Telefon Arisee

Model: Motorola Gleam+
Tapeta: Niebiesko-fioletowe klocki
Dzwonek: wyłączony (jedynie wibracje)

Kontakty:
- Endo Ryu
- Kise Yuuki
- Moriyama Natsuki
- Rey
- Sven

Endo zachowywał się zupełnie normalnie na zajęciach. Tak jak dotychczas, przed tą „ważną rozmową” z Arisee. Siedział w drugiej ławce, ze spokojem przepisując notatki z tablicy. Jedyne co się zmieniło to fakt, że bez skrępowania nabazgrał ołówkiem na marginesie zeszytu duże serduszko z literą „A” w środku, pewien, że przy takim rozstawieniu ławek jedynie nauczyciel jest w stanie ów rysunek zauważyć. Wyszedł z klasy razem ze wszystkimi uczniami rzucając tylko grzeczne „do zobaczenia, Sensei”. Dopiero na korytarzu, gdy został już sam wysłał do nauczyciela długi sms.

”Nawet nie wyobrażasz sobie jak trudno jest gdy jesteś tak blisko, a ja nie mogę choćby przelotnie Cię dotknąć, powiedzieć ciepłego słowa, uśmiechnąć się do Ciebie. Szczególnie gdy cały weekend Cię nie widziałem. Arisee odwiedzisz mnie po zajęciach, albo pozwolisz bym ja przyszedł do Ciebie? Jeśli nie pozwolisz mi się z Tobą spotkać do następnych zajęć, mogę być za mocno wytęskniony i mieć problemy z zachowywaniem pozorów. Daj znać wcześniej kto kogo odwiedza, bym mógł przygotować więcej obiadu na wypadek Twojej wizyty. E. R. „

Endo zerknął na telefon gdy ten zawibrował. Uśmiechnął się sam do siebie. Zdecydowanie miał nadzieję, że jednak to Arisee zdecyduje się przyjść do niego. O wiele pewniej by się czuł. Nie chodziło już nawet o sam fakt, że to jego mieszkanie, ale o to, że tu nikt nie mógł im przeszkodzić. Odpisał szybko na sms.

"Na obiad będzie soba z shiitake i suszonymi pomidorami. Lubisz zielone oliwki? Nie marudź i tak gotuję, to tylko kwestia tego ile makaronu wstawić. Nie będę w Ciebie wmuszać na siłę, zjesz tyle na ile będziesz mieć ochotę. Jeśli chcesz, wsiądź w tramwaj nr 8 jedzie spod akademika i podjeżdża prawie pod samą moją kamienicę."

Endo zadzwonił wieczorem, gdy już miał pewność, że Arisee zakończył swój obchód po akademiku. Istniała możliwość, że ktoś go zagadał i wychowawca został dłużej w którymś pokoju, choć Ryu przeczuwał, że Arisee nie wdawał sie dziś w długie pogawędki.
-Halo, sensei? -zaczął ostrożnie, jednak gdy usłyszał znajomy głos po drugiej stronie uspokoił się i zszedł z oficjalnego tonu.
-Dobry wieczór, Arisee. I jak, wszystkie dzieciaczki lulają grzecznie w swoich łóżeczkach?

Arisee leżał na łóżku czytając książkę, kiedy to leżący obok niego telefon zawibrował na kołdrze. Spodziewał się telefonu od Endo, jednak i tak gdy odezwał się, jego głos brzmiał, jakby cholerne się denerwował.
- Tak tak, to ja, Ryu. - odparł, uśmiechając się jak głupi do słuchawki.
- Nie wiem, czy, jak to określiłeś 'grzecznie lulają w łóżeczkach', ale siedzą w swoich pokojach i jest względny spokój. Nawet, o dziwo, nikogo nie brakowało.

