Cztery ściany Endo Ryu.

-Niewielu, mówisz? Czuję się zaszczycony i zapewniam, ze postaram się by tak zostało i nikt po mnie nie miał już szansy tego zaszczytu dostąpić. –powiedział stojąc już za kabiną i czekając na niego z ręcznikiem.
Zrobię wszystko, byś już zawsze chciał być tylko mój i tylko mnie pokazywać tę mroczną stronę siebie, Arisee.
Ryu ogarnął szybko łazienkę po ich kąpieli i poszedł do pokoju, gdzie Arisee usiadł mu już na łóżku, a zaraz nawet położył się z taką miną, jakby siła grawitacji nagle zrobiła się dwukrotnie większa. Pokręcił głową z rozbawieniem.
-Idę już, idę, Moje Biedne, Wymęczone, Kochanie. –podszedł i pocałował kochanka w czoło, a później położył się przy nim i nakrył ich kołdrą. Objął go od tyłu i przytulił ciasno, wsuwając dłonie pod jego przydużą, luźną koszulką. Chyba nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił, niemniej jednak głaskał go tylko leciutko kciukiem po brzuchu i nie przesuwał rąk w żadne mniej przyzwoite miejsca.
-Dobranoc, Arisee. Słodkich snów –szepnął i zamknął zmęczone oczy.

Arisee mruknął tylko cicho i zaraz uśmiechnął się, kiedy tylko Ryu położył się obok niego. Wtulił się ufnie w partnera i delikatnie chwycił obejmujące go ręce.
- Dobranoc Ryu. – bąknął sennie. Po całym tym szalonym i niezwykle męczącym dniu zasnął bardzo szybko.

Rano, kiedy tylko zaczynało świtać, Arisee obudził się, nie bardzo nawet wiedząc, dlaczego. Usiadł na łóżku i nieprzytomnym wzrokiem powiódł na zegar, który wskazywał zaledwie piątą rano. Drugie nieprzytomne spojrzenie skierowane było na śpiącego obok niego chłopaka, z nieco roztrzepanymi od snu włosami. Jedną rękę trzymał na poduszce, drugą natomiast nadal obejmował Arisee. Ten, niewiele myśląc, położył się z powrotem i, zwinięty w kulkę, przylgnął do kochanka. Powiercił się jeszcze chwilę, wpychając nos w zagłębienie szyi Endo, mruknął coś bez ładu i składu, po czym znowu zasnął.

Sam Ryu też był naprawdę zmęczony. Zasnął właściwie niemal od razu gdy tylko przyłożył głowę do poduszki. Spał spokojnie, jak zawsze gdy miał Arisee blisko. Kiedy nad ranem wyczuł jakiś dziwny ruch obok nie obudził się, tylko gdy poczuł, że Arisee przytula się do niego podświadomie przyciągnął go bliżej i objął ciasno. Obudził się dopiero koło siódmej. Wstał cichutko, by nie obudzić kochanka, wyjął z szafy koc, zabrał szkolną torbę i w samych bokserkach usiadł na fotelu. Nakrył się kocem i wyjął pierwszy zeszyt. Był nieco zaspany, ale wczorajszy wieczór spędził z kochankiem, dzisiejszy miał spędzić z jego bratem, a w międzyczasie miał jeszcze zająć się pracą. Zerknął na zegarek. Do obudzenia się Arisee miał jakieś dwie godziny. Zdąży do tego czasu odrobić wszystkie lekcje i pouczyć się trochę.
Śpij spokojnie, Kochanie. Kiedy się obudzisz zrobię sobie przerwę i pójdę przygotować śniadanie.
Rozwiązanie zadań domowych zajęło mu nieco ponad pół godziny. Najwięcej czasu poświęcił matematyce, bo White znowu zadał im całą tonę zadań. Ryu nie wyobrażał sobie ile czasu muszą spędzać nad nimi uczniowie, którzy mają z matematyką problemy. Po odrobieniu lekcji zrobił sobie króciutką przerwę podczas której poszedł do kuchni zaparzyć sobie kawę. Potrzebował trochę kofeiny, bo przysypiał. Wrócił z kawą i zajął się nauką nieszczęsnej historii, z której miał we wtorek test.

