Cztery ściany Endo Ryu.

Natsu zrobił dwie kawy i postawił je na stole.
- To nie do końca jest tak, Ryu. Chciałbym z nim być nie po to, żeby skakać na prawo i lewo do innych. Po prostu związki mnie przerażają, czuję się jak zamknięty w klatce. Jakby brakowało mi tlenu... Ja wiem, że to jest głupie - przeczesał nerwowo dłonią włosy. - Będąc w związku, nie poszedłbym z kimś innym do łóżka. A co pytania czy ty się ze mną prześpisz, to wiedziałem, że odmówisz. W innym wypadku bym nie pytał. Ale jakbym wiedział wcześniej, że jesteś gejem to rzeczywiście postarałbym się o cokolwiek, zanim wszedłem w jakikolwiek związek.
Dłońmi objął kubek, ogrzewając nim dłonie i wpatrując się weń. Nie zwracał uwagi na to, że zaczyna go parzyć.
- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak cholernie zazdroszczę wszystkim osobom, które są w związkach i się z tym dobrze czują. Jak zazdroszczę tobie... Ryu, chciałbym być normalny. I chyba masz rację i rzeczywiście powinienem się rozejść z Hikaru i zostać sam. Żeby było weselej, w związkach czuję się jak w klatce, a nie mając nikogo też czuję się tragicznie. Jakbym nikogo nie obchodził. Boję się samotności, dlatego rzadko kiedy można mnie znaleźć samego. - Natsu miał trudności w rozmawianiu o swoich uczuciach, jednak przed Endo się całkowicie otworzył. Zwierzenie się przyjacielowi pomogło mu poukładać sobie wszystko w głowie, przynajmniej odrobinę. - Dobra, koniec tego marudzenia, bo niedługo uśniesz znudzony. - powiedział z delikatnym uśmiechem na ustach, zmieniając temat. Nadszedł czas, żeby Natsu wrócił do radzenia sobie z problemami samemu. Teraz, gdy zrzucił z siebie to wszystko, zaczął wracać wesoły Natsu, jakim chłopak był na co dzień. Sięgnął po swoją kawę, która do tego czasu zdążyła nieco przestygnąć. - Na pewno nie chcesz chociaż części kasy za korki ani nic?

Hikaru? –podłapał
Chyba nie chodzi mu o naszego wuefistę? Choć wyraźnie obraca się w starszym gronie. I jeszcze facet z którym sypia nasz nowy blond nauczyciel… to ten biolog chyba. Z kim on może sypiać? Z kim? Kolejny nauczyciel?
-Wiesz, Moriyama, gdybyś czuł się samotny, możesz wpaść do mnie. Nie licz na nie wiadomo co, ale mogę Cię czasem przytulić i nie będzie w tym nic złego. Poza tym mam wrażenie, że wplątujesz się w jakieś niespecjalnie bezpieczne i poprawne politycznie związki i układy. Wolałbym byś nie narobił sobie z tego powodu problemów. Powinieneś znaleźć sobie kogoś w swoim wieku, albo dać sobie trochę czasu…
Moriyama, gdybyś potrzebował trochę miłości, ale takiej normalnej, przyjacielskiej, braterskiej ewentualnie, możesz zawsze wpaść do mnie. Poświęcę Ci trochę uwagi bez żadnych seksualnych podtekstów. Wiesz, ja też czasami bywam samotny. –powiedział cicho, z trudem się do tego przyznając. Zamilkł na chwilę i zaraz zmienił temat podłapując ten o zapłacie za korepetycje.
-Nie chcę kasy za korki, ale chcę byś ze mną częściej biegał. Najlepiej codziennie. I zabierał mnie ze sobą jeśli wychodzisz na siłkę albo basen albo cokolwiek co jest związane ze sportem ale nie z koszykówką. Wiesz, że w kosza to ja tylko stoję na obronie i piłki przejmuję i niespecjalnie grę lubię. Ale chcę trochę o siebie zadbać. Trochę sobie sam ćwiczę, ale we dwójkę zawsze jakoś tak raźniej. Ja zostanę Twoim korepetytorem, a Ty zostań moim trenerem. Stoi?