Jesteś sam w pokoju, prawda? -chciał zapytać, ale uświadomił sobie, że przecież Arisee zwrócił się do niego po imieniu. Nie zrobiłby tego, gdyby miał towarzystwo.
-Wszyscy obecni? Ładnie. Pilnuj Moriyamy, spotyka się z kimś spoza akademika, ostatnio nawet wybierał się do tej osoby wieczorem, po naszych korepetycjach. Moriyama to raczej grzeczny chłopak, ale nieprzewidywalny. Naprawdę potrafi zaskoczyć. -Endo aż wzdrygnął się na wspomnienie tego, jak jego Natsu pewnego razu "zaskoczył". Teraz jednak słyszał ciepły głos Arisee, nadal czuł na ustach jego słodkie pocałunki i czuł się o wiele lepiej nawet z tamtym wspomnieniem.
-Arisee, tak mi teraz przyszło do głowy. Masz mnie zapisanego w telefonie pod imieniem i nazwiskiem, prawda? Nie sądzę by ktoś był na tyle zuchwały by sprawdzać Twój telefon, ale może stać akurat obok gdy zadzwonię, albo moje nazwisko może wyświetlić się na telefonie gdy otrzymasz smsa, a komórka będzie w jakimś widocznym miejscu. Zapisz mnie później jakoś inaczej, dobrze? Ostrożności nigdy za wiele...
Twoje dzieciaczki pokąpane, przebrane w piżamki i w swoich pokoikach, a Ty? Też już gotowy do snu?

- Jeśli Moriyama zwieje mi z akademika, to urządzę mu istne piekło na ziemi. Będzie mógł skamleć, prosić i robić te swoje oczy niewiniątka, a to mu i tak w niczym nie pomoże. Więc niech lepiej przychodzi do mnie po zgodę, jeśli ma ochotę na nocne randki. - zagroził. Zaraz jednak zaśmiał się cicho.
- Tak, ja już też wykąpany i przebrany. Ale zasnąć i tak nie mogę. Jak tylko zasnę, oni zrobią w akademiku dziką rozróbę. Dlatego biorę ich na przetrzymanie. Muszą usnąć pierwsi. - nienawidził tego, ale raczej nie miał innego wyjścia. Gdyby zasnął, nie obudziłby się tak łatwo, nawet, jeśli na korytarzu rozkręciłaby się głośna impreza. - Mam nadzieję, że Ty także szykujesz się do spania, Ryu. Jest już naprawdę późno.
- Rozumiem, do czego zmierzasz, ale w takim razie, jak mam Cię zapisać? - spytał. Chyba wszystkich w telefonie miał zapisanych z imienia i nazwiska, dlatego teraz żadne pomysły nie przychodziły mu do głowy.

-Cóż, pocieszający dla niego powinien byc fakt, że w tym roku kończy osiemnastkę, więc regulamin akademika będzie niedługo dla niego nieco łaskawszy. Wierzę, że dałbyś mu popalić, gdyby teraz broił. Już dawno opanowałeś akademik i radzisz sobie z całą ta bandą. Masz też o wiele łatwiej odkąd ten trzecioklasista, który w zeszłym roku mieszkał nade mną skończył szkołę. Z tym to dopiero było utrapienie. Wiesz, że wysyłał kolegów, żeby nasłuchiwali pod Twoim pokojem czy słychać ich muzykę? Opracowali sobie system włączania jej maksymalnie głośno, ale na tyle byś jej nie słyszał u siebie.
Najważniejsze żebym ja nie mógł się w spokoju uczyć.
-Możesz mnie zapisać jak tylko zechcesz. Ja Ciebie mam wpisanego jako "Kochanie", choć nie sądzę byś na tym etapie znajomości chciał mnie też tak wpisywać. Może zapiszesz mnie jako swojego cichego wielbiciela? W końcu byłem nim przez dłuższy czas, zanim nieświadomie przekonałeś mnie by się odezwać. -Endo uśmiechnął się do słuchawki. Trudno stwierdzić, czy mówił poważnie czy żartował.
-Arisee naprawdę możesz mnie zapisać jakkolwiek chcesz. Nie obrażę się jeśli wymyślisz mi nowe imię albo zapiszesz w jakiś dziwny sposób. Tylko nie wpisuj mnie pod nazwą pizzerii ani nic w tym stylu, bo to byłoby nieco dziwne gdybyś zamiast pizzy dostawał słodkie smsy z prośbą o spotkanie...
Arisee, wiem, że jest późno, jestem już w łóżku, wykąpany, ząbki umyte, lekcje odrobione i spakowane do szkoły, kolacyjka zjedzona. Na razie jednak nie mogę spać. Zostało mi jeszcze dobre pół godziny. Sypiam w półtoragodzinnym systemie. Wiem, ze to dziwne, ale dzięki temu naprawdę lepiej się czuję i bardziej wysypiam. Poza tym nie mam pewności czy zasnę. Miałem telefon od rodziców, chcą mnie odwiedzić w weekend. Nie muszę chyba ukrywać, że niespecjalnie cieszę się na ich wizytę?

