Pukać przed wejściem! Pokój Arisee

Przyszło mu do głowy, aby powiedzieć ' jak kocha to poczeka', ale powstrzymał się w ostatniej chwili. Przecież tak na prawdę nie wiedział, czy Go Tom kocha czy też nie. Znowu uświadomił sobie, że niepotrzebnie się nakręca. Nic na to nie poradzi. Taki właśnie był. Chwile potem kawy juz nie było. Miał ochotę zapalić, ale się powstrzymał.
- Nie rozmawiać z Natsu już od bardzo dawna. Ani Go nie widuje. Przestał do Mnie przychodzić. Ze Svenem widziałem się jakiś czas temu, nie wiem co teraz robi. Bykem,.....troszkę zajęty.
Nawet bardziej niż troszkę. Przynajmniej ktoś zajmował mu czas i to w pozytywnym znaczeniu. Świat mimo wszystko się mu zawalił i starał się teraz powoli stawać na nogi. Nie wiedział jak mu to wyjdzie. Miał jednak nadzieje, że będzie dobrze.
- Dyrektor jest zdolny do wszystkiego. Skoro mnie wyrzucił, to równie dobrze może tak zrobić z innymi osobami. Choć skoro według niego wzięło się to ode mnie, to może da sobie już spokój. Taką mam nadzieje.
Nie zamierzał mówić o swoich osobistych sprawach. Mimo wszystko, kiedy na poczatku wspomniał o Natsu jego twarz wydawała się być przez chwile jakaś taka bardziej przygnębiona. Mimo wszystko Natsu był jego dobrym przyjacielem, ale gdzieś po drodze to zanikło. Na pewno było mu przykro. Nie był bez serca choć czasami takiego udawał.
- Nie przejmuj się wyrwaniem mnie z domu. Może mam przez to teraz mały problem, ale jakoś go rozwiąże. Tak bywa. Mimo wszystko nie ważne jak będziesz się starać, nigdy ta druga osoba nie będzie twoja w stu procentach
Nieco się zamyślił patrząc gdzieś w stronę okna.

- Miejmy nadzieję, że się skończy. – Arisee westchnął, po czym oparł się plecami o ścianę. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że dotychczas siedział jak na szpilkach. – A i tak od teraz trzeba być ostrożniejszym. Zachowywać się tak, by nie wzbudzić w Dyrektorze jeszcze większych podejrzeń. – powiedział, jednak miał wrażenie, że to zadanie będzie trudne do wykonania.
- Moriyama pewnie też niedługo dowie się o całej sprawie. Jak nie od Ciebie, to pewnie od Ryu. Chociaż, on sam na razie nic nie wie. – mruknął.
Z pokrętnych i niezbyt szczegółowych informacji rzuconych mimochodem, Arisee wywnioskował, że Rey z kimś się spotyka. I że ta osoba była dla niego niezmiernie ważna, choć oczywiście nie chciał się do tego przyznać.
Uśmiechnął się lekko. Tak, to był cały Rey. Jeden krok naprzód, żeby potem zrobić dwa do tyłu. Pod tym względem niewiele się różnili.
- Warto się starać. – powiedział jakby sam do siebie. – Jeżeli na kimś Ci zależy, to zawsze dawaj z siebie 100%. A nie odpuszczaj w połowie drogi, bo masz wątpliwości. Może ta druga osoba też je ma? Albo wręcz przeciwnie. Wie doskonale czego, i kogo, chce. To taka moja mała, prywatna, opinia. - zakończył.

Rey spojrzał na nauczyciela. Może faktycznie potrzebował jakiejś rozmowy. Po co miałby przyjść tutaj tak szybko tylko z powodu, że dyrektor wyrzucił Go z pracy. W sumie potrzebował rozmowy, ale również nie chciał, tak od razu o tym mówić i w sumie cześć jego była zbyt dumna,aby otwarcie mówić o tym co tak na prawdę go gryzło.
- Powinieneś mu powiedzieć..Endo. Dziewie sie , że jeszcze tego nie zrobiłeś skoro chodzicie ze sobą.
Chciał troszkę zmienić temat, odbić piłeczkę. Chciał wiele powiedzieć, ale się bał. W sumie czy proszenie o radę kogoś młodszego od siebie było w ogóle dobrym pomysłem? Czasami Rey miał dość samego siebie. Trzymał w sobie wiele spraw i wątpliwości, a nie potrafił ich z siebie wyrzucić, ani się nimi podzielić, aby sobie ulżyć.
- Sto procent? To chyba nie w moim stylu.
Powiedział niemal szeptem w zamyśleniu. Uciekanie w połowie drogi to było to coś w jego stylu. Im bardziej mu zależało , tym bardziej bał się, że to zepsuje.
- ....jestem troszkę wkurzony.
Wyrwało się mu na głos. Był wkurzony na samego siebie oraz na swoje własne uczucia. Nienawidził tej bezradności.