- Ryu, ja wiem, że wyglądam na beztroskie dziecko, ale nie jestem aż tak głupi. Owszem, pociągają mnie dorośli mężczyźni, ale nie będę przecież paradował za rączkę po szkole z nauczycielem. Wolę nie wylądować u dyrektora. Poza tym i tak nie chodzi tu o nauczyciela. Pomijając tego przeklętego blond biologa - mruknął niezbyt przychylnie. Bo przecież na dobrą sprawę wszystko rozbijało się o Reya, a on nauczycielem nie jest. - Poza tym skoro o twojej miłości do Vendell-senseia nie gadała cała szkoła to powinieneś wiedzieć, że umiem trzymać język za zębami.
Przez chwilę patrzył na przyjaciela. Widział, że jemu też ciężko jest przyznawać się do własnych słabości, wiec nie ciągnął tematu. Za to chętnie podchwycił temat treningów.
- Nie obraź się, ale na razie odpuść sobie codzienne bieganie, bo zajedziesz sobie organizm. Nie biegałeś całą zimę i musisz sobie dać trochę czasu na rozbieganie. Trzy razy w tygodniu powinno ci wystraczyć i to aż nadto. Tylko błagam, nie w dni moich treningów, bo odkąd zmienił nam się sensei, to nas strasznie ciśnie. Nie, żebym miał coś przeciwko temu, bo widać, że się na tym zna i chce nas wytrenować, ale po treningach jestem ledwo żywy - mówił o Okicie jak o zwykłym nauczycielu, z szacunkiem, nie dając Endo podstaw do powiązania go i "jego Hikaru" jako jednej osoby. - Ale jak już się wprawisz to idziemy biegać poza miasto. Poza tym... Ryu, serio? Ja i siłownia? Wiesz, że jej nie znoszę i chodzę tam tylko wtedy, gdy nie zaciągną siłą. Wolę sporty drużynowe. Ale myślę, że na basen moglibyśmy razem iść, a jak ładnie poświecę oczami, to i wbijemy na trening szkolnej drużyny siatkarskiej - powiedział, pamiętając o ulubionym sporcie przyjaciela. Dopił kawę i pochylił się nad Endo, by dać mu buziaka w policzek. - Czas na mnie. Skoro senseia nie było przez cały weekend to czas nadrobić jego zaległości w irytacji na jakże kochanych mieszkańców akademika. Tak myślę, że szykuje mi się w pokoju mała impreza - powiedział wesoło. Zmył szybko kubek, z którego pił i wyszedł z mieszkania chłopaka.

[zt]

Westchnął cicho. Moriyama wiedział o tym co łączy go z Arisee i chyba pora była się z tym pogodzić i zadbać o to by tej tajemnicy nie wydał. Dotychczas nie powiedział nikomu, więc może warto było mu zaufać? Ryu czuł z resztą, że Natsu nie do końca wierzy w jego chłopaka na odległość.
-Moriyama… -rzucił za nim nim ten zdążył wyjść z pokoju.
-Proszę, bądź delikatny i wyrozumiały dla Senseia. Przyda mu się trochę odpoczynku po ostatniej nocy. –stwierdził spokojnie, licząc na to, że Natsu domyśli się reszty. Uśmiechnął się do niego łagodnie. Jego wzrok niemal mówił „Jesteś w porządku, Moriyama”.
-Uważaj na siebie. –rzucił i pomachał mu na pożegnanie. Gdy Natsu wyszedł z mieszkania zamknął drzwi na klucz i wyjął telefon by zadzwonić do komuś, komu już obiecał dziś rozmowę.
[z.t]

Po zajęciach niemal biegiem wparował do domu. Na obiad miał przyjść Arisee, więc Endo był naprawdę przejęty. Denerwował się też trochę faktem, że o 18 ma wpaść też Moriyama i „przypadkiem” zastać u niego Arisee. O ironio, najbardziej jednak liczyło się dla niego w tej chwili by zrobić jak najlepsze wrażenie na ukochanym. Spojrzał na zegarek i wziął głęboki oddech.
Mało czasu. Niedobrze. Ale dam radę, nie takie rzeczy się robiło. Poza tym nie zdziwiłbym się gdybyś się spóźnił, Arisee. Może choć raz zadziałałoby to na moją korzyść.
Chłopak odświeżył się szybko po całym dniu w szkole, umył ręce i zaczął przygotowywać obiad. Zakupy zdążył zrobić wczoraj, wydając z resztą niezłą sumkę, bo pistacje były jak zwykle cholernie drogie. Zdążył też wczoraj usmażyć naleśniki i schować je do lodówki, więc najgorsze w robieniu krokietów miał za sobą.
Dość szybko uwinął się ze zrobieniem zupy pistacjowej i krokietów na drugie. Wyjął z lodówki sok, by nie był zupełnie zimny do obiadu, posprzątał trochę kuchnię i pokój. Mył właśnie zęby gdy chyba usłyszał dźwięk domofonu.

Arisee, gdy tylko skończył lekcje, szybko wrócił do akademika, aby wziąć prysznic. Na lekcji jeden z trzecioklasistów wylał na stół całą kolbę kwasu fenylooctowego. Zanim udało się zapanować nad bałaganem, wszystko przeszło specyficznym zapachem odczynnika.
Arisee umył się dokładnie, włosy wyszorował ze trzy razy, a i tak miał wrażenie, że cuchnie tym kwasem.
Że też akurat dzisiaj. - klął pod nosem, susząc włosy. W końcu skapitulował, związał niesforne włosy gumką i, nadal z kilkoma pasmami mokrymi, pojechał do Ryu.
Oberwie mi się jak nic za te mokre włosy. Ale nie chcę się spóźnić. Chociaż raz nie chcę.
Gdy tylko tramwaj dotelepał się na odpowiedni przystanek, Arisee pospiesznie ruszył w kierunku kamienicy Endo. Zadzwonił domofonem, mając nadzieję, że nie pomylił numerów. Kiedy jednak drzwi otworzyły się, a w progu mieszkania zobaczył Ryu, uspokoił się nieco.
- Cześć, Ryu. - przywitał się z uśmiechem, całując lekko partnera w policzek. - Przepraszam, znowu nie wyrobiłem się na czas. Miałem małą awarię na zajęciach i musiałem jeszcze wpaść do akademika się przebrać. Nie czekałeś długo? - spytał, ściągając buty w przedpokoju.