- Na serio tak mnie zapisałeś? - szepnął cichutko. Dziękował Bogu, że rozmawia z Ryu przez telefon i ten nie mógł zobaczyć jego czerwonej jak pomidor twarzy. - Pizzeria zdecydowanae odpada. Cóż, pomyślę nad tym, dobrze?
- Mówili coś, dlaczego tak nagle chcą Cię odwiedzić? - Arisee dokładnie wiedział, jaka była sytuacja w rodzinie Endo i informacja, że tak nagle zapragnęli zobaczyć się z synem zasiała w jego świadomości ziarno niepokoju.

-Pomyśl.
Strasznie cichutko mówisz, zawstydziłem Cię, prawda? Musisz teraz wyjątkowo cudownie wyglądać taki zaskoczony. Może nawet masz rumieńce? Żałuję, że Cię nie widzę.
Słysząc pytanie o wizytę rodziców Endo westchnął.
-Rodzice wpadają z prezentem urodzinowym. -zaśmiał się gorzko słysząc jak to brzmi.
Rzeczywiście, wzorowi rodzice pamiętający o urodzinach syna.
-Wiesz, kończę niedługo osiemnaście lat, a w naszej rodzinie jest tradycja, że przed osiemnastymi urodzinami rodzice fundują zawsze kurs prawa jazdy. Wiesz, musimy wyglądać na wzorową, zgodną rodzinkę, więc rodzice nie mogą sobie pozwolić na to, by nie podtrzymywać tej tradycji. Musza dbać o pozory. Poza tym wiedzą, że dopóki się uczę muszą wspierać mnie finansowo, więc chcą zawrzeć ze mną umowę na piśmie odnośnie alimentów. Wiesz, kiedy mnie nie utrzymują tylko płaca mi alimenty, nie odpowiadają za mnie w żaden sposób, nie mają obowiązku podpisywać mi papierów do szkoły ani nic z tych rzeczy. Dobra strona jest też taka że szkoła nie może im wtedy udzielac informacji o mnie, bo jestem samodzielny.

- O. A więc o to chodzi. - Arisee nawet nie usiłował ukryć, że odpowiedź wyraźnie go uspokoiła. Doskonale wiedział jak wyglądała sytuacja z rodzicami Endo i po prostu bał się, że być może mają oni zamiar odwiedzić chłopaka, by jeszcze bardziej namieszać w jego życiu. Nie akceptował ich zachowania względem jedynego syna, jednak uważał, że jeśli mogą w jakiś sposób dogłębniej go zranić, już lepiej, żeby nie robili nic.
Nagle, kiedy wreszcie całkowicie zanalizował słowa Ryu i doszło do niego ich znaczenie, niemalże wykrzyknął do słuchawki:
- Masz urodziny? Kiedy?
Cudnie Arisee. Nic, tylko winszować spostrzegawczości. Dobrze, że dowiedziałeś się teraz, a nie po fakcie.

Endo westchnął cicho słysząc pytanie.
-Arisee, tylko błagam zignoruj tę informację. Mówię, bo wiem, że i tak możesz sobie to sprawdzić w dzienniku, więc nie ma sensu komplikować sprawy. Zaznaczam tylko że nie chcę obchodzić urodzin i przede wszystkim nie chcę by ktokolwiek poza Tobą o nich wiedział.
Właściwie nie wiem komu miałbyś powiedzieć, ale naprawdę nie chcę robić z tego afery. To dzień jak każdy inny.
-Poza tym domagam się, żebyś Ty mi też powiedział kiedy obchodzisz urodziny. Tak będzie sprawiedliwie, prawda? Mam urodziny pierwszego marca, ale rodzice nie mogą wtedy przyjechać, bo pracują. Podpisując umowę po prostu wpiszemy późniejszą datę.

-Dobrze, niech będzie. - bąknął ugodowo. Faktycznie, zawsze mógł sprawdzić datę w dzienniku, ale, po pierwsze, zwykle nie przejmował się takimi rzeczami, a po drugie, i tak, nawet jakby sprawdził, dwa dni później i tak już by nie pamiętał.
Dziwił się, że Endo nie chciał obchodzić swoich urodzin, szczególnie osiemnastych, jednak nie chciał naciskać na niego, by zdradził mu powód. U niego w domu każde urodziny celebrowano z wielką pompą, czasem nawet zbyt wielką, a solenizanta zasypywano pytaniami o podarunek nawet dwa miesiące wcześniej, zupełnie ignorując zapewnienia, że nie chce się nic, lub, że wolałoby się jakąś niespodziankę.
- To faktycznie już niedługo. - odparł. - Moje urodziny są zdecydowanie później. Dwunastego grudnia.