Przeczesał grzywkę w zakłopotaniu.
- To nie tak, że chcę tę całą sprawę przed nim ukryć. Powiem mu. Tylko nie miałem ku temu okazji. A nie chciałem też tak ważnej sprawy załatwiać przez telefon. Poza tym, wolałem najpierw porozmawiać z Tobą. Dowiedzieć się wszystkiego i samemu przeanalizować tę sytuację na spokojnie. No i Ryu ma trochę porywczy charakter. Podejrzewam, że gdyby tylko dowiedział się o jakichkolwiek podejrzeniach, od razu pobiegłby do Dyrektora biorąc na siebie całą odpowiedzialność. A ja nie mogłem na to pozwolić.
- Ha? – tylko tyle zdołał wydusić, słysząc cichy szept mężczyzny. Podejrzewał, że ostatnie zdanie bezwiednie wypowiedział na głos, bo było ono tak jakby oderwane od całości wypowiedzi. – Słuchaj, Rey. Zdecydowanie nie jestem dobrą osobą do prawienia Ci morałów, jednak nie możesz wiecznie uciekać. Spróbuj, zaryzykuj. A jak będzie boleć? Trudno. Nikt nie mówił, że miłość jest prosta. I weź pod uwagę, że ludzie wokół Ciebie naprawdę chcą, żebyś był szczęśliwy.

Rey westchnął bezradnie i oparł łokieć o stolik, a brodę wsparł na dłoni nadal spoglądając gdzieś w stronę okna. Dla niego była to dość kłopotliwa sytuacja. Chciał po prostu porozmawiać, chciał wysłuchać morałów od kogoś kto już kogoś miał. Rey od czasu śmierci swojego ukochanego nie potrafił stworzyć żadnego związku. Ciągle uciekał i się bał, a jak się nie bał to się denerwował i zostawiał to wszystko w spokoju.
- Mam dość cierpienia przez takie rzeczy jak związek. Tylko, że...
Zawiesił na chwile głos i zerknął kątem oka na nauczyciela.
- ...im bardziej się angażuje tym bardziej boje się, że coś zepsuje. Nie potrafię się zmienić z dnia na dzień. Jestem wkurzony, co za utrapienie... Nie chce, żeby pewnego dnia zniknął. Chyba na prawdę..zakochałem sie
Trudno było mu o tym myśleć a tym bardziej mówić.

- No trafiło Cię konkretnie. Od razu widać, że się zakochałeś. – uśmiechnął się szerzej. Zaraz jednak spoważniał.
- Po prostu z nim porozmawiaj. Powiedz o swoich obawach. Nie duś wszystkiego w sobie, nie jesteś słoikiem na przetwory. Jestem pewien, że jeżeli trafiłeś na rozsądną osobę, na pewno pokocha Cię i zrozumie. I nikt nie każe Ci się zmieniać na siłę. Jeśli tylko znajdziesz szczęście, sam zobaczysz w sobie zmiany.
Arisee złapał się na myśleniu, że nawija jak nawiedzony. Jednak chciał dla przyjaciela jak najlepiej. Musiał więc zachęcić go do podjęcia działań. Jakichkolwiek. Nawet najmniejszych.