-Nie czekałem, długo, Arisee…-zaczął spokojnie, wyraźnie ucieszony na jego widok, ale w jednej chwili zmienił swoją postawę.
-Masz mokre włosy –rzucił oskarżycielsko zamykając za kochankiem drzwi. Był wyraźnie niezadowolony. Przez chwilę zaczął przypominać dawnego, chłodnego i nieczułego Endo.
-Zdecydowanie wolałbyś byś przyszedł spóźniony niż z mokrymi włosami. Arisee w ogóle o siebie nie dbasz! Ja rozumiem, że już jest wiosna, ale bez przesady, przeziębisz się! –marudził wyraźnie zatroskany.
-W tej chwili proszę do łazienki wysuszyć włosy. Dopiero wietrzyłem mieszkanie, więc tu też jest chłodno. Kochanie wyobrażasz sobie jak bym się czuł ze świadomością, że się rozchorowałeś a ja nie mogę być przy Tobie i nad Tobą czuwać? Suszarka jest w szafce w białej kosmetyczce. Nawet nie próbuj marudzić. Ja w tym czasie nakryję do stołu i nałożę obiad.

Westchnął cierpiętniczo, ale nawet nie zaprotestował. Wiedział, że zachował się totalnie nieodpowiedzialnie nie susząc włosów do końca i Endo miał zupełne prawo być na niego złym.
- Już idę. - mruknął. - Moja suszarka się przegrzała, więc musiałem używać starej. Obawiam się, że gdybym faktycznie czekał, aż włosy mi wyschną, pojawiłbym się u Ciebie za godzinę lekko. Nie złość się, proszę.
Wiedziałem, że mi się oberwie. Niby to ja jestem starszy, a jednak to Ryu musi się o mnie troszczyć. Jak o małe dziecko.
W czasie, kiedy Ryu nakrywał do obiadu, Arisee suszył włosy kolorową suszarką Nany. Kiedy upewnił się, że wszystkie kosmyki na pewno nie są już wilgotne, przeczesał je palcami i na powrót związał. Suszarkę schował do kosmetyczki, po czym wrócił do pokoju.
- Gotowe. - oświadczył. - Teraz na pewno są suche. Przepraszam raz jeszcze. Wybaczysz mi? A to Twoja słynna zupa pistacjowa? - spytał, zaglądając do talerza akurat niesionego przez chłopaka.

Postawił na biurku-stole w pokoju dwie miseczki z zupą pistacjową. W zasadzie potrawa bardziej przypominała dość rzadki krem o pistacjowym kolorze, z prażonymi pistacjami. Na stole stały już krokieciki, talerze, kubki i dzbanek soku.
-Wybaczę jeśli dostanę całusa i obiecasz ze będziesz o siebie bardziej dbać. Przynajmniej dopóki mieszkamy osobno i co gorsza jesteśmy w takiej sytuacji, że nie mam możliwości zaopiekować się Tobą w razie choroby…
Chyba postradałbym zmysły wiedząc że jesteś chory i nie mogąc do Ciebie przyjść. Albo wtargnąłbym do akademika i porwał Cię by zabrać do siebie.
Endo właściwie nie czekał na upragnionego całusa. Po odstawieniu miseczek na stół podszedł do Arisee, objął go i sam pocałował głęboko i zaborczo. Odsunął się dopiero po chwili
-Tak, to zupa pistacjowa i Twoje krokiety. To znaczy nie Twoje, ale przygotowane na Twoje życzenie. Siadaj, zjedzmy zanim wszystko wystygnie. Smacznego, Arisee

- Obiecuję. - powiedział, kiedy Endo puścił go po zaborczym pocałunku. - Wiesz, ja właściwie to rzadko choruję. Nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz mnie rozłożyło. Ale będę na siebie uważał. I Ty też musisz.
Nie odpowiedział nic na plany Ryu odnośnie wspólnego mieszkania. Przygryzł tylko wargę i wpatrzył się w miskę pełną zielonkawej zupy.
Masz już wszystko zaplanowane, prawda? Nawet nie wiedząc, co przyniesie jutro. Gdzie, co przyniesie dzisiejsza wizyta Moriyamy.
To nie tak, że Arisee nie chciał mieszkać z Ryu. Chciał i to bardzo. Jednak jakaś nabyta dawno temu niechęć i obawa przed tworzeniem planów na przyszłość i snuciem marzeń dała w tym momencie o sobie znać i Arisee nie mógł cieszyć się sugestią kochanka w pełni.
- Smacznego. - odpowiedział i skupił się na obiedzie, po raz kolejny rozkoszując się fenomenalną kuchnią Endo.

