Była już środa i Skandynaw dłużej nie potrafił tkwić w takiej niepewności, mając za pociechę wyłącznie krótkie wiadomości tekstowe od swojego Płomyczka. Raz próbował się nawet do niego dodzwonić i zmusić go do rozmowy, lecz słysząc z jak wyraźnym trudem przychodzi chłopcu wyduszenie z siebie jakiegokolwiek słowa, zaniechał tej czynności, czekając z niecierpliwością na jego powrót do zdrowia. Jako, iż mężczyzna nie chciał zdradzać ich związku, postanowił zasięgnąć informacji u Arisee, który jako opiekun musiał wiedzieć, co się dzieje z jego podopiecznymi. Sven nie lubił bawić się w półsłówka, lecz był świadom, iż tym razem stawka jest zbyt wielka i sprawa zbyt delikatna, by potraktować ją z delikatnością typową dla słoni w składzie porcelany. Z tego właśnie względu pod wieczór trzeciego dnia tygodnia zapukał do drzwipokoju swojego przyjaciela po fachu i po usłyszeniu krótkiej zgody, wszedł do środka. W salach lekcyjnych nie bawił się w takie rzeczy, jednak to nie była sala w szkole, lecz prywatny pokój, w którym mieszkał młody nauczyciel.
- Witaj, Arisee. Z tego co pamiętam, chciałeś ze mną kilka dni temu porozmawiać. Przynajmniej tak wspominałeś, gdy zadzwonił dzwonek na lekcje w poniedziałek. Przyszedłem, bo mam chwilę wolnego.
Rozejrzał się po pokoju, gdzie wszędzie pełno było kartek z, prawdopodobnie, sprawdzianami uczniów, których chemik robił im niezliczone ilości. Poszedł do jednego z takich stosów i spojrzał na niemal nieczytelne pismo przypominające bardziej starożytne hieroglify.
- Właśnie z tego powodu nie chciałem nauczać. Nie pasjonuje mnie rozszyfrowywanie tajnych kodów, którymi posługują się uczniowie, pisząc w pośpiechu.

Siedząc przy biurku i co jakiś czas stukając w blat czerwonym długopisem, Arisee biedził się ze sprawdzaniem nowej porcji sprawdzianów. Od ostatniego razu nazbierał ich się potężny stos, a jako, że weekend chciał mieć wolny, musiał zabrać się do tego już teraz. Choć ewidentnie nie miał na to ochoty.
Gdy usłyszał pukanie, mruknął tylko ciche 'proszę', nie odrywając wzroku od kartki. Jednak, kiedy tylko gość się odezwał, Arisee przerwał pracę, ze zdumieniem stwierdzając, że to nie kto inny tylko szkolny konserwator.
- Cześć Sven. Śmiało, wchodź i siadaj. Chcesz herbaty albo kawy? - nie czekając nawet na odpowiedź, włączył czajnik.
- Wiesz, nauczanie to ciężki kawałek chleba. Gdybym o tym wiedział dwa lata temu, nie podjąłbym się tego. A do gryzdołów z czasem da się przyzwyczaić. Gorzej, jeśli idą one w parze z totalnymi bzdurami nasmarowanymi na kartce. Większość uczniów uważa, że chemia to zło konieczne, które nigdy im się w życiu nie przyda. Dlatego te sprawdziany to jedyna metoda wyegzekwowania od nich wiedzy. Nieważne, że potem mój pokój zamienia się w składowisko makulatury. - westchnął.
- Istotnie, chciałem z Tobą porozmawiać. Chodzi mi o pewnego chłopaka, zapewne wiesz dokładnie o kogo mi chodzi. Kazuya Kasai. Mógłbyś mi wyjaśnić... hm, jak się poznaliście? I czemu on u Ciebie nocował? - spytał ostrożnie. Nie chciał zmuszać Svena do jakichkolwiek głębszych zwierzeń. Wbrew pozorom, ufał mu i jeśli chciał się zaopiekować dzieciakiem pokroju Kazuyi i wyciągnąć go z nałogu cięcia się, to Arisee nie miałby nic przeciwko. Chciał się po prostu upewnić.