Nie wiedział jak można zobaczyć po kimś, że na prawdę się zakochał. Sam nie widział siebie więc nie wiedział jak to po nim niby widać. Ciekawiło Go czy jakby nie powiedział Arisee wprost, że się chyba zakochał to czy sam by to zauważył i to powiedział. Cieszył się jednak, że chemik jest dzisiaj w dobrym nastroju i jest bardziej rozmowny niż zazwyczaj, to niejako dodawało mu otuchy.
- Troszkę z nim rozmawiałem. Chyba jest tylko przesadnie zazdrosny o wszystko co jest wokół mnie. Na szczęście nie jest dzieciakiem. I tak czy siak, jestem troszkę wkurzony na siebie. Nie dopuszczam do siebie mysli , że będzie dobrze. Poza tym z nim będzie inaczej niż do tej pory...
Nie mówił wprost co będzie dokładnie inaczej. Nie był zbytnio bezpośredni jeżeli chodziło o bardziej intymne sprawy. Nadal podpierał brodę o dłoń. Poprawił się jednak i usiadł prosto. Zerknął na pusty kubek po kawie, ale chwile potem spojrzał na Arisee.
- Jesteś szczęśliwy..z Endo?
W sumie nigdy o to nie pytał. Chciał się upewnić, czy wszystko było miedzy nimi w porządku. Czasami przesadnie martwił się o przyjaciół.

- Skoro jest zazdrosny, to ewidentnie mu na Tobie zależy. I zgaduję, że to miałeś na myśli mówiąc, że masz "mały problem". Plus, to dobrze, że się na siebie wkurzasz. Dostrzegasz swój problem. Teraz tylko musisz się postarać go przezwyciężyć. Ale myślę, że ta osoba Ci z tym pomoże.
Zdziwił się trochę, a jednocześnie ucieszył na pytanie o Endo.
- Tak. Jestem. - odparł najzupełniej szczerze. - Ryu jest najlepszą osobą na jaką mogłem trafić. I chociaż nasza sytuacja jest jak jest, to nie wyobrażam sobie, że mogłoby go zabraknąć. I wierzę, że Tobie także szczęście jest pisane, Rey.
Spojrzał na pusty kubek po kawie i uśmiechnął się nieco ironicznie.
- Wiesz, zrobiłbym Ci jeszcze jedną kawę, ale pewnie byłaby to już Twoja któraś z kolei. A ja dbam o Twoje zdrowie i nie chcę, żeby Twój CHŁOPAK miał potem do mnie pretensje, że umrzesz przedwcześnie na zawał. W zamian proponuję herbatkę owocową. To jak? Skusisz się?

- Cieszę się. Przynajmniej się wam układa, a całkiem będzie po zakończeniu szkoły. Nie będziecie musieli się ukrywać.
Uśmiechnął się delikatnie pod nosem. Na prawdę się cieszył ze szczęścia przyjaciela. Było to dla niego ważne. Za przyjaciółmi był w stanie rzucić się w ogień. Zaśmiał się kiedy Arisee wspomniał o zawale i jego chłopaku. W tym samym momencie dostał wiadomość. Wyciągnął komórkę z kieszeni i spojrzał na ekran. Mimowolnie się usmichnął.
- Przepraszam
Rzekł cicho,aby Arisee nie obraził się, że Rey w tym momencie Go ignoruje. Szybko odpisał na wiadomość nadal nieco się uśmiechając i schował telefon do kieszeni.
- Muszę odmówić, ale dzięki za propozycje. Chyba ktoś się za mną już stęsknił. Zobaczymy się kiedy indziej
Wstał z miejsca i zerknął na przyjaciela
- Dzięki za rozmowę. Do zobaczenia
Wyszedł z pokoju Arisee. Zachował się w tym momencie na prawdę jak zakochany nastolatek. Pewnie dziwnie było oglądać Reya w takiej scenerii.

[ZT]

- Ano nie będziemy musieli. Czekam na to z niecierpliwością, uwierz mi.
Słysząc sygnał przychodzącej wiadomości i widząc uśmiechniętego Reya wpatrującego się w ekran telefonu jakimś takim maślanym wzrokiem, o mało co nie parsknął śmiechem.
Oj, przyjacielu. Wpadłeś po uszy. - pomyślał.
- Nie krępuj się. I tak, leć już porozmawiać z nim. Na herbatę możesz wpaść kiedyś, przy okazji. I ja też dziękuję.
Kiedy Cross niemalże wybiegł mu z pokoju, Arisee nie wytrzymał i zaśmiał się. Widok zakochanego, a przede wszystkim szczęśliwego i uśmiechającego się Reya był niezwykły już sam w sobie. Życzył mu jak najlepiej. Żeby w końcu odnalazł trochę szczęścia.