-To że rzadko chorujesz nie znaczy, że masz kusić los i wystawiać swoją odporność na próbę. Powinieneś tym bardziej to doceniać i szanować swoje zdrowie… Ja o siebie dbam, Arisee i nie chodzę po dworze z mokrą głową. Szkoda mi czasu na chorowanie i pieniędzy na leczenie.
Szkoda mi czasu i energii, bo chcę je poświęcić na naukę i pracę. Na walkę o naszą wspólną przyszłość. –pomyślał. Czasami, gdzieś w głębi Ryu był nieco niepoprawnym wręcz marzycielem. Wiedział czego chciał i dążył do tego uparcie. Teraz też widział zwątpienie Arisee. Miał świadomość tego, że jego partner nie ma pewności co przyniesie jutro, być może nawet boi się tego. Sam Endo jednak wiedział, że cokolwiek się stanie, nie pozwoli by jego i Arisee rozdzielił ktokolwiek poza nimi samymi. Liczył się z tym, że los może się różnie układać, ale starał się myśleć pozytywnie. Miał też nadzieję na to, że przez swoją pewność z czasem doda też trochę optymizmu Arisee.
Zaczął spokojnie jeść.
-Jak Ci smakuje? Lubisz pistacje?

- Tak, tak. Dostałem już reprymendę. Będę zawsze suszyć głowę, choćbym miał się przez to spóźnić. - wyrecytował, z trudem hamując śmiech.
Arisee skończył jeść zupę, która pomimo swojego koloru okazała się bardzo smaczna i zabrał się za krokiety.
- W życiu bym nie pomyślał, że pistacji idzie zrobić taką pyszną zupę. - stwierdził. - Nie pamiętam, żebym jadł surowe, jeśli można to tak nazwać, pistacje, ale uwielbiam czekoladki z pistacjowym nadzieniem. To moje ulubione. Zaraz po kokosowych. - dodał, kończąc krokieta i odsuwając od siebie pusty talerz.
- Dziękuję za obiad. Mam teraz okropne wyrzuty sumienia, wiesz? Gotujesz mi takie pyszne rzeczy, poświęcasz na to swój cenny czas, a ja tak naprawdę nie daję Ci nic w zamian. Powiedz, co mogę zrobić, aby Ci się odwdzięczyć? - spytał, wpatrując się intensywnie w chłopaka.

-Kokosowy to chyba Twój ulubiony smak, co? Któryś już raz słyszę o tym, że lubisz coś kokosowego. A jest coś kokosowego czego nie lubisz, co stanowi wyjątek? –zapytał powoli zajmując się swoją porcją jedzenia. Kiedy już skończyli jeść Endo pozbierał naczynia ze stołu zostawiając tylko kubki z niedopitym sokiem.
-Arisee w zamian dajesz mi siebie, a Twoje uczucie do mnie jest najlepszą nagrodą za wszystko. –stwierdził ze spokojem i całą pewnością, ale po chwili uśmiechnął się troszkę łobuzersko, bo wpadło mu coś do głowy.
-Wiesz, jeśli bardzo Ci zależy na tym by się odwdzięczyć, choć wcale nie uważam byś musiał to robić, możesz przyjść do mnie w piątek, tak jak w zeszłym tygodniu, i zostać na noc by w sobotę zaskoczyć mnie śniadaniem. Mogą być płatki z mlekiem, słyszałem, ze w ich przygotowaniu jesteś specjalistą.
Nie musisz być specjalistą. Z zadowoleniem zjadłbym wszystko cokolwiek podałyby mi Twoje cudowne dłonie, choćby było to absolutnie okropne albo trujące. –uśmiechnął się. Oczywiście nie chodziło mu o samo śniadanie tylko o to, by znowu przez cały wieczór i noc mieć Arisee dla siebie. Zamknąć go w swoich ramionach i spać spokojnie ze świadomością, że ukochany jest blisko, tulić go do siebie całą noc, patrzeć rano jak cudownie wygląda gdy tak spokojnie śpi, być może kochać się z nim, jeśli Arisee będzie mieć ochotę…

- Specjalista od płatków. - parsknął. - Tak, faktycznie można tak nazwać osobę, która przez prawie dwa lata żywi się tylko i wyłącznie nimi.
- Wiesz, kokos uwielbiam pod każdą postacią. Lubię nawet jego zapach, więc czasem kupuję kokosowe żele pod prysznic. - przyznał. - Czy to już podpada pod uzależnienie?
- Ryu, noc, którą spędziłem u Ciebie, była jedną z niewielu od rozpoczęcia mojego mieszkania w akademiku, którą przespałem w całości. Bez żadnych niespodziewanych pobudek przez krzyki i trzaskanie drzwiami. Więc jeśli oczywiście nie będziesz zajęty i mnie także nie wypadnie nic niespodziewanego, z chęcią przyjdę. Poza tym, spanie z ukochaną osobą jest o wiele lepsze niż samemu. - uśmiechnął się, po czym spojrzał na zegarek. - Została godzina do przyjścia Moriyamy. - mruknął. Dopiero teraz zaczął zżerać go strach mimo, że wszystko mieli już ustalone.