- Zdecydowanie wolałbym urodzić się latem. Wtedy można wyjść z domu, posiedzieć na świeżym powietrzu, a nawet zrobić grilla, czy coś. A zimą jest po prostu... zimno. - stwierdził. Nie cierpiał zimna. Musiał ubierać grube swetry za każdym razem, kiedy tylko chciał gdzieś wyjść. Na dworze ciągle kapało mu z nosa, a oczy łzawiły. Całe szczęście, że w akademiku było dość ciepło, inaczej nie wyobrażał sobie mieszkania tutaj.
- Nie ma sprawy, nie zawracasz mi głowy. Ryu, wpadnę do Ciebie, zrobię Ci kawy lub herbaty, zależnie od godziny, i posiedzimy razem, dobrze?

-Zimą może być jeszcze cieplej. Zwłaszcza kiedy na dworze mróz, a Ty masz swój własny kącik, kominek, przy którym można ogrzać stopy, lampkę wina i czyjeś ciepłe ramiona, które Cię obejmą. Nie wolałbyś tak spędzać urodzin, zamiast dusić się dymem z grilla albo opędzać od owadów, których latem są całe roje?
Endo właśnie wyobraził sobie że mieszka z Arisee we własnym mieszkaniu i w taki właśnie sposób spędzają popołudnie przy lampce wina i kominku, rozmawiając spokojnie do momentu aż za oknem robi się zupełnie ciemno i jedynym źródłem światła jest trzaskający w kominku ogień. A później kochają się w półmroku, długo i namiętnie.
Twoja skóra musiałaby cudownie wyglądać w blasku kominka. Jakby była złota. Tak bardzo chciałbym Cię takiego zobaczyć. Mieć na wyłączność.
-Naprawdę znajdziesz dla mnie czas? Odezwę się kiedy tylko sobie pojadą. Dobrze, że przyjeżdżają w weekend, a nie w tygodniu, kiedy musisz zajmować się akademikiem. Chociaż tyle dobrego w całej ich wizycie. Nie rozumiem czemu nie mogą przelać mi po prostu kasy na konto i wysłać tej umowy pocztą.

- Skoro tak stawiasz sprawę, to pewnie nawet ja mógłbym przekonać się do zimy. - zaśmiał się do słuchawki. Nigdy nie spędzał czasu przy kominku, bo po prostu go nie posiadał. Nawet w domu rodziców ciepło zapewniały jedynie kaloryfery. Jednak to rzeczywiście mogłoby być przyjemne. Leżeć opatulony kocem i wpatrywać się w ogień. Z ukochaną osobą obok...
- Wiesz, no... - Arisee zaciął się, nie wiedząc co odpowiedzieć. W takich sytuacjach z reguły mówiło się jakąś oklepaną regułkę, typu że się stęsknili, czy coś. Nie sądził jednak, żeby w tym przypadku tak było. - Może namówiła ich do tego Twoja siostra? Może ona przyjedzie z nimi, żeby się z Tobą spotkać?

- To straszne, że Twoi rodzice tak Cię traktują, Ryu. - wydusił. - Wiem, że Ty może się tym nie przejmujesz, ale ja tak. Nie będę Cię też zmuszał, żebyś z nimi porozmawiał, usiłował przekonać, czy coś. Więc, skoro nie możesz otrzymać ich wsparcia, ja będę Cię wspierał, dobrze? Matko, mam teraz dziką ochotę im przywalić. Niech oni lepiej modlą się, żeby nigdy mnie nie spotkali, bo nie wiem, czy umiałby się pohamować. - mruknął złowrogo i westchnął kilkakrotnie, by zdusić wzbierający w nim gniew.
- Ciasto? Jakoś nigdy tak się nie zastanawiałem nad tym. Może sernik? Albo murzynek? Kokosowe, z galaretką i owocami? Drożdżówka? - z minuty na minutę wymieniał coraz to nowe gatunki ciast. - Właściwie... wszystko mi jedno. Byle było słodkie i z kremem. - zakończył.