Naoki nie miał ochoty na tę rozmowę. Nie miał ochoty pytać brata o pozwolenie na cokolwiek. Do jasnej cholery to jest jego brat, nie rodzic i ciężko mu uznać go jako swojego opiekuna. Mimo to nie chciał robić sobie kłopotów, jakoś przeżyje - i tak brat już ma powody do marudzenia na niego, więc lepiej nie dokładać kolejnych. Niekoniecznie chciałoby mu się wracać do domu.
W każdym razie zapukał do drzwi pokoju starszego brata i nie czekając na pozwolenie wszedł do środka. Zamknął drzwi za sobą i oparł się o nie, znów czując ten dziwny skurcz.
Dziwnie mu było rozmawiać z Arisee. Tym bardziej w tej szkole. Tym bardziej teraz. Ci ludzie... wszyscy dookoła. I wszystko, co się działo. Za wiele tego.
- Hej. Idę na noc do znajomego.
Powiedział tylko krótko, obserwując brata.

Po rozmowie z Reyem, Arisee nie miał w sumie za wiele do roboty. Znaczy miał, stos klasówek ciągle i nieprzerwanie się powiększał, ale jakoś średnio uśmiechało mu się je sprawdzać. Siedział więc po prostu przy biurku, wśród sterty makulatury i bez celu wgapiał się w okno.
Przyjście Naokiego nieco go zdziwiło. Naprawdę myślał, że młodszy brat wsunie mu tylko kartkę pod drzwi z suchym oświadczeniem, że wybywa z akademika. Jednak on przyszedł do niego. Choć po minie chłopaka ewidentnie widać było, że wolałby tę rozmowę mieć jak najszybciej z głowy.
- Okej. - powiedział tylko, odwracając się jednak w stronę brata. W końcu był weekend. - A mogę chociaż wiedzieć, do którego znajomego? - zapytał ostrożnie.
Tak, rżnij głupa, Arisee. Przecież doskonale wiesz, o kogo chodzi.
Chciał jednak jakoś podtrzymać tę mizerną konwersację. Chciał, żeby Naoki wiedział, że jest dla Arisee ważny.

Przyglądał się bratu. Długo zastanawiało go, jak może pozwalać sobie na coś takiego, jak pocałunek innego faceta, zostanie objętym, dotyk. Uważał to za uwłaczające i żałosne w jakiś sposób. Dodatkowo zwyczajnie obleśne.
W sumie to nadal uważał, że to uwłaczające. W sumie to totalnie nie wiedział, co myśli. Zwalał w dużej mierze winę na Arisee, choć wiedział, że to nie do końca logiczne. Powtarzał sobie, że brat namieszał mu w głowie. Do tego pedalskie towarzystwo i... porobiło się. Cholera.
- Endo. Z mojej klasy. Pewnie kojarzysz.
Nie wykręcał się, że idzie się uczyć, bo i był pewien, że Arisee zna go na tyle, by wiedzieć, że nie byłoby w ogóle takiej opcji. Naoki nie potrafi się uczyć i ludzie nie chcą tego z nim robić, bo zawsze ich dekoncentruje i zaczyna się wydurniać. Z resztą przecież nie musi się tłumaczyć, prawda? Ma już na tyle lat, żeby przetrwać noc poza swoim pokojem.

- Kojarzę. To bardzo zdolny chłopak, choć trochę zamknięty w sobie. Miło z Twojej strony, że chcesz się z nim przyjaźnić. - powiedział.
Naprawdę cieszył się z tego powodu. I ze względu na to, że Ryu zdobędzie przyjaciół wśród rówieśników, a także, może trochę samolubnie, ze względu na siebie. Bo może Naoki zrozumie, że homoseksualizm nie jest chorobą zakaźną i wreszcie przestanie na niego patrzeć, jakby musiał przejść kwarantannę. I jeszcze, że gdy ich związek wyjdzie na jaw, Naoki nie odsunie się od niego jeszcze bardziej. Tego właściwie obawiał się najbardziej. Że niechęć młodszego brata tylko się pogłębi, jeżeli odkryje, z kim Arisee się spotyka.
Podejrzewał, że po udzieleniu zgody chłopak od razu wybiegnie z pokoju. Jednak on stał i niemal z zawziętością przypatrywał się bratu.
- O coś jeszcze chciałeś spytać? - odezwał się niepewnie.