Mężczyzna o pomarańczowych włosach uśmiechnął się pod nosem, widząc zwykle roztrzepanego chemika, który teraz dwoił się i troił, nie dając mu przy okazji dojść do słowa. Sven wykorzystał okazję, gdy jego towarzysz musiał nabrać powietrza, by wtrącić mu rodzaj preferowanego przez niego napoju. Rozejrzał się ponownie po pokoju, decydując się usiąść w nogach łóżka i odpowiedział na zadane przez nauczyciela pytanie, kompletnie ignorując wcześniejszy wywód na temat nauczania. Jego samego bardziej pasjonowała samodzielna praca badawcza i tylko z tego względu zamierzał kontynuować doktorat. Tez jednak to wszystko zmieniło się w mało istotną przeszłość.
- Poznaliśmy się w niezbyt miłych okolicznościach, gdy chłopiec korzystając z mojej chwilowej nieobecności, postanowił obrabować skrzynkę z narzędziami w moim składziku. Domyślam się, że zdajesz sobie sprawę, że jest tak uzależniony, iż nie sposób tego z dnia na dzień z niego wyplenić. Nie wiem Arisee czy tymi słowami mi nie ubliżasz przypadkiem. Nie zrobiłbym przecież temu chłopcu nic złego, podobnie jak pozostałym uczniom. Mam siostrę w mniej więcej jego wieku, a teraz na głowie jeszcze kuzyna, który przybył, by zobaczyć, jak wygląda życie w innym kraju. Także nie myśl za dużo nad tym. Moja siostra widząc, jakim chuchrem jest Kazuya, postanowiła robić mu drugie śniadania do szkoły, a mnie zmienić w kuriera, bym je dostarczał. Bywają chwile, gdy wolałbym być jedynakiem i to jest jeden z nich. Chociaż w przypadku tego chłopca to akurat wyjdzie raczej na dobre, bo rzeczywiście drobina z niego. Jak się czuje?
Mężczyzna miał szczerą nadzieję, że Arisee nie zacznie się w tych słowach doszukiwać głębszego dna. Przez ostatnie dwa dni myślał, co mógłby my powiedziei w jaki sposób, by się nie zdradzić z uczuciami do młodzieńca. Podobnie musiał się parokrotnie ugryźć w język, by nie wymknęło mu się z ust nazwanie czerwonookiego swoim Płomyczkiem. Sven był prostym człowiekiem i dla niego lawirowanie między odpowiednimi zwrotami stanowiło prawdziwą udrękę i wyzwanie, sprawiając, iż mężczyzna niezmiernie tęsknił za swoją prostolinijnością.

- Na serio dobrał Ci się do narzędzi? Matko, co za dzieciak. - Arisee westchnął, stawiając kubek dla Svena na stoliku. - Wiesz, że niedawno wylądował u Reya, bo pociachał się tak mocno, że prawie zemdlał? O mało nie dostałem zawału, gdy mnie o tym poinformował. Usiłowałem z chłopakiem rozmawiać, jednak nie był zbyt chętny do współpracy ze mną. Może Tobie uda się jakoś na niego wpłynąć. Wydajesz się chłodny i zdystansowany, jednak jesteś zupełnie w kontaktach z osobami, na których Ci zależy. I nigdy nie powiedziałem, że chcesz zrobić mu krzywdę. Byłem po prostu zdziwiony, że Wasza dwójka tak nagle zaczęła się ze sobą świetnie dogadywać. Postawiłeś mnie też tym smsem przed faktem dokonanym, także jako opiekun tego chłopca musiałem się dopytać o co chodzi.
Usiadł na krześle i podciągnął nogi pod brodę, jednocześnie w obu dłoniach trzymając kubek z zimną już herbatą. Po tym wszystkim, czego właśnie się dowiedział, miał jeszcze więcej pytań niż poprzednio. Nie miał pojęcia co w tej całej historii robi siostra konserwatora, a tym bardziej jego kuzyn. Postanowił jednak, że nie będzie tego drążył. Przynajmniej nie teraz.
- Czuje się już lepiej. Gorączka znacznie spadała, od wczoraj ma tylko lekki stan podgorączkowy. Problem natomiast stanowi notoryczny kaszel. Kasai przeraźliwie boi się Reya i jak mu proponuję, że mógłby go zbadać, to wykręca się jak tylko może. Cóż, faszeruję go tabletkami na zapalenie gardła i na krótką metę to pomaga. Jak kaszel nie minie do końca tygodnia, będzie jednak musiał dać się obejrzeć. Możesz pójść się z nim zobaczyć. Jeśli oczywiście chcesz.