Arisee, jak na śpiocha przystało, nawet nie zareagował, kiedy Ryu wstał z łóżka. Dopiero po chwili, jakby zdając sobie sprawę, że ma całe łóżko tylko do swojej dyspozycji, przekręcił się na brzuch, rozrzucił ręce w poprzek łóżka, po czym wystawił jeszcze jedną nogę poza kołdrę.
Spał tak jeszcze dobrą godzinę, może trochę ponad. Dopiero wtedy zorientował się, że miejsce obok niego jest puste. Uniósł nieco głowę, by wzrokiem przeszukać pokój. Już po chwili zauważył Ryu, zwiniętego w kokon na krześle obrotowym, z książką w jednej ręce i kubkiem kawy w drugiej.
- Co robisz? – mruknął sennie, kładąc z powrotem głowę na poduszce, przekręcając się jednak tak, by kątem oka przypatrywać się Endo. – Czemu tam siedzisz?

Co robię? staram się o dobra przyszłość dla nas - mruknął nie do końca świadom tego, że wypowiada swoje myśli na głos. Zakrył usta ziewając Cóż, Ryu przynajmniej był w pełni szczery. Przez całą szkołę średnią to Arisee był jego motywacją do nauki. Stale powtarzał sobie że musi się uczyć by dostac się na dobre studia i dostac dobrą pracę dla ich wspólnej, spokojnej i szczęśliwej przyszłości.
-Uczę się, Kochanie. we wtorek mam test z historii, a mam sporo planów na najbliższe dni, więc staram się wykorzystać każdą wolną chwilę.
Faktycznie, miał namówić Naokiego na nockę gier, do tego musiał znaleźć trochę czasu na pracę i zająć sie obowiązkami związanymi z prowadzeniem sklepów internetowych. Szefostwo przysłało mu materiały i zleciło dołożenie nowych produktów i rozbudowę dwóch działów, to wymagało trochę czasu. Niewiele zostawało mu wolnego na naukę, a nie mógł zaniedbac szkoły.
-Nie chciałem Cię obudzić moim wierceniem się, szelestem papieru i kawą. Nie przypuszczałem, że obudzi Cię moja nieobecność. Już wracam, jeśli chcesz. Prześpij się jeszcze trochę, wczoraj późno poszliśmy spać.
Wstał, kubek z kawą postawił na szafce nocnej, zeszyt i podręcznik zabrał też ze sobą. Usiadł na łóżku, przy Arisee, wyciągnął nogi do półleżącej pozycji i poczekał aż kochanek ułoży się przy nim. Pocałował go w głowę
-Śpij, jeszcze wcześnie. Obudzę Cię za jakieś dwie godzinki. -szepnął obejmując go. Jedną ręką głaskał go leniwie po plecach, drugą sięgnął po zeszyt, który zaraz na powrót otworzył i wrócił do nauki.

- A musisz robić to na fotelu? – bąknął Arisee, chyba jeszcze nie do końca rozbudzony. Zaraz jednak z zadowoleniem odnotował fakt, że Ryu powrócił do łóżka, nawet jeżeli razem z nim przywędrowały podręczniki do historii. Umościł się wygodnie i przytulił do chłopaka.
- Ucz się zatem pilnie. A ja sobie jeszcze pośpię.
I przy okazji się zamknę i przestanę Ci przeszkadzać. – pomyślał.
Faktem było, że patrząc na ciężko pracującego Endo, Arisee miał wyrzuty sumienia. Ryu świetnie się uczył, pracował, dawał korepetycje, gotował, biegał i jeszcze znajdował czas, żeby poświęcać go Moriyamie, jemu, a teraz jeszcze Naokiemu. A on? Kiedy tylko wracał z lekcji, rzucał się na łóżko i spał. Dla odmiany zakopywał się też w sprawdzianach i sprawdzał je cały boży dzień. Wieczorami i nocami stróżował w akademiku i zapędzał uczniów do pokoi. I nic poza tym. Dlatego tak bardzo podziwiał zaangażowanie chłopaka. Choć zdecydowanie widział, że musiał być zmęczony ciągłą pracą i obowiązkami. Postanowił więc wspierać go, chociażby przestając się odzywać i dając mu czas na spokojną naukę.
Arisee nawet nie zauważył, kiedy usnął ponownie, uśpiony delikatnym dotykiem dłoni kochanka.

