Telefon Arisee

-Nie, nie był przypadek. Fakt, nie miałem ochoty wracać do pustego mieszkania, ale przede wszystkim chodziło mi o to, by choć przez chwilę Cię zobaczyć zanim wyjdziesz ze szkoły. Dobrze, że mnie wtedy obudziłeś, bo nie dość, że rozchorowałbym się jeszcze bardziej to i tak nie osiągnąłbym celu i Cię nie zobaczył... Na pewno damy radę. Poza tym widzimy się przecież po zajęciach jutro, prawda? Wiem, że nie będzie czasu na przytulanki i relaks, bo ani Twoje dwieście sprawdzianów samo się nie oceni, ani historia i francuski same mi do głowy nie wejdą, ale przebywanie w jednym pomieszczeniu bez ciekawskich oczu innych to już coś. Damy radę i jutro podczas lekcji i później, zobaczysz.
Endo nie można było zaliczyć do optymistów, bo starał się raczej być realistą, a chwilami nawet skłaniał się nieco ku pesymizmowi, ale naprawdę wierzył w swój związek z Arisee. Miał nadzieję na to, że wszystko się ułoży, uda im się utrzymać ich bliskie relacje w tajemnicy dopóki Ryu nie skończy szkoły, a później w spokoju tworzyć zgraną parę.
-Coś czuję, że na codzienne zasypianie przy Tobie będę musiał jeszcze długo poczekać. W końcu musisz pilnować swoich dzieciątek w akademiku... Ale do kwestii nocowania, przynajmniej takiego na jedną, dwie noce, mam nadzieję że jeszcze wrócimy. Przecież w weekendy, święta i wakacje nie masz obowiązku przebywania w akademiku. Na razie cieszę się, że mogę usłyszeć Twój głos przed snem i upewnić się, że bezpiecznie i spokojnie leżysz w łóżku i czekasz aż potwory usną pierwsze. Na resztę przyjdzie czas... Tak nawiasem, mówiąc o potworach i spaniu, Arisee chyba będę musiał powoli kończyć. Jeśli nie położę się niedługo, to będę musiał czekać kolejne półtorej godziny, by zasnąć. Inaczej albo obudzę sie za wcześnie, albo zaśpię.

- Tak, cudowne dwieście prac. - Arisee mruknął niezadowolony. - Istny koszmar każdego nauczyciela. Mam tylko nadzieję, że będąc u Ciebie, w cichym mieszkaniu, uda mi się sprawdzić je szybciej niż siedząc w akademiku, gdzie co pięć minut ktoś wlatuje mi do pokoju, nawet nie siląc się na pukanie.
Wpadające do niego hordy rozwrzeszczanych uczniów działały mu na nerwy od pierwszego dnia. Niewielu było takich, którzy respektowali prywatność nauczyciela i przede wszystkim pukali przed wejściem. Dlatego nie mógł już dłużej spotykać się z Ryu w akademiku. To byłoby zbyt wielkie ryzyko.
- No jasne. W takim razie zmykaj spać. Ja za to będę musiał jeszcze co najmniej raz obejść wszystkie korytarze, bo moje dzieciaczki chyba naprawdę zaczęły myśleć, że zasnąłem. Niedoczekanie ich. - prychnął. - Chociaż naprawdę miłą odmianą było by położyć się do łóżka i przespać przynajmniej te dziesięć godzin. Minimum.