-Arisee, jestem już dużym chłopcem i doskonale sobie radzę bez matczynej i ojcowskiej miłości. Nie chcę z nimi mieć już nic wspólnego i z przyjemnością im ten papier podpiszę. Żałuję, ze w ogóle muszę od nich jakąkolwiek kasę przyjmować, ale nie dam rady się utrzymać z samych korków i dorywczych prac. Kochany, szkoda Twoich nerwów i szkoda dłoni na tych ludzi. O wiele lepszy użytek zrobisz z nich kiedy Cię przytulę a Ty mnie pogłaszczesz po plecach jak dzisiaj. To naprawdę miłe i kojące uczucie. W zupełności zastąpi mi wsparcie i miłość rodziców.
Nie nie, Kochany. Jeśli ktokolwiek będzie stawał w czyjejś obronie i komukolwiek przywali, to to ja będę bronił Ciebie. Naprawdę jestem już dużym chłopcem, Arisee. Ale to słodkie, że tak się o mnie troszczysz.
-Sernik, murzynek, drożdżówka, kokosowe i z galaretką i z owocami? -zaśmiał się cicho.
-Ty chyba naprawdę lubisz słodkości, co? Kokosowe brzmi nieźle. Postaram się wybrac coś dobrego, słodkiego i z kremem.
Kiedy tak wymieniasz te wszystkie słodkości mam ochotę na Ciebie samego udekorowanego słodkim kremem i truskawkami. Nie wiem skąd je wytrzasnę o tej porze roku, ale takiego deseru na pewno bym sobie nie odmówił... Choć Ty, Arisee i bez tego jesteś słodki. Słodki, ale nie przesłodzony. Cudownie zrównoważony, delikatny, idealny. Można Cie kosztować bez końca i zupełnie zatracić się w Twoich pocałunkach.

- Wiem. Widzę, jak doskonale sobie radzisz. Ale...
Ale to są Twoi rodzice. Twoja rodzina. - chciał dodać, jednak zamilkł. Zdawał sobie sprawę, że cokolwiek by teraz nie powiedział, to i tak nie zmieniłoby postanowienia chłopaka. On już zadecydował, a Arisee nie pozostawało nic innego, jak tylko to uszanować.
- Nie, właściwie już nic. Zatem przyjdę w sobotę i mocno Cię przytulę. Może nawet dorzucę buziaka albo dwa. Zgoda? - zaśmiał się.
- Ej, to nie moja wina, ciasta są po prostu zbyt dobre. Poza tym, jak już znasz moją słabość, będziesz mnie teraz kusił słodkościami? Nieładnie. - mruknął, choć wcale nie wydawał się być zły. Wręcz przeciwnie. Dobry humor go nie opuszczał.

-Zgoda, ale minimum dwa. -stwierdził zupełnie lekko. Naprawdę nie przejmował się rodzicami, przynajmniej nie w tej chwili gdy byli daleko.
-Nieładnie? Cóż, nie zawsze zachowuję się ładnie i nie zawsze jestem takim zupełnie grzecznym chłopcem. Jeśli dasz się skusić i zwabić na słodkości, to nawet zamienię swoje mieszkanie w cukiernię. Nie wiem jak wytrzymam wśród takiej tony cukru, ale dla Ciebie byłbym skłonny to zrobić. Na razie obiecuję coś słodkiego na sobotę. Do tej kawy lub herbaty, którą obiecałeś zaparzyć. Żałuję, że teraz nie mam nic co mogłoby Cię tu zwabić. Już tęsknię za Tobą

- Pomysł z cukiernią brzmi nieźle. - Arisee z trudem zdusił chichot. - Żartuję, żartuję. Taka ilość słodyczy chyba nawet mnie by zemdliła. Poza tym, co za dużo, to niezdrowo, a ja nie mam zamiaru odmawiać sobie przyjemności zjedzenia pysznego ciacha raz na jakiś czas.
Arisee zamilkł, słysząc słowa Endo. Może nie miał jeszcze na tyle pewności siebie, by przyznać się otwarcie, co czuje, jednak od dzisiejszego powrotu do domu, czuł się jakoś tak bardziej samotny, a niewielki pokoik zdawał mu się jakiś taki ciasny i ponury.
- Przecież zobaczymy się jutro w szkole. Co prawda pewnie będzie dziwnie i w ogóle, ale do soboty także już niedaleko. Ryu, wiesz... kiedy jestem z Tobą, to czuję się inaczej. Lepiej znaczy. I tak jest, tylko kiedy jesteś blisko. - bąknął speszony.