Ryu był przyzwyczajony do sporej liczby obowiązków i zajęć. Nie lubił siedzieć bezczynnie i tracić czasu, dlatego stale dokładał sobie kolejnych rzeczy do listy "do zrobienia". Potrafił robić kilka rzeczy jednocześnie, nie raz zdarzało mu się uczyc i gotowac jednocześnie, odpoczywać i czytać szkolną lekturę albo brać do pracy "ściągi" i w międzyczasie powtarzać słówka na francuski. Im bardziej "zapychał" dni zajęciami tym szybciej płynął mu czas, który tak ciężko było przetrwać bez ukochanej osoby u boku.
Czasami zastanawiał się dlaczego Arisee pomimo pracy nauczyciela zdecydował się jeszcze na pracę w akademiku. Ryu nieszczególnie to odpowiadało, bo martwił się o kochanka, a miał świadomość, że taka praca na dwa etaty jest stresująca i wymagająca. Arisee przecież nie dosć, że prowadził zajęcia, to jeszcze zabierał ze szkoły pracę w postaci sprawdzianów i kartkówek do sprawdzania oraz większość czasu spędzał w akademiku dbając o to by nikt nie zrobił sobie krzywdy, nie przeszkadzał innym i na czas był w swoim łóżku. Ryu nieraz marzył o czasach gdy wreszcie skończy szkołę, wynajmie większe mieszkanie i przekona Arisee by wyrwał się z akademika i zamieszkał z nim. Z jednej strony były to czysto egoistyczne marzenia, bo Endo po prostu chciał mieć kochanka przy sobie i tylko dla siebie, z drugiej jednak miał świadomość, ze wtedy Arisee miałby więcej czasu na odpoczynek. Takie marzenia o wspólnym mieszkaniu nachodziły endo szczególnie często w chwilach takich jak ta- kiedy miał Arisee przy sobie, budził się mając go blisko, zasypiał trzymając go w ramionach, jedząc wspólne posiłki. Chciałby by tak było już codziennie.
Uśmiechnął się zerkając na śpiącego słodko ukochanego. Odłożył na chwilę zeszyt by napić się kawy.
Następne niecałe dwie godziny Ryu spędził na nauce. Najpierw przyswoił szczegółowo materiał z historii, później sięgnął po notatki z matematyki, które raz jeszcze przestudiował uważnie. Naukę "trzech ostatnich tematów" na zajęcia poniedziałkowe zostawił sobie na popołudnie. Ostrożnie wstał z łóżka, dopił zimną już kawę i poszedł do kuchni przygotować śniadanie. Zrobił zwykłe tosty z serem i szynką i jajecznicę, której najpierw nałożył sporą porcję na talerz przeznaczony dla Arisee, a później do pozostałej części dodał pomidory, które sam w jajecznicy wręcz uwielbiał. Zaniósł talerze i kubki z herbatą do pokoju i podszedł do łóżka by obudzić kochanka, który chyba już i tak się nieco przebudzał. Pochylił się by pocałować Arisee w czoło.
-Pora wstać, Kochanie. -powiedział odkrywając go trochę a kiedy Arisee zaczął unosić powieki Ryu uśmiechnął się ciepło i musnął krótko wargami jego usta.
-Chodź, śniadanie czeka. Zimne będzie niesmaczne.

Słysząc łagodny głos Ryu i delikatny pocałunek w czoło, otworzył oczy, po czym przeciągnął się, otrzymując wpierw porannego buziaka na dzień dobry.
- Już zdążyłeś zrobić śniadanie? – spytał z lekkim niedowierzaniem. – Trzeba było obudzić mnie szybciej. Pomógłbym Ci… jakoś. – stwierdził.
Ostatecznie Arisee wygrzebał się spod kołdry tylko po to, by przejść kilka kroków i znowu usiąść, tym razem na krześle. Przyjrzał się stojącemu przed nim talerzowi.
- Wygląda naprawdę smakowicie. No i dziękuję, że pamiętałeś, że nie lubię pomidorów. – oświadczył, po czym mówiąc jeszcze krótkie „Smacznego”, zabrał się za konsumpcję. I ponownie talent Endo do gotowania totalnie go zadziwił. Ani się obejrzał, a pochłonął tosty i całą jajecznicę.
- Dziękuję, było pyszne. – skwitował z uśmiechem na ustach. – Czuję się teraz jak totalny nierób i pasożyt. Jako rewanż, będę zmywał. – oświadczył tonem nieuznającym sprzeciwu. Więc kiedy tylko śniadanie zostało zjedzone, a herbata wypita, Arisee chwycił brudne naczynia i zabrał się za zmywanie.
- Wiesz, Ryu. – zagaił, płucząc talerze z gęstej piany. – Niedługo będę się zwijał do akademika. Masz pewnie mnóstwo rzeczy do zrobienia; nauka, praca i jeszcze Naoki, więc nie chcę Cię od nich odciągać.