-Obiecuję, że u mnie nikt nie będzie wpadać do pokoju. Jedyną osobą, która ma czelność wpadać mi do mieszkania bez zapowiedzi jest Moriyama, ale zamkniemy drzwi na klucz i jeśli mu coś odbije i postanowi mnie odwiedzić, udamy że nas nie ma. Nikt nie będzie wpadać bez pukania, za to obok będę ja, zaparzę Ci herbatkę, a jeśli któreś dzieciątko napisze takie bzdury, że zupełnie się załamiesz, zostawię na chwilę francuski i przytulę Cię. Szczerze mówiąc naprawdę Ci współczuję. Wolę już wkuwać do sprawdzianów niż gdybym miał sprawdzać te wypociny co niektórych uczniów... Mnie samemu czasem ręce opadają na korepetycjach. Ostatnio dowiedziałem się, że "trójkąt pitagorejski to trójkąt kwadratowy." Uczeń wywnioskował to na podstawie mojej podpowiedzi, że to taki wyjątkowy trójkąt prostokątny. Podziwiam nauczycieli za ich cierpliwość i dystans do takich perełek. Musi ich się sporo pojawiać, zwłaszcza na sprawdzianach, prawda?
Chyba nie nadawałbym się na nauczyciela. Rozważałem czy nie pójść na informatykę z elementami pedagogiki, żeby później zostać nauczycielem, ale chyba brak mi cierpliwości. Ja takie teksty uważam za ignorację, brak szacunku do przedmiotu i zwyczajne lenistwo. Przecież wystarczyłoby się tylko nauczyć. Co innego jest nie rozumieć zadań, a co innego nie znać teorii.
-Przespać minimum dziesięć godzin? Wiedziałem, że lubisz zaspać rano, ale nie sądziłem, ze jesteś aż takim śpiochem. Zgodzę się jednak, ze zdecydowanie zasługujesz na trochę odpoczynku. Idź, nagoń te niedobitki do łóżek i sam też zbieraj się powoli do spania. Już późno. Ja też zamykam już oczy i myślę o Tobie. Mam nadzieję, że tej nocy również mi się przyśnisz. Dobranoc, Arisee. Słodkich snów... Kocham Cię -ostatnie dwa słowa dodał cichutko, niemal szeptem. Poczekał jeszcze chwilę by usłyszeć od ukochanego "dobranoc". Później rozłączył się i odłożył telefon. Zasypiał myśląc o ukochanym.

- Korepetytorzy też nie mają łatwo. Uczniowie mają często wobec nich roszczeniową postawę, bo 'oni płacą więc mogą wymagać cudów'. Plus, gdy mają zapewnioną pomoc w postaci zajęć dodatkowych, często na lekcji nie uważają, bo uważają, że po prostu nie muszą. Przyjdzie korepetytor i ich nauczy. - westchnął. - Kwiatków jest mnóstwo. Gdybym zaczął je zbierać pewnie wyszłoby z tego kilka opasłych tomów. Ale wszystko pobił płaczący bakłażan autorstwa Moriyamy, który to w założeniu pewnie miał być alkanem. - zaśmiał się na wspomnienie ostatniej kartkówki. Oby tym razem chłopak porządnie się nauczył na poprawę, bo następnych bzdur by chyba nie zdzierżył.
- Idę, już idę. - powoli wstał z łóżka i przeciągnął się. Słysząc słowa Endo, uśmiechnął się.
- Dobranoc Ryu. - szepnął. Po chwili się rozłączył i ruszył na obchód korytarzy. Nawrzeszczał na dwóch trzecioklasistów, którym zachciało się nocnych wypraw, sprawdził, czy cała reszt śpi, po czym wrócił do pokoju.
Arisee położył się do łóżka, nastawił wszystkie trzy budziki i zgasił światło z zamiarem zaśnięcia. Zaraz jednak zapalił je znowu, przypominając sobie o bardzo ważnej rzeczy. Sięgnął po telefon i włączył spis numerów. Odszukał kontakt 'Endo Ryu' i usilnie zaczął się zastanawiać, jak zmienić jego nazwę. Zajęło mu to dobre piętnaście minut, w końcu jednak wstukał nową nazwę, składającą się jedynie z dwóch liter: AI.
Szybko zapisał zmiany, zatrzasnął klapkę telefonu, zgasił światło i wtulił twarz w poduszkę, żeby uspokoić szalejące serce i przestać się rumienić.
Taka nazwa chyba może być? Raczej nikt się nie domyśli, że to Ryu. A poza tym... przecież to co czuję, to właśnie 'miłość', prawda?