-Owszem godzina. –potwierdził patrząc na niego.
-Denerwujesz się. Nie, nie pytam. Stwierdzam fakt. Widzę, ze się denerwujesz. Wbrew pozorom miałem naprawdę dużo czasu by Cię poznać. Arisee, Moriyamę też już trochę znam. To kretyn, ale jest w porządku. Nie wiem czy nasze relacje można nazwać przyjaźnią, ale Moriyama jest dla mnie na swój sposób ważny i z jakiegoś powodu mu ufam. Kto jak kto, ale ja raczej do łatwowiernych osób nie należę. W tej chwili ufam tylko trzem osobom na świecie, więc biorąc pod uwagę fakt, że Moriyama się do nich zalicza o czymś świadczy. Arisee, nie powierzamy naszej tajemnicy byle komu… -westchnął cicho dopijając swój sok.
Właściwie to będzie próba i dla nas i dla Moriyamy. Boję się trochę jak zareaguje. Nie sądzę by chciał o tym komuś rozpowiadać, ale boję się, że mogłoby się zmienić jego podejście do mnie i Arisee. Na razie tylko się domyślał, ale kiedy jego domysły się potwierdzą… Nie wiem też jak interpretować niektóre z jego zachowań. Tamten pocałunek, te propozycje bym się z nim przespał, teksty typu „Jak zerwiesz ze swoim chłopakiem jestem pierwszy w kolejce do Ciebie” czy jak on tam to mówił… Po takich akcjach możnaby nawet wnioskować że zakochał się we mnie, ale on nie zachowuje się jak zakochany. Poza tym sam mówił że ma kogoś. Moriyama to kretyn. Cholernie skomplikowany kretyn. Mimo wszystko mam nadzieję, że mogę na niego liczyć tak jak dotychczas i że nic między nami się nie zmieni.
-Arisee, skoro jesteśmy przy temacie Moriyamy, co powiesz na jego poniedziałkową odpowiedź? Czujesz ulgę, ze zaliczył już zaległości i nie musisz przygotowywać mu kolejnych testów na poprawę? Jesteś zaskoczony, że moja sugestia co do odpowiedzi ustnej zamiast testu była trafna?

- Tak, masz rację, jak zwykle zresztą. - westchnął. - Wiesz, to nie tak, że mu nie ufam. Fakt, że Ty mu zaufałeś, jest dla mnie najlepszym dowodem, że jest właściwą osobą, której moglibyśmy powiedzieć. Obawiam się raczej tego, że teraz zrobi się pomiędzy nami niezręcznie. Bądź co bądź nie codziennie człowiek dowiaduje się, że jego przyjaciel związał się z nauczycielem. - zakończył, już od pewnego momentu bawiąc się szklanką po soku, obracając ją w dłoniach i przyglądając się kroplom pozostałym na ściankach.
- Naprawdę mnie zadziwił. Nie myślałem, że podejdzie do tego tak poważnie i zacznie korzystać z książek akademickich. Chociaż może dogłębne zrozumienie tematu było mu potrzebne, żeby cokolwiek zostało w jego wypełnionej sportem głowie. I chociaż wziąłem go do odpowiedzi, to nadal wyglądał na mocno zestresowanego i popełniał mnóstwo drobnych błędów, a czasem wręcz kręcąc się dookoła. Dałem mu trzy nie ze złośliwości, bo naprawdę byłem pod wrażeniem tego co zaprezentował. Jednak podchodził do tej poprawy już tyle razy, że to byłoby kompletnie niesprawiedliwe względem reszty uczniów, którzy zaliczyli w pierwszym terminie. Mam nadzieję, że to było tylko chwilowe załamanie i teraz, skoro zobaczył, że chemii naprawdę można się nauczyć, zda resztę bez problemu. No i Tobie też należą się podziękowania. Odwaliłeś kawał dobrej roboty, Panie Korepetytorze. - uśmiechnął się.

-Ja też mam nadzieję, że teraz będzie mu szło trochę lepiej. A przynajmniej, że będzie zaliczał za pierwszym terminem. Musze go jeszcze trochę pogonić z fizyką i matmą żeby powyciągał trochę te oceny i nic mu nie przeszkadzało w staraniu się o stypendium sportowe. Arisee, ja jako korepetytor niewiele zdziałałem w sumie Moriyama więcej nauczył się sam niż ze mną, ja mu tylko sprawdzałem zadania i trułem żeby się uczył. Ba, zdarzyło mu się nawet raz czy dwa poprawiać mnie. Choć wiesz, że ja uczę się ale jakoś wybitnie uzdolniony z chemii nie jestem…
Cóż, tego nie dało się ukryć. Endo miał świetne oceny ze wszystkich przedmiotów, z chemii również i zawdzięczał to tylko i wyłącznie nauce i wkuwaniu. Naturalny talent i zamiłowanie jednak wyraźnie wykazywał do informatyki i nie było wątpliwości co do tego, że jest to przedmiot w którym czuł się najlepiej.
-Arisee napijemy się kawy i herbaty? Zaparzę nam… To znaczy wstawię wodę a zaparzysz Ty, dobrze? Proszę? Jakoś kiedy Ty robisz kawę smakuje mi ona lepiej. –uśmiechnął się robiąc minę szczeniaczka, choć w jego wykonaniu wyglądało to bardziej komicznie jak uroczo. Następnie wstawił wodę w czajniku i poczekał aż Arisee przygotuje im napoje. Później próbował go zagadywać na zupełnie nieistotne tematy typu mieszkania w akademiku, planowanej zmiany firanek w pokoju czy kokosowego żelu pod prysznic. Wszystko byle tylko odwrócić jego uwagę i nie pozwolić by zbytnio się stresował przed przyjściem Moriyamy.