Prawda była taka, że właściwie śniadanie zrobiło się samo. Endo właściwie tylko wrzucał przełożony serem i szynką chleb do tostera, wbił jajka na patelnię i czekał aż tosty się zrobią, a jajecznica usmaży. Nic specjalnie wymagającego.
-Kiedyś nie będę musiał już o niczym pamiętać, bo zwyczajnie będę wiedział co lubisz, a czego nie. Nie mogę się doczekać kiedy będzie to dla mnie całkiem oczywiste.
Na razie muszę się jeszcze sporo nauczyć, ale kilka lat obserwacji i spędzania czasu razem i będę znał Cię lepiej niż siebie samego.
Ryu zjadł śniadanie dość szybko. Ostatnio jakoś wyjątkowo dużo i chętnie jadł. Był wiecznie głodny.
-Dobrze, jeśli chcesz, pozmywaj Kochanie. Ja zajmę się trochę pracą. Od nauki mnie już zaczyna głowa boleć. Nie lubię historii. Zajmę się sklepem, później muszę zaprosić do siebie Naokiego i wyjść na zakupy… Wiesz, najlepiej będzie jeśli wrócisz do akademika i wyślesz mi sms, że jesteś na miejscu i dopiero wtedy zaproszę Naokiego. Pewnie od razu pójdzie do Ciebie po zgodę na nocowanie poza akademikiem, lepiej by zastał Cię w pokoju i nie dociekał gdzie jego brat spędza piątkowe wieczory.
Endo najchętniej pozmywałby sam, ale z drugiej strony nie chciał by Arisee czuł się u niego jak gość, ale jak u siebie. Skoro zaoferował zmywanie, Ryu zgodził się, bo sam miał sporo na głowie. Podziękował za towarzystwo przy posiłku, złożył sztućce na talerzu, jak wypadało zrobić to po zakończeniu jedzenia i wstał od stołu. Ryu nie starał się jakoś specjalnie by zachowywać wszelkie normy dobrego wychowania przy stole. Był ich nauczany od małego i zachowywał je zupełnie naturalnie, instynktownie. Podszedł do kochanka i pocałował go w policzek, trudno powiedzieć czy w podziękowaniu za to, że Arisee zaproponował sprzątnięcie po posiłku, czy za wspólnie zjedzone śniadanie, czy po prostu ,ot tak. Następnie westchnął cicho i włączył komputer. Czekała na niego praca. Zaraz zajął się zleconymi zmianami na stronie internetowej sklepu, dokładaniem nowego towaru i zleconymi zmianami. Praca była dość nudna, dodawanie nowych towarów do sklepu było kwestią kopiowania dostarczonych mu zdjęć i opisów i publikowania ich w określonych miejscach oraz dodawanie do wyszukiwarki. Poszło mu dość szybko, skończył zanim Arisee pozmywał. Skrzywił się dopiero czytając kolejny punkt zlecenia. Wprowadzić 5% zniżki dla osób które polubią sklep na Twisterze lub Facebooku. A co z newsletterem? Na to już jest rabat. Mają się łączyć? Wykluczać?
Ryu sięgnął po telefon i zadzwonił do zleceniodawcy, ale oczywiście w sobotę rano nikt nie odebrał. Zaklął pod nosem i zirytowany poszedł do kuchni by zaparzyć sobie kawę na uspokojenie.
-Dostałem zlecenie by wprowadzić w sklepie 5% zniżki dla tych, którzy polubią sklep na Facebooku albo Twisterze. Napisali że rabat ma się doliczać automatycznie do przedmiotów w koszyku i nie uwzględniać kosztów przesyłki. Szkoda tylko że nie napisali jak ma się odnosić do innego, pięcioprocentowego rabatu, który się dostaje na pierwsze zakupy jeśli zapisze się do newslettera. Teraz nie wiem czy to ma się łączyć i jak ktoś polubi sklep i się zapisze do tego spamu to ma dostawać 10%, czy ma mieć do wyboru opcję albo się zapisać do newslettera albo polubić na portalu społecznościowym, czy ma to działać tak że przy pierwszych zakupach można dostać 5% zapisując się do newslettera a przy drugich móc znowu dostać rabat przy polubieniu, czy w ogóle jeszcze inaczej i może można dostać 15% za polubienie na obu portalach i zapisanie. – poskarżył się.
-Oczywiście w sobotę rano nikt na mój telefon nie odpowie, więc albo muszę zostawić pracę na poniedziałek i odwołać korepetycje żeby móc się zająć sklepem, albo przygotować dzisiaj 4 różne kody żeby w poniedziałek tylko wrzucić ten właściwy, o ile oczywiście nie okaże się, że jeszcze inną wersje na te rabaty mają. Już pominę to że przygotowanie 4 różnych kodów to o wiele więcej pracy. –jęknął.
-Dlaczego oni nigdy nie mogą być precyzyjni?