Dopiero dostał smsa od Moriyamy z prośbą o odwiedziny. Endo był egoistą, ale nie aż takim by odmówić choremu koledze. Wysłał sms do Arisee.

"Arisee przepraszam, ale dzisiaj nie dam rady się z Tobą zobaczyć u mnie. Po korepetycjach muszę wyjść. Wpadnę do Ciebie na chwilę w akademiku. Coś mi dosłownie przed sekundą wypadło. Wybacz. Naprawdę wolałbym spędzić ten czas z Tobą. Przepraszam."

"Sensei, obiecałeś coś na zbicie gorączki"

" Kazuya Kasai trafił dzisiaj do Mojego gabinetu. Podciął sobie żyły , a na ciele ma liczne sznyty. Cheri dostał raport a drugi masz na biurku w sali chemicznej. Miej oko na tego dzieciaka. Cross.
PS. Nie pytaj skąd mam do Ciebie numer "

Endo siedział w pustym mieszkaniu. Na biurku stał nienaruszony tort "rafaello", dwa kubki nietkniętej, zimnej już kawy i faktura potwierdzająca zapłatę za kurs nauki jazdy. Chłopak wpatrywał się tępo w miejsca, w których jeszcze niedawno stali jego rodzice. Za nic by się nie przyznał do tego, ale czuł się naprawdę okropnie. Wizyta była nieprzyjemna, a wszystkie te krzywdzące słowa sprawiały ból. Endo zwykle ignorował to co ludzie mówią, nie przejmował się niczym, ale mimo wszystko nie potrafił w pełni ignorować rodziców. Przejmował się nimi jako jednymi z nielicznych, chociaż uparcie twierdził, że wcale tak nie jest. Chciał by tak nie było. Westchnął ciężko.
Arisee. Tak, teraz tylko Ciebie mi potrzeba, Twojej łagodności, ciepła Twoich szczupłych dłoni, miękkiego głosu... Brakuje mi Ciebie.
Endo sięgnął po telefon i wystukał krótką wiadomość.

"Pojechali. Przyjdź jeśli możesz"

Arisee siedział na łóżku z książką na kolanach, ale tylko częściowo mógł skupić się na tekście. I choć denerwowało go to nieziemsko, ciągle łapał się na zerkaniu na leżący obok niego telefon.
Kiedy ten zawibrował, porwał go niemalże od razu i odczytał wiadomość. Szybko wystukał odpowiedź.

"Będę za góra pół godziny, dobrze? Zaraz wychodzę na tramwaj."

Porwał tylko torbę z krzesła, ubrał buty i kurtkę, po czym, zapominając oczywiście o szaliku, udał się na przystanek.

"Ten czerwonowłosy chłopak, Kazuya, nocuje dziś w moim domu. Jakbyś miał jakieś pytania, to dzwoń."

Dopiero podczas pisania wiadomości mężczyzna zauważył, że nie zna nazwiska swojego Płomyczka. Nie było mu w zasadzie potrzebne do szczęścia, jednak jako jego partner, powinien je znać. Dla niego chłopiec był po prostu jego Płomyczkiem, Kazuyą.
Nie rozpisywał się szczególnie długo, gdyż Arisee zdawał sobie sprawę, że szkolny konserwator ma w stylu informować, a nie prosić o pozwolenie czy tłumaczyć się z tego co robi.

Zdziwiony Arisee wystukał tylko krótką odpowiedź do szkolnego konserwatora:

"Niech będzie. Dzięki za informację. Jednak przy najbliższej okazji wyjaśnisz mi, o co chodzi. Arisee"

Po wyjściu Moriyamy spojrzał na zegarek. Było jeszcze przed codziennym obchodem Arisee po akademiku, więc chemik powinien być u siebie.
Ryu wziął szybki prysznic by odświeżyć się trochę po bieganiu i w samym ręczniku przewiązanym wokół bioder położył się na łóżku i wybrał numer Arisee. Z niecierpliwością czekał aż miarowy sygnał ucichnie i usłyszy w słuchawce ukochany głos.