Natsu wpadł do mieszkania Endo chwilę przed umówioną godziną. Był ubrany w strój do biegania, ale przez ramię miał przerzuconą torbę z zeszytami, bo miał odpisać zadania z poniedziałku. Mógł to co prawda zrobić w szkole, ale najzwyczajniej w świecie mu się nie chciało, a był pewien, że na zwykłe zrobienie zdjęć notatek Endo chłopak by się nie zgodził twierdząc, że Natsu ich nie przepisze. I miałby rację, bo Moriyama do zbyt pilnych uczniów nie należał.
- Ryu, wpadłem wcześniej, bo chciałem, żebyś mi sprawdził jeden przykład z chemii. Bylem u senseia, ale nie było go w pok... - Natsu urwał momentalnie, widząc, kto znajduje się w pokoju, który służył jego przyjacielowi zarówno za pokój dzienny, jak i sypialnię. Ściągając buty nie zwrócił uwagi na ich nadprogramową ilość w przedpokoju, gdyż zajęty był po prostu własnymi myślami i ściąganiem obuwia z własnych stóp. Po chwili szoku, chłopak dokończył zaczęte zdanie, choć po takim czasie brzmiało to dość zabawnie. - ...oju. Dzień dobry sensei. Już wiem, czemu senseia nie było w pokoju. Przyszedłem nie w porę? - spytał od razu, patrząc to na jednego, to na drugiego. - Mogę wyjść i udawać, że mnie tu nie było i nic nie widziałem.
Wyglądało na to, że chłopakowi rzeczywiście nie zależy na wydaniu komukolwiek tajemnicy na temat związku tej dwójki. Nie dało się ukryć, że obecność chemika w mieszkaniu Ryu wystarczyło Natsu jako dowód, że są ze sobą bez zbędnych komentarzy z ich strony.
Wycofał się z pokoju z zamiarem powłóczenia się jeszcze trochę po okolicy.

- W takim razie podwójnie należy mu się pochwała. Ryu, Ty go motywowałeś do nauki, co prawda jak nie prośbą do groźbą, jak sądzę, jednak to odniosło zamierzony skutek. Czyli coś, czego mnie się w przypadku tego chłopaka nie udało osiągnąć. I nie każdy musi być orłem ze wszystkiego. Ja jestem kompletnie beznadziejny z fizyki. Z komputerami też sobie nie radzę. No i jestem leniem, co automatycznie wyklucza miłość do sportu.
Arisee uśmiechnął się na widok miny szczeniaczka w wykonaniu Endo. Zaraz też powędrował do kuchni, gdzie przygotował kawę dla chłopaka i herbatę dla siebie. Po chwili już siedzieli z powrotem w pokoju rozmawiając tak naprawdę o wszystkim i o niczym. Arisee był za to niezmiernie wdzięczny. Ryu starał się jak mógł, żeby odwrócić jego uwagę od przyjścia Moriyamy. I prawie mu się udało. Do czasu, kiedy to usłyszał niemiłosiernie głośne trzaśnięcie drzwiami i donośny głos dobiegający z przedpokoju. A kiedy Natsuki wkroczył do pokoju i zastał ich wesoło sączących herbatkę, Arisee miał wrażenie, że jego ciało przestało funkcjonować. Siedział po prostu na krześle, z szeroko otwartymi oczami przysłuchując się paplaninie chłopaka. Dopiero, kiedy Moriyama wycofał się do przedpokoju, odzyskał rezon.
- A... - wydusił, nawet nie zastanawiając się co ma powiedzieć w takiej sytuacji. Czy krzyknąć, aby Natsuki poczekał, bo chcą mu wszystko wyjaśnić, czy po prostu za nim pobiec. Niepewny, spojrzał na Ryu, zastanawiając się co teraz.