- Napiszę, napiszę. – przytaknął na prośbę o wysłanie Ryu smsa. Choć jakoś wątpił, żeby Naoki ‘poprosił’ go o zgodę na nocowanie poza akademikiem. Arisee podejrzewał, że będzie to coś w rodzaju lakonicznej informacji: „Wychodzę. Będę jutro”. Najpewniej jeszcze nasmarowanej na pogniecionej kartce i wepchniętej pod drzwi. – Idź już pracować. Ja się zajmę talerzami. – uśmiechnął się lekko w odpowiedzi na buziaka w policzek.
Nie zdążył jednak ogarnąć wszystkich naczyń, kiedy chłopak wrócił z powrotem do kuchni, wyraźnie rozeźlony i zabrał się za robienie kawy.
- A żebym to ja jeszcze wiedział. – odparł niepewnie na całą tyradę kochanka. – Niestety, nie znam się na tym. Chociaż z tego co mi wiadomo, sklepy nie są zbyt chętne do łączenia promocji i udzielania klientom większego rabatu niż to możliwe. Więc z reguły małym druczkiem pod wielką informacją widnieje napis: „Promocje nie łączą się ze sobą”. Stawiałbym zatem na opcję, że za pierwsze zakupy i newsletter dostaje się 5%, a Facebook i kolejne zakupy następne 5%. Może spróbuj jeszcze raz zadzwonić, a jak nikt nie odbierze, to nagraj się na sekretarkę i powiedz jak rozumiesz ten ich punkt? Może wtedy ktoś odsłucha Twoją wiadomość i da Ci znać wcześniej, żebyś nie musiał przygotowywać tych czterech kodów?

-Uwierz mi, że nie straciliby gdyby wyrazili zgodę na łączenie się promocji. 10% rabatu to nie tak dużo, zwłaszcza przy marży jaką sobie narzucają. Nawet 15 czy 20% nie narażałoby sklepu na straty, tylko przyniosło mniejszy zarobek. Cóż, na pewno nie mam zamiaru pisać czterech kodów. Dzwoniłem trzy razy, biuro w soboty nieczynne. Zostawię im wiadomość, napiszę jeden kod zakładający brak możliwości łączenia promocji ale dający szansę na wykorzystanie wszystkich opcji zdobycia rabatu po jednej na jednorazowy zakup. Na razie nie będę tego wprowadzać na stronę ale przygotuję tak by ustawienie wszystkiego zajęło maksymalnie 10-15 minut. Jeśli o to im chodziło w poniedziałek zamieszczę to na stronie, jeśli nie, trudno, wprowadzą tą swoją promocję dzień czy dwa później. Może nauczą się precyzować zlecenia.
Ryu wyszedł na chwilę z kuchni by nagrać wiadomość na pocztę, ale zaraz wrócił bo woda się zaczęła gotować. Zaparzył kawę, pocałował przelotnie Arisee w policzek i nieco spokojniejszy już wrócił do pokoju gdzie zaczął prace nad kodem. Właściwie Arisee niewiele zrobił, ale Ryu jakoś się uspokoił. Możliwe że sama możliwość poskarżenia się komuś mu pomogła