Arisee spał. Nawet nie wiedział, kiedy zasnął, używając klawiatury ciągle włączonego laptopa jako poduszki. Obudził się dopiero, kiedy wibrujący jak szalony telefon spadł ze stolika na podłogę. Będąc jeszcze półprzytomnym, podniósł go i odebrał, nawet nie sprawdzając kto dzwoni.
- Tak, słucham? - bąknął do słuchawki, rozcierając obolały od spania na laptopie policzek.

Ryu uśmiechnął się słysząc zaspany głos Arisee.
-Obudziłem Cię? Przepraszam. Kochanie, jak Ty uroczo brzmisz kiedy jesteś taki zaspany! –stwierdził wyraźnie ucieszony. Z jednej strony troche czuł wyrzuty sumienia, że obudził mężczyznę, z drugiej, przeciez mówił, że zadzwoni.
-Miałem zadzwonić, pamiętasz?

- Tak, spałem. - Arisee, z minuty na minutę, rozbudzał się bardziej. - Wiesz, nawet nie wiem jak to się stało. Układałem na komputerze powtórkowe sprawdziany dla trzecioklasistów i nagle budzę się godzinę później. Dobrze, że zadzwoniłeś, bo jeszcze trochę, a spóźniłbym się na kontrolę pokoi. - westchnął. Po całym weekendzie musiał sprawdzić, czy wszyscy uczniowie zameldowali się w swoich pokojach i czy przypadkiem niektóre rozrabiaki nie postanowiły przedłużyć sobie wolnego.
- I jak tam z Moriyamą? Pobiegaliście sobie?

-Stało się to tak, że zwyczajnie jesteś urodzonym śpiochem. Nic na to nie poradzisz, taki Twój urok. –powiedział roześmianym głosem.
-W takim razie nie przepraszam za obudzenie. Kochanie, według mojego zegarka masz jeszcze dobre piętnaście minut do kontroli pokoi, więc spokojnie… Tak, pobiegaliśmy sobie trochę. Trochę poudawaliśmy, że biegamy, trochę podyskutowaliśmy. Moriyama powinien wrócić już do akademika, bo ja od jego wyjścia zdążyłem wziąć prysznic. Arisee… jeśli jesteśmy już przy temacie Moriyamy, on chyba wie o nas. A przynajmniej się domyśla.-powiedział już mniej pogodnym, poważnym tonem

- Przynajmniej zdążę się trochę doprowadzić do porządku. Klawiatura odbiła mi się chyba na policzku i muszę coś z tym zrobić. W innym przypadku cały akademik miałby ze mnie ubaw.
Słysząc o podejrzeniach Moriyamy, Arisee miał wrażenie, jakby ktoś z premedytacją wylał mu na głowę kubeł zimnej wody i, dla lepszego efektu, wystawił na mróz.
- Co? - zdołał tylko wydusić. - Jak to?

-Arisee, spokojnie. W najgorszym wypadku zmienię szkołę, ale nie sądzę by Moriyama komukolwiek powiedział. Wiesz, on zorientował się, że się w Tobie podkochuję. Z jakiegoś powodu przyglądał mi się i widział jak na Ciebie patrzę na lekcjach. Później…-przerwał na chwilę. Nie chciał mówić Arisee o tym jak kiedyś Natsu zaskoczył go pocałunkiem.
- …doszło do pewnej sytuacji, w której byłem zmuszony powiedzieć, że mam kogoś. Nie mówiłem że chodzi konkretnie o Ciebie ale chyba połączył te fakty ze sobą. Wiem, że domyśla się od dłuższego czasu ale jeszcze nikomu nie powiedział i chyba nie planuje. Przepraszam, Arisee.