- Mówisz, jakby był upośledzonym chłopcem, z którym powinno się zadawać z uprzejmości.
Uniósł lekko brew. Endo nie ma znajomych, czy jak? Okej. Jest dziwny. Poza tym, że to kolejny pedał. Ale nie odrzuca go aż tak, jak brat z jednej, jedynej przyczyny - nie jest z nim aż tak blisko, jak Arisee. Choć i tak ten "detal" sprawia, że Naoki potrzebuje zdecydowanie więcej dystansu, niż w stosunku do większości osób. Szczególnie po ostatnich wydarzeniach. Po lekcji rysunku z nauczycielem na ten przykład. Albo po tym cholernym, pieprzonym pocałunku. Namieszane ma w głowie od tego wszystkiego i tyle.
Pytanie Arisee trochę go zastanowiło. Z jednej strony chciał spytać o kilka rzeczy, z drugiej chciał już jak najszybciej stąd wyjść.
- Nie myślałeś nigdy, że jesteś taki przez to otoczenie? Oni są wszędzie, jak jakaś cholerna sekta, aż człowiek do głowy może dostać.
Nie liczył, że Arisee oznajmi "tak, miałeś rację, będę już normalny", ale trochę go zastanawiało. Widział w końcu, jak cholernie mocno działa otoczenie. Bo to przecież JEST kwestia otoczenia.

- Mówię tak, bo ludzie często zbyt pochopnie oceniają innych. - wyjaśnił spokojnie. - Nie dając im szansy na głębsze, dokładniejsze poznanie, które może całkowicie zmienić naszą opinię.
Sam nie wiedział, o kogo tym razem chodziło. Czy rzeczywiście o Ryu? Czy może Arisee nieświadomie odniósł się też do faktu, jak Naoki patrzył na niego.
- Nie, nie sądzę. - odparł poważnym tonem. Zaraz też odwrócił się na krześle i wpatrzył intensywnie w brata. - Byłem już "taki", jak to urokliwie określiłeś, na długo przed tym, zanim tu przyjechałem. I także przed tym, zanim poznałem inną osobę "mojego pokroju". Naoki, homoseksualizm to nie choroba, jak wielu sądzi. Nie możesz od tak, nagle, zacząć odczuwać pociągu do osób tej samej płci.
Arisee zdawał sobie sprawę, że chłopak jest skołowany obecną sytuacją. W końcu pierwszy raz chodził do typowo męskiej szkoły, gdzie związki tego typu były nieco inaczej postrzegane niż w normalnych szkołach.
- Wiesz, że im bardziej będziesz o tym myślał, tym częściej i dosadniej będziesz to zauważał?

- Sporo o nim wiem, zachowuje się czasem jak kujonowaty debil, ale da się z nim żyć.
Naoki zawsze był dość surowy w osądach i jeszcze częściej bywał nietaktowny. Podsumował zachowanie Ryu z imprezy i wcale nie oznaczało to, że odrzuca chłopaka. Potem sam na sam był całkiem... no właśnie, do życia. Raczej się nie zaprzyjaźnią, bo i młodszy Vendell nie zamierza się zbliżać do "ludzi pokroju jego braciszka". W każdym razie zdaje się, że da się z nim pogadać. Może na imprezie był po prostu inny? Albo nie lubi najebusów, tacy też istnieją. Pytanie tylko po co wtedy przyszedł?
Chyba nie ma sensu tego roztrząsać. Było, minęło i te sprawy.
- Więc skąd to się bierze? Kiedyś byłeś normalny. Nie wyszło ci z jakąś dziewczyną, czy co? Przecież to nie ma sensu.
Wywrócił oczami.
- Nie mogę nie myśleć, to jest wszędzie. Osoby hetero w tej popieprzonej szkole mogę policzyć na palcach, to pedalstwo jest wszędzie i jest natrętne. - wywrócił oczami. No, nie do końca jest natrętne, ale Naoki zdecydowanie woli odbierać to w ten sposób, niż dopuścić do siebie myśl, że pozwolił się pocałować.
- Cholera, wiesz, że już nawet trans tu łazi? Nie powiesz mi, że TO nie jest jakaś spaczona choroba.
Wcale nie chodziło mu o to, żeby skrzywdzić brata, on na prawdę zwyczajnie nie mógł pojąć tego wszystkiego. A trochę-odrobinkę chciał zrozumieć. Żeby poczuć się spokojniej. Wykluczyć to.