- Ryu, zrób tak, jak uważasz, że jest dobrze. – stwierdził z rozbawieniem. – Jak będzie źle, to masz dowód na to, że błąd wynikał z ich strony.
Kiedy chłopak ponownie zajął się zleceniem, Arisee wytarł naczynia i pochował je do szafek, po czym rozwiesił mokry ręcznik do wyschnięcia i wrócił do pokoju. Widząc pracującego Endo, z zapałem wklepującego kody do komputera uśmiechnął się. Po zapale, z jakim to robił, ewidentnie było widać, że lubił to co robił i programowanie sprawiało mu przyjemność.
- I jak idzie? – spytał, po czym z ciekawością zajrzał mu przez ramię. Widząc tylko rzędy liter, cyfr, nawiasów i przecinków, wybałuszył oczy ze zdziwienia. Jak można coś takiego ogarniać? – Podejrzewam, że dobrze.
Kątem oka zerknął na zegar na ekranie, stwierdzając ze zdziwieniem, że nagle zrobiło się po jedenastej. Kiedy ten czas tak przeleciał? Arisee objął na chwilę kochanka ramionami i pocałował go delikatnie w policzek.
- Ryu, pracuj sobie ładnie, a ja w tym czasie skoczę do łazienki się ogarnąć. Zaczyna się robić późno. To co, za chwilę wracam, dobrze?

-Dobrze mi idzie. To kwestia skopiowania kawałka kodu już gotowego, przerobienia go, dołożenia jeszcze jednego kawałka i złożeniu kilku innych w całość. Najważniejsze to mieć porządek w kodzie i nie zgubić żadnego średnika. Poza tym to naprawdę łatwe. Z resztą sporo fragmentów kodów jest już gotowe i udostępnione na freeware. Na przykład ten sprawdzający czy użytkownik śledzi stronę na portalach społecznościowych. Wystarczy tylko dane zmienić, nie trzeba pisać od początku. –stwierdził lekko. Po chwili zawiesił na chwilę głos.
Udostępnione na freeware. Niewiele Ci to pewnie mówi, prawda Arisee?
-Freeware to taki rodzaj licencji. To znaczy, że są one udostępnione za darmo i autor pozwala je pobierać, przerabiać i robić z tym ogólnie co się chce. Tylko sprzedawać ich nie wolno, chyba że są użyte jako część większego dzieła. – wyjaśnił.
-Pochodną licencji freeware jest beerware. Coraz częściej spotykana, taka ciekawostka. Beerware oznacza, że coś jest darmowe i ogólnie wszystko jak przy freeware, z tym, że jeśli spotkasz kiedyś gdzieś autora programu, kodu, czy co tam na beerware ściągniesz, to masz obowiązek postawić mu piwo za to, że udostępnia darmo swoją pracę…-zawiesił głos uświadamiając sobie, że chemika zapewne to i tak nie interesuje.
-Jasne, zmykaj do łazienki. Ja niedługo skończę pracę, wyskoczę do bankomatu i na małe zakupy i myślę że jak wrócisz do akademika to akurat powinienem wrócić do domu, więc napiszę do Naokiego
Uśmiechnął się na pocałunek w policzek i po chwili zerknął jeszcze na wychodzącego już z pokoju Arisee. Wziął łyk kawy i wrócił do pracy, która mu jakoś dosyć dobrze i sprawnie szła. O dziwo czuł się wypoczęty i myślał jakoś tak trzeźwo. Spał mało, ale spokojne. Teraz też czuł spokój

Arisee aż uchylił usta ze zdumienia, słysząc te wszystkie dziwne nazwy. O freeware jeszcze jako tako słyszał. W końcu nieraz zdarzało mu się ściągać z Internetu jakieś antywirusy albo inne mało wymagające programy. Jednak „beerware” było dla niego kompletną nowością.
- A skąd będę wiedział, że ten ktoś akurat stworzył jakiś program? Jego zdjęcie jest jakoś ogólnodostępne czy coś? – zapytał, zdając sobie sprawę, że dla prawdziwego informatyka mogą się one wydawać trywialne i dziecinne. – Zresztą, poopowiadasz mi potem, dobrze? Idę się myć, a Ty kończ pracę. – uśmiechnął się lekko, po czym chwycił rzeczy na zmianę i powędrował do łazienki. Umył szybko twarz i zęby, po czym ubrał się. Dobrą chwilę zajęło mu doprowadzenie włosów do porządku. Z racji, że nie wysuszył ich od razu po umyciu, Arisee miał problem żeby je rozczesać. Dodatkowo cały czas się elektryzowały. W końcu jednak jako tako udało mu się je ogarnąć. Wrócił więc do pokoju, spakował wszystko do torby i usiadł na łóżku, czekając w spokoju, aż Ryu skończy pracę na stroną internetową.