Natsu się zirytował na wzmiankę jakoby miał sprzedawać swoje ciało i kazał Endo martwić się bardziej o własną buzię niż jego, bo ktoś mu może ja kiedyś obić i pieszestanie być taka ładna. Westchnął ciężko, stwierdzając że nie ma co więcej pytać przyjaciela o cokolwiek, bo prawdopodobnie nie będzie nic na ten temat wiedział. Przemilczał tez słowa "WIĘKSZOŚĆ" w wypowiedzi odnośnie partnerów chłopaka. Nie nastrajało go to zbyt pozytywnie. Podejrzewał też, że w tym związku Arisee był na dole, na dodatek BYŁ, ale pozwolił sobie zostawić te domysły dla siebie. Z nauczycielem jednak nie zamierzał na ten temat rozmawiać. Poza tym miał jeszcze tyle taktu, żeby o takie rzeczy pytać na osobności, a nie przy chemiku, który prawdopodobnie zapadłby się pod ziemię.
Zdążył jeszcze dogryźć Endo, że skoro Natsu jest ze staruszkiem, to Ryu musi mieć naprawdę kiepskie zdanie na temat wieku Arisee, a później się rozeszli w swoje strony.

Natsu skierował swe kroki początkowo do pokoju nauczyciela, by odebrać swoje rzeczy. Zapukał przed wejściem, jak nakazywała kultura. Zdziwił się widząc siedzącego na łóżku konserwatora. Chłopak nie powinien być tym faktem zaskoczony, w końcu niejednokrotnie widział mężczyzn rozmawiających ze sobą,jednak nie przypuszczał, że są na tyle blisko, żeby się odwiedzać. Przecież to logiczne, że sensei nie siedzi cały czas tylko z nami i ma swoich znajomych. Jak Reya na przykład.
- Przyszedłem odebrać swoje rzeczy. I... w sumie to chciałem się poradzić, ale to może poczekać. Nie chcę senseiowi przeszkadzać, skoro sensei ma gościa - odebrał od nauczyciela swój plecak. Zbiór oddał wcześniej, więc na dobrą sprawę nie zostało mu nic więcej do zrobienia tutaj. - A, właśnie. Endo chciał z senseiem porozmawiać.

Sven nie zdążył nawet odpowiedzieć na pytanie Arisee odnośnie wizyty u Kazui, kiedy ktoś zapukał do drzwi i do pokoju chemika wmaszerował Natsuki. Arisee, domyślając się, po co chłopak przyszedł, odstawił tylko kubek na stolik i skinął palcem w stronę drzwi.
- Już się wybiegałeś? Plecak stoi koło Ciebie, po lewej stronie.
Zdziwił się, kiedy Moriyama poinformował go, że Ryu ma do niego jakąś sprawę. W końcu widzieli się niecałe dwie godziny temu.
- Niech w takim razie podejdzie do mnie jutro do sali. Albo coś... - mruknął.
Miał nadzieję, że chłopak zrozumie o co mu chodziło. Nie mógł przecież zaproponować, żeby zadzwonił do niego o tak później porze. Przecież, w oczach Svena, nic nie powinno łączyć Arisee z Endo. Poza relacjami uczeń-nauczyciel.
Może po prostu sam później napiszę do niego smsa.
- A co do Twojej porady, mogę z Tobą pogadać przed ciszą nocną, kiedy będę robić obchód.