Usiłował się uspokoić, bo zdawał sobie sprawę, że panika w niczym mu nie pomoże.
- Ufasz mu, Ryu? - wydusił po chwili ciszy. - Bo jeśli tak, to nie pozostaje mi nic innego, jak także to zrobić. Chociaż fakt, że Moriyama może o nas wiedzieć, przeraża mnie niezmiernie. I naprawdę nie musisz mnie przepraszać. Los bywa jednak okrutny.

-Trudno mi się do tego przyznać, ale chyba tak, Arisee. Ufam mu. Czuję, że nie chciałby dla nas niczego złego. –westchnął ciężko.
-Wiesz, sam zaczynam trochę się bać. Nie Moriyamy, ale tego, że ktoś jeszcze może się domyślić. Nie o siebie się boję, bo nawet jeśli wyrzucą mnie ze szkoły, dam sobie radę, ale naprawdę nie chcę nic złego dla Ciebie. Zaczynam wątpić czy dobrze zrobiłem przyznając Ci się do swoich uczuć. Czekałem, tak długo, mógłbym jeszcze trochę poczekać. Przepraszam, Arisee, to było cholernie egoistyczne z mojej strony.

" Kazuya Kasai Został przeze Mnie odesłany do Akademika, ma prawie 40 stopni gorączki. Dostał zwolnienie na 3 dni i leki. Miej na niego specjalną uwagę, to ten , który robił sobie krzywdę. Cross"
Korzystając z uwagi napisał do Arisee, aby przypadkiem Kazuyi nie odbiło, aby pofatygować się samemu do opiekuna akademika.

Słysząc, że Endo zaczynają ogarniać wątpliwości, poczuł się jeszcze gorzej niż przed chwilą.
- Kocham Cię, wiesz? I nie chcę Cię stracić. Wiedziałem, że będzie ciężko, że będziemy musieli się ukrywać, jednak wszedłem w ten związek z otwartymi oczami. Teraz już nie można cofnąć czasu. Zresztą, kto wie, co by było, gdybyś jednak postanowił zaczekać? Czy rzeczywiście wtedy byłoby nam łatwiej? – spytał, nawet nie oczekując odpowiedzi, kontynuując od razu swoją wypowiedź.
- Nie musisz się o mnie martwić. Dam sobie radę, ale tylko pod jednym warunkiem. Że będziesz razem ze mną.

-Arisee, będę z Tobą. Nie potrafiłbym chyba poradzić sobie dalej bez Ciebie. Przez długi czas dodawałeś mi siły i byłeś moją jedyną motywacją do nauki i samodzielności. Wiesz, cały czas powtarzałem sobie, że skończę szkołę z dobrymi ocenami, skończę studia, zdobędę dobrą pracę i wtedy zacznę się o Ciebie ubiegać. Że robię to wszystko po to, by w przyszłości być dość dobry dla Ciebie i nawet kiedy już miałem dość i nikt we mnie nie wierzył, powtarzałem sobie że robię to dla naszej wspólnej przyszłości. Teraz, kiedy to wszystko tak się ułożyło jesteś tym moim czułym punktem, w który należałoby ugodzić by mnie zniszczyć. Moją największą słabością. Wiem, że nie zniósłbym gdyby ktoś mi Cię odebrał… Ale wiesz, nie żałuję tego, że tak łatwo mnie teraz zniszczyć. Nie żałuję, bo każda chwila spędzona z Tobą jest warta tego ryzyka. –powiedział cicho.
Arisee, tak bardzo chciałbym mieć Cię teraz przy sobie. Móc Cię przytulić, pocałować, być blisko.

- ‘Dość dobry’? Ryu, to nie są jakieś zawody. Nie musisz mi nic udowadniać. Dla mnie najważniejsze jest to, że jesteś przy mnie, że mogę Ci zaufać. I nie pozwolę, by ktokolwiek, posługując się mną, mógł zrobić Ci krzywdę. – odparł zaskakująco pewnym tonem. – Razem damy radę, prawda? Ciągle mi to powtarzałeś, kiedy nie byłem pewny, co mam robić.