Ryu zapisał jeszcze gotowy kod, na wszelki wypadek dwa razy-na dysku i na pendrive.
-Gotowe. –powiedział z zadowoleniem odłączając pendrive i wyłączając komputer.
-Kochanie daj mi jeszcze dwie minuty, skoczę do łazienki, ogarnę się nieco i już jestem cały Twój. –powiedział wrzucając pendrive do stojącego na biurku pudełeczka na spinacze do papieru i wychodząc szybko do łazienki. „Ogarnięcie się” zajęło mu znacznie mniej czasu, bo Ryu umył się szybko, a włosy czesał jedną ręką trzymając grzebień, a drugą szczoteczkę i szorując jednocześnie żeby. Z resztą czesanie się Ryu polegało na przejechaniu kilka razy po włosach dla samej zasady, bo jego włosy były dość grube, idealnie wręcz proste i gładkie przez co w ogóle się nie plątały. Zapewne gdyby Endo przestał w ogóle się czesać nikt nie zauważyłby różnicy. Miał szczęście. Gorzej miała Nana, która z identycznym typem włosów miała problemy bo grube i ciężkie włosy nie chciały się w żaden sposób układać, wszelkie misterne warkoczyki rozplatały się a włosy nie chciały robić nic innego jak wisieć sobie prosto i smętnie.
Po powrocie z łazienki Ryu usiadł przy Arisee.
-Wiesz, najbardziej irytujące jest to, że właściwie po wyjściu idziemy w tę samą stronę i przynajmniej do przystanku mógłbym Cię odprowadzić i moglibyśmy pójść razem, tylko sam wiesz jak to wszystko wygląda… -westchnął ciężko. Oczywistym było, że nie miał innego wyjścia jak poczekać Az Arisee wyjdzie i pójść dopiero jakiś czas po nim. Żeby nie wzbudzać podejrzeń gdyby ktoś mógł ich zobaczyć. Niemniej jednak denerwowało go to ukrywanie się, jakby robili coś złego. A przecież nie robili. Kochali się po prostu, oboje byli dorośli, oboje byli ze sobą z miłości i nie czerpali ze związku żadnych dziwnych korzyści. Tylko świat dopatrywał się we wszystkim chorych układów, interesów i nieczystych zagrań. Gdyby nie fakt, że byli w relacji nauczyciel-uczeń, nikt nie dopatrywalby się w ich związku niczego złego.

- Nie musisz się aż tak bardzo spieszyć. – rzucił tylko w stronę idącego do łazienki Ryu. Jednak nie minęły nawet obiecane dwie minuty, kiedy chłopak był już z powrotem, wprawiając tym samym Arisee w niezłe zdumienie. Jemu samemu nie udało się zejść z porannym myciem poniżej pięciu minut, a i tak wtedy spieszył się już nieziemsko.
Uśmiechnął się smutno, słysząc, że mogliby jeszcze chociaż chwilę pobyć razem, a nie udawać, że praktycznie się nie znają i są dla siebie obojętni.
- Nic nie poradzisz. – odparł cicho. – Musimy tylko zaciskać zęby i iść naprzód. Ale wiesz, Ryu, niedługo zaczynają się wakacje. Będzie spokojniej i może trochę odetchniemy od tego ukrywania się. Jak sądzisz? – spytał, jednak nie drążył tematu dalej, rzucając tylko małą aluzję. Zaraz też wstał, przeciągnął się i chwycił torbę.
- Będę się już zbierał do siebie. Dam Ci znać, kiedy będę na miejscu. – ruszył do przedpokoju, ubrał buty, po czym jeszcze raz odwrócił się i spojrzał na Endo. – No i dziękuję za gościnę. Było naprawdę cudownie.