Arisee usilnie starał się nie parsknąć śmiechem, słysząc opinię Naokiego o Endo. Nie chciał się śmiać, bo chłopak raczej za dobrze by tego nie odebrał. Mógł przecież pomyśleć, że nabija się z niego, prawda?
- Wiesz, nie do końca. To, że przyznałem się wtedy do mojej orientacji nie znaczyło, że w tamtej chwili doznałem olśnienia. Za mną były już lata obserwowania i przede wszystkim zrozumienia samego siebie.
Westchnął cicho.
- W jaki sposób natrętne? Dobierał się ktoś do Ciebie? Proponował pójście do łóżka? Czy po prostu uważasz tak, bo nie jesteś w stanie znieść tego, że homoseksualiści są w tej szkole?
Starał się wszystko tłumaczyć. Jednak ośli upór brata, jak i jego wąskie patrzenie na sprawę w kategorii największego zła świata, wcale mu nie pomagało.
- Tak, kojarzę tego chłopaka. Jednak, z tego co wiem, to do szkoły ubiera tradycyjny mundurek. Nie mnie oceniać, co nosi w czasie wolnym.

- TO mnie przeraża. Serio. - zaśmiał się i pokręcił głową. Za cholerę się nie przyzna, ale gdyby nie dłuższa obserwacja, wziąłby rudzielca za całkiem niezłą dziewczynę. Co gorsza bardziej interesującą, niż większość jego znajomych, ale tu lepiej zejść z tematu. Grząski grunt.
- Nie będę tego tłumaczył. - nie powie starszemu bratu, że dał się pocałować. Ani, że wisiał na nim pełen miłości Natsu i, jakie to było dziwne. Ani jak cholernie dziwna była dłoń na jego kolanie. Wolał odbierać to jako natręctwo, niż jako wygłupy, czy cokolwiek, bo cudze narzucanie się (nawet, jeśli nie było faktem) chociaż nie skazuje jego na bycie gejem.
- Więc jak to było? Któregoś słonecznego dnia wstałeś olśniony, "Eureka, jestem gejem"?
Sam nie wiedział, po co drąży ten temat. Zdecydowanie za dużo o tym myśli. Chociaż dzisiaj odpręży się przy grach, zapomni o wszystkim i tyle.
- Nieważne z resztą.[/b]

Miło było, po tych wszystkich latach, znowu zobaczyć uśmiech młodszego braciszka.
- Nie bardzo. Najpierw zauważyłem, że wszyscy wokół mnie wymieniają się opiniami, które dziewczyny im się podobają i uświadomiłem sobie, że nie jestem w stanie podać ani jednej, którą kiedykolwiek polubiłem bardziej niż koleżeńsko. Potem zdałem sobie sprawę, że częściej przypatruję się chłopakom niż dziewczynom. I tak po prostu wyszło. - wzruszył ramionami.
- Cóż, nie zmuszę Cię do zwierzeń. - odparł. Nie chciał przyduszać brata na siłę. - Jednak pamiętaj, że zawsze możesz do mnie przyjść, żeby po prostu porozmawiać. I pamiętaj też, że na siłę z nikogo nie zrobiono geja. Jeżeli się nim nie czujesz, a znasz siebie, to po prostu nim nie jesteś. - dodał. Podejrzewał, że Naoki czuje się skonfundowany. Zresztą podobną sytuację niedawno omawiał z Moriyamą.

Uniósł brwi na ostatnie słowa Arisee i zaszczycił go spojrzeniem, jakim z reguły dawał rozmówcy do zrozumienia, że jest skończonym debilem.
- Nie jestem idiotą, nie mam pięciu lat i nie daję sobie niczego wmówić. Wiem, kim jestem, a jedynie staram się zrozumieć ten debilizm i ludzi takich, jak ty.
W tej wypowiedzi zmieścił całą pogardę, na jaką było go stać. Poprawił torbę na ramieniu. Bardziej zły był o to, że czuje dokładnie to, co opisał Arisee, niż o samą sugestię. Że sam nigdy nie zainteresował się żadną dziewczyną i, że sam widział własne spojrzenia w kierunku osób własnej płci. Tego jednak nie przyzna nawet przed sobą.
- Prędzej chyba bym padł, niż stał się taki, jak ty i reszta tej zboczonej ferajny. - dodał chłodno i po prostu wyszedł, starając się myśleć już tylko o wielkiej pizzy, piwie i grach.