-Wiem, że widzimy się jutro w szkole, ale nie będę mógł Cię dotknąć, przytulić, nawet nazwać po imieniu. Wiesz, tęskniłem za Tobą już wtedy gdy o niczym nie wiedziałeś. Pamiętasz jak przyłapałeś mnie wtedy śpiącego pod Twoją salą? Albo to, że kiedy tylko jakiś inny nauczyciel wysyłał kogoś z naszej klasy do Ciebie, zawsze to ja przychodziłem? Właściwie w ten sposób pierwszy raz Cię zobaczyłem. Fizyk wysłał mnie do sali chemicznej po pierścień Gravesanda a Ty prowadziłeś tam zajęcia...
Miałeś chyba zajęcia z trzecioklasistami. Pamiętam, że w pierwszej chwili się zdziwiłem, że w sali nie ma nauczyciela, a uczniowie sami grzebią coś przy zlewkach. Od razu wpadłeś mi w oko w tym białym kitlu, z włosami związanymi wysoko w kucyk. Dopiero kiedy zapytałem o sprzęt, a Ty wyjąłeś go z właściwej szafki i podałeś mi, zorientowałem się że jesteś nauczycielem tylko wyglądasz tak młodo. A później na każdych kolejnych zajęciach zaczynałeś mi coraz bardziej imponować, a kiedy jeszcze okazało się, że zajmujesz się akademikiem...
-Tak czy inaczej, już wcześniej tęskniłem i już wcześniej było mi Ciebie mało. Teraz już nie wystarcza mi sam Twój widok, więc tym trudniej będzie mi jutro. Tobie również będzie ciężko, prawda? Jesteś w gorszej sytuacji, bo musisz prowadzić zajęcia i nie możesz być rozkojarzony. Ale dasz sobie radę, jestem tego pewien. A w sobotę spędzimy trochę czasu razem, nie będziesz musiał śpieszyć się do akademika. Napijemy się herbaty, zjemy coś słodkiego, dostanę te moje obiecane buziaki na pocieszenie... -przy ostatnich słowach głos Endo wyraźnie się rozweselił. Słychać było, że się uśmiecha.
-Skoro czujesz się lepiej kiedy jestem blisko, tym bardziej musimy się zobaczyć i spędzić trochę czasu razem. -rzucił lekko, ale zaraz spoważniał.
-Arisee, ja wiem, że to nie takie łatwe byś się do mnie w pełni przekonał, pokochał mnie, żeby nasz związek stał się stabilny, pewny i podparty zaufaniem. Nie byłem nigdy w poważnym związku, nie wiem czy będę potrafił... Ty byłeś w związku, który się rozpadł, więc teraz też zapewne masz wątpliwości. Ale, Arisee, naprawdę mi na Tobie zależy i już to, co teraz jest między nami dużo dla mnie znaczy. Sam fakt, że dobrze się czujesz jest dla mnie bardzo ważny, dlatego dziękuję, że mi to powiedziałeś. Usłyszeć coś takiego przed snem to niemal idealny koniec dnia. Lepsze byłoby chyba tylko zasypianie mając Cię blisko siebie.

- Wiesz, naprawdę się wtedy zdziwiłem, kiedy zasnąłeś pod moją klasą. Wyglądałeś na naprawdę zmęczonego i nie chciałem Cię budzić, jednak mogłeś się pochorować od siedzenia na tej zimnej podłodze. No, i w sumie się pochorowałeś, nawet pomimo środka zaradczego w postaci ciepłej kawy. Teraz, z perspektywy czasu wiem, że to nie był przypadek, prawda? – westchnął.
- Obaj damy sobie radę. Musimy. Jutro Ty, Ryu, zajmiesz się nauką, ja pracą, a czas do wolnej soboty szybko minie. Wizyta rodziców też pewnie długo nie potrwa. Wtedy znowu wpadnę do Ciebie i tym razem będziemy mieli czas tylko dla siebie.
- Ja Tobie też dziękuję, Ryu. Za to, że na mnie nie naciskasz. Znaczy, trochę tak, ale w tym dobrym sensie! – dodał szybko. – Wiesz, żebym ruszył z miejsca, a nie stał bezczynnie, targany wątpliwościami, i rozważał wszystkie za i przeciw. Jesteś dla mnie ważny. Gdybyś nie był, to, znając moje wcześniejsze doświadczenia, pewnie nie dopuściłbym Cię do siebie. A zrobiłem to, więc Ci ufam. Wiem, że będzie ciężko i chwilami się boję, co przyniesie przyszłość, jednak zaryzykuję. Już to zrobiłem. A do kwestii nocowania jeszcze wrócimy. – Arisee zszedł z poważnego tonu i zaśmiał się cichutko.