Spojrzał najpierw na zdezorientowanego Natsu, później na wystraszonego niemal Arisee, a później chciał znowu spojrzeć na przyjaciela, ale ten już zniknął w korytarzu.
-Moriyama, wracaj tu w tej chwili! –wydarł się tonem nieznoszącym sprzeciwu. Ale nie miał zamiaru sprawdzać czy Natsu go posłucha czy nie.
Jeśli teraz wyjdziesz Arisee zostanie w takim stanie zdenerwowania i niepewności. Na to Ci nie pozwolę.
Wyszedł za nim do korytarza, złapał za koszulę i siłą niemal zaciągnął z powrotem do pokoju i posadził na łóżku.
-Siadaj i słuchaj. –warknął, choć Natsu już siedział na łóżku.
-Arisee wpadł do mnie na obiad, wiedzieliśmy o tym że o osiemnastej miałeś przyjść, więc nie wpadłeś „nie w porę”. Jesteśmy umówieni na bieganie i plany się nie zmieniły, a Arisee celowo poczekał z wyjściem dopóki nie przyjdziesz, więc przestań pieprzyć i zachowywać się jakbyś o niczym nie wiedział. –powiedział niemal na jednym wydechu, po czym wziął głęboki oddech i uspokoił się nieco.
-Poza tym może na tym skorzystasz, jeśli ładnie poprosisz może jak już odpiszesz lekcje, Arisee zgodzi się zabrać je ze sobą tramwajem do akademika, to nie będziesz musiał biegać z plecakiem. –stwierdził lekko po czym przeniósł na chwilę wzrok na swojego kochanka, jakby chciał zapytać czy na pewno ma się przyznac od wszystkiego przed Natsu, albo poinformować go że za chwilę to zrobi. Następnie znowu spojrzał na Moriyamę.
-Słuchaj sam mówiłeś, że się domyślasz. Arisee został dziś dłużej, bo uznaliśmy wspólnie, że nie ma sensu dalsze bawienie się w kota i myszki. Stwierdziliśmy, że ufamy Ci i chcemy potwierdzić Twoje przypuszczenia odnośnie naszego związku, a jednocześnie prosić byś nie weryfikował ich na własną rękę a przede wszystkim nikomu o nas nie mówił. Wiesz dobrze, ze ani ja ani Arisee nie mamy z tego związku żadnych korzyści związanych ze szkołą czy pracą. Ani ja nie mam żadnej taryfy ulgowej ani Arisee nie odnosi żadnych korzyści finansowych czy zawodowych. Niestety o ile Ty na pewno to rozumiesz, o tyle inni mogą doszukiwać się w tym wszystkim jakichś chorych układów…

Natsuki przez chwilę siedział, patrząc ogłupiały to na swojego przyjaciela, to na nauczyciela. Otwierał i zamykał usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie mógł wydusić z siebie głosu. W końcu przetarł dłonią twarz i podniósł się z łóżka, kierując się w stronę przedpokoju. - Czyli w tym momencie mogę oczekiwać, że nie jesteście w relacjach uczeń-nauczyciel tylko partner-partner? - upewnił się przed zniknięciem w przedpokoju. Nie wyszedł jednak na zewnątrz ani nic podobnego. Zawołał Endo, jakby nic się nie stało.
- Ryu, mogę cię prosić tu na chwilę? - gdy chłopak do niego podszedł, zapewne wietrząc jakąś podpuchę, Natsu z dala od czujnego wzroku Arisee dał chłopakowi buziaka w policzek i uśmiechnął się pogodnie. - Dzięki za zaufanie mi z tym wszystkim. I... - zaczął, po czym jego pięść wylądowała na policzku przyjaciela. Nie było to na tyle mocno, żeby zrobić mu krzywdę, lecz wystarczająco, aby chłopak to odczuł. - A to za kłamstwo, kretynie! Doskonale wiesz, jak ich nie znoszę!
Natsu wyglądał na mocno zirytowanego. Kłamstwa to było coś, czego nie znosił. Wolał musieć przełknąć najgorszą prawdę niż być karmionym kłamstwem. Korzystając z oszołomienia reakcją Moriyamy Ryu, urażony Natsu wrócił do pokoju i siadł na łóżku, krzyżując ręce na piersi. - Skoro nie jesteście w relacjach nauczyciel-uczeń, to nie należy mu się żadne upomnienie za bicie kolegi - stwierdził prosto z mostu. Wyglądał teraz bardziej jak uparty młodszy brat Endo, który obraził się o byle głupotę, niż jak chłopak, który mógłby chcieć stworzyć z nim jakikolwiek związek. Siedział nadąsany i patrzył na Endo, jakby przyjaciel bez pozwolenia wypuścił jego rybki na wolność.

W pierwszej chwili zdziwił się, że ktokolwiek śmiał podnieść na niego rękę. Normalnie zrównałby taką osobę z ziemią. Normalnie zdjąłby tylko okulary zanim wdałby się w bójkę. Normalnie dałby mu popalić. Tylko teraz chodziło o Moriyamę, a Moriyama normalny nie był. Wszedł poirytowany do pokoju trzymając się na policzek, z jednej strony czuł ulgę, że mają już to za sobą i że Moriyama zareagował względnie dobrze, z drugiej ucierpiała trochę jego godność.
-Sam jesteś kretynem, Moriyama. –stwierdził oschle.
-Za tę akcję nie powinienem dawać Ci zeszytów, ale znaj moją dobroć.
-powiedział. Zdjął z półki poniedziałkowe zeszyty i rzucił je na łóżko.
-Odpisuj, nie mam zamiaru biegać po nocy –warknął do niego, po czym usiadł na krześle i zabrał dłoń z zaczerwienionego policzka, by chwycić kubek z kawą i wziąć kolejny łyk.
-Arisee, a Ty za tą akcję nie powinieneś zabierać jego zeszytów do akademika. Wiesz, to Twoja decyzja, ale niech się wredota męczy i biega z nimi. Powbijają mu się trochę w plecy do może nauczy się pokory. Oszpecił Ci chłopaka, widziałeś? –poskarżył się pokazując policzek.