zt

Już otwierał usta, żeby powiedzieć, że przecież wie o tym doskonale, że przecież nie chce mu niczego narzucać, ani się z nim kłócić.
Jednak w tym samym momencie Naoki niemalże wybiegł mu z pokoju, rzucając na pożegnanie kilka naprawdę okropnych słów, które ubodły Arisee niemal do żywego. Położył głowę na biurku i objął się ramionami. Czuł się fatalnie. A przecież wszystko szło tak dobrze!
- Przepraszam, że nie potrafię udawać kogoś kim nigdy nie byłem. I że nie mogę być takim starszym bratem, jakiego chciałbyś mieć i jakiego jesteś w stanie zaakceptować. - powiedział cicho do pustych ścian własnego pokoju.

Natsu biorąc pod uwagę treść przyklejonej kartki zapukał do pokoju. Jego pokój piętro wyżej też miał doklejoną kartkę, tyle że o treści "Vendell-sensei piętro niżej".
Słysząc pozwolenie, wszedł do pokoju.
- Sensei, mam problem z zadaniem - rzeczywiście, w garści trzymał zbiór zadań do chemii. - Niby z tyłu są rozwiązania, ale ni chu chu nie wiem skąd co się wzięło. Wychodzi mi wynik różniący się dwuktornie.
Poza trzymaną w dłoni książką, miał ze sobą też plecak, w którym znajdowały się dwie nektarynki, jabłko i seler nie do pary. Ale o tym Arisee nie musiał wiedzieć. Chłopak jakoś tak zapomniał po prostu wyjąć go po zakupach. Do tego butelka wody mineralnej niegazowanej, bo to najzdrowsza wersja czegokolwiek do picia.
- Lubi sensei nektarynki? Mam dwie. Tylko trzeba umyć, w końcu nie chcemy się truć pestycydami - powiedział wesoło. - Wolę pominąć z jakich substancji się składają, wystarczy mi wiedza, że są trujące.

Ledwie zdążył wejść do pokoju i zdjąć buty, a już ktoś się do niego dobijał. Westchnął cicho i krzyknął tylko "otwarte". Widząc na progu Moriyamę, nieźle się zdziwił.
Najpierw Rey, potem ten Shiki. A teraz sam Moriyama. Przypadek? Nie sądzę... - pomyślał, jednak gestem zaprosił chłopaka do środka.
- Pokaż to zadanie. - uprzątnął rzeczy z łóżka, żeby zaraz na nim usiąść. Torba wylądowała na podłodze, a świeżo kupioną książkę kucharską rzucił na biurko. - Jeżeli nie będziesz jadł tej nektarynki, to dziękuję, poczęstuję się. Szkoda, żeby Ci skisła w tym plecaku. - wyciągnął rękę po zbiór zadań.

Podał nauczycielowi książkę z zaznaczonym kartką odpowiednim rozdziałem strony. Na tm skrawku papieru było jego rozwiązanie na dwa różne sposoby - i oba były niepoprawne i nie zgadzały się z podanym przez książkę wynikiem.
Gdy to zrobił, wyciągnął nektarynki i pozwolił sobie skorzystać ze zlewu by je umyć. Jedną z nich podał mężczyźnie i siadł sobie na brzegu łóżka.
- Tam są jakieś głupie obliczenia, gdzie nic nie wiadomo skąd się co bierze. Chyba już wolę łyse reakcje chemiczne... - zamarudził, wgryzając się w słodki owoc. - A co do nektarynki to nie sądzę, żeby przez chwilę skisła.
Chłopak czekał, aż mężczyzna ogarnie zadanie i mu je wytłumaczy, rozglądając się w tym czasie po pokoju. Miał wrażenie, że stos papierów jest tu zawsze i niezmiennie.
- Te sprawdziany zalegają tu też w lato? W ogóle to zastanawiałem się czy jest szansa zostać w akademiku na wakacje.
W sumie jakby nie został w akademiku, to zawsze mógł poprosić Shikiego o przygarnięcie go do siebie... Cóż, to wcale nie był najgorszy pomysł, jednak Natsu chciałby mieć jakiś kąt tylko i wyłącznie dla siebie. Poza tym nie wyobrażał sobie znowu taszczyć się z tymi wszystkimi rzeczami gdziekolwiek.