Po wyznaniu Ryu, Arisee w zasadzie nie miał nic do dodania. Wstał tylko z krzesła i staną obok partnera, żeby do końca upewnić Moriyamę, że owszem, są parą i, że decyzję o ujawnieniu się przed chłopakiem podjęli wspólnie.
Początkowo nie zrozumiał też, po co Natsuki upewnia się co do ich relacji, skoro Endo wyłożył przed chwilą wszystkie karty na stół. Zdziwił się, kiedy oboje wyszli na korytarz, a jego zdziwienie znacznie wzrosło, kiedy Moriyama wrócił i zachowywał się jak nadąsane dziecko, natomiast Ryu rozcierał obolałą szczękę.
- Może i nie mogę tego rozliczyć na poziomie nauczyciel-uczeń, ale zdecydowanie nie mogę pozwolić, abyś mi, Moriyama, chłopaka obtłukiwał. - stwierdził, usiłując się nie roześmiać. Po chwili zbliżył się do kochanka i delikatnie, jakby jeszcze trochę niepewnie pogłaskał go po czerwonym policzku. - Mogę zabrać te zeszyty. Jednak, Moriyama, musisz po nie potem przyjść. I przy okazji oddać mi mój zbiór. A poza tym, dzięki. Naprawdę nie chcę stracić Ryu. A tak by się stało, gdyby ktokolwiek się o tym związku dowiedział.

- Ja ci nie kłamię, cholero! Sensei, nie będę go obijał, o ile nie będzie na to zasługiwał, a tym razem mu się wybitnie należało. - wyciągnął z plecaka zeszyty i zbiór zadań z chemii, który podał nauczycielowi. W końcu chciał go oddać chemikowo przed wyjściem z akademika, ale go nie zastał. Jak się okazało to nie był ten należący do Arisee, lecz ten, który Natsu schował przed Endo, by ten mógł pójść do Vendell-senseia. Miał w środku pełno karteczek z zapiskami zanotowanymi pismem Moriyamy. Chłopak po prostu chwycił leżący na biurku zbiór i wrzucił go do plecaka wybiegając z pokoju, nie sprawdzając nawet czy to aby na pewno ten należący do nauczyciela.
- Masz korepetytorze, sprawdź mi to w tym czasie - podał mu kartkę z rozwiązanymi zadaniami z chemii z poniedziałku. Wszystko było rozwiązane poprawnie poza zadaniem, gdzie Natsu nie potrafił dobrać odpowiedniego rozpuszczalnika, a w ich podręczniku nie było nic na ten temat.
Natsuki zaczął pospiesznie przepisywać poniedziałkowe lekcje, na których nie był, totalnie nie przejmując się obecnością Arisee, jakby to było coś najnormalnejszego w świecie. Na dodatek w żadnym stopniu nie zmieniło to jego postawy w stosunku do mężczyzny. W końcu podniósł wzrok znad notatek. - Właśnie! Sensei, mogę w weekend się wymeldować z akademika? Obiecuję wrócić w jednym kawałku w niedzielę wieczorem.

Wtulił na chwilę policzek w dłoń Arisee, kiedy ten go po nim pogłaskał. Kiedy Arisee powiedział Moriyamie o tym, ze nie chce stracić Ryu, uśmiechnął się mimowolnie i spojrzał z czułością na kochanka. Wbrew pozorom to było jedno z najpiękniejszych wyznań jakie kiedykolwiek słyszał. Było takie szczere i proste. Nie składało się z „wielkich słow” ale miało dla Endo wielkie znaczenie.
Arisee, ja Ciebie też nie chcę stracić. Już nigdy.
Zaczął sprawdzać zadania Moriyamy. Przy większości tylko zaznaczał ołówkiem, że są poprawnie rozwiązane, tylko jedno wziął w kółko.
-Trzecie masz źle. Kiepsko starałeś się dobrać rozpuszczalnik. Nie powiem Ci co powinno być bo sam przeszukałem pół Internetu zanim wpadłem na to jak to rozwiązać, ale jesteś w stanie to zrobić. Podpowiem Ci tylko byś przypomniał sobie swoją własną prezentację z zeszłego roku. Masz zagadkę i czas do poniedziałku na rozwiązanie jej. Swoją drogą nie zdziwię się jeśli nasz sensei będzie na tyle wyrozumiały że nie obniży oceny za brak tego przykładu, bo chyba tak się przejął tą Twoją poprawą, że zadał nam zadanie z tematu którego jeszcze nie przerabialiśmy i z przykładem, którego z samym podręcznikiem nie sposób rozwiązać. –stwierdził zerkając tylko na Arisee.
-Sam popatrz. Trzecie. To chyba będzie dopiero za tydzień, prawda? Dobrze gdybyśmy zrobili ten przykład na tablicy. –powiedział i podał Arisee zeszyt Moriyamy.