-Nie może, tylko na pewno odetchniemy, Arisee. W wakacje Cię porywam przynajmniej na tydzień i nawet nie chcę słyszeć słowa sprzeciwu. Może nie stać mnie jeszcze by zabrać Cię na takie wakacje jak zasługujesz, do pięciogwiazdkowego hotelu w jakimś egzotycznym kraju, ale mam dość odłożone byśmy mogli wynająć na tydzień spokojny domek przy plaży w jakimś miasteczku oddalonym kilkadziesiąt kilometrów od naszego. Gdzieś, gdzie nikt nie będzie nas znał i gdzie będziemy mogli być po prostu ze sobą.
Ryu nie mógł się doczekać tych chwil. Miał swoje małe marzenia, które ograniczały się do tak przyziemnych rzeczy jak wspólne wyjście na targ po warzywa do obiadu, proste spacery po plaży czy wspólne ognisko. To było naprawdę zaskakujące jak dobrze Arisee na niego wpływał. Wcześniej Ryu nie potrafił cieszyc się z małych rzeczy. Najpierw wychowywał się w dostatku i nigdy nie brakowało mu pieniędzy rodziców. Później, po całej aferze z przyłapaniem w łóżku z chłopakiem i wysłaniu do szkoły z internatem był wiecznie sfrustrowany i koncentrował na tym by zdobyć pieniądze, zaoszczędzić je, po prostu mieć. Pierwszy etap zakochania w nauczycielu również wokół tego się kręcił. Ryu uczył się po to by zdobyć dobrą pracę, odkładał pieniądze na przyszłośc i tłumaczył to sobie tym, że chce kiedyś zapewnić dostatnie życie ukochanemu, jeśli nie nawet życie w luksusie. Odkąd platoniczne uczucie zostało odwzajemnione i byli razem Ryu nadal chciał spokojnej przyszłości ale już nie tylko o pieniądze chodziło. Chciał po prostu być przy ukochanym, tworzyć z nim skromną, ale jednak, pełną miłości rodzinę. Chciał przygotowywać mu śniadanie i cieszyć się kawą zaparzoną przez Arisee, bo wtedy jakoś lepiej smakowała, wychodzić razem na zakupy, dzielić się obowiązkami domowymi. Być razem. Wakacje mogłyby być namiastką tej wymarzonej przyszłości.
Ryu poczekał spokojnie aż Arisee się ubierze, a później podszedł bliżej i ujął jego twarz w dłonie i spojrzał w ukochane oczy.
-Dziękuję za odwiedziny. Masz rację, było naprawdę cudownie. Zawsze jest cudownie kiedy jesteś blisko.
Westchnął cicho, wziął go w ramiona i przytulił mocno. Tak po prostu czuł potrzebę mieć go przez chwilę bliżej. Arisee jeszcze nie wyszedł, ale Ryu już za nim tęsknił, ze świadomością, że do następnego normalnego spotkania znowu będą musieli długo na siebie poczekać.
-Będę czekać na te wakacje. Kiedy Ty będziesz tęsknić, też myśl o tym, że niedługo koniec roku i będziemy mieć więcej czasu dla siebie.
Pocałował kochanka krótko, ale czule w usta i odsunął się.
-Zmykaj już lepiej, bo rozmyślę się i Cię nie wypuszczę.

- Ryu, mi nie są potrzebne żadne pięciogwiazdkowe hotele ani egzotyczne kraje. – Arisee parsknął cicho. - Chciałbym mieć tylko spokój, no i Ciebie. Tyle mi do szczęścia wystarczy.
Tak naprawdę to już od dawna odliczał dni do wakacji. Chciał odpocząć, zrelaksować się i wyspać. A ciągle przybiegający do niego uczniowie, proszący o jeszcze jedną szansę poprawy oceny końcowej skutecznie mu ten odpoczynek uniemożliwiały.
Kiedy Endo go przytulił, Arisee wtulił się w niego, mając świadomość, że znowu przez tydzień nie będzie mógł tego zrobić. Znowu trzeba będzie udawać, że nic nie zaszło i że są dla siebie niemal obcymi osobami.
- Ja już czekam. – mruknął cicho, kiedy Ryu go pocałował. – I zmykam. Bawcie się dobrze z Naokim.
Wystawił głowę na korytarz, sprawdzając, czy nie wpadnie przypadkiem na kogoś znajomego. Kiedy już upewnił się, że nikt nie kręci się po klatce schodowej, uśmiechnął się jeszcze raz do kochanka, pokiwał mu na pożegnanie i szczęśliwy, choć nieco zmęczony ruszył w stronę szkoły.
Przez cały czas pobytu u Ryu, ani nawet w czasie drogi powrotnej Arisee ani razu nie zerknął na telefon. Więc jakże ważnego smsa od Reya odczytał będąc dopiero w akademiku.

-Do zobaczenia, Kochanie. – powiedział gdy Arisee wychodził i choć starał się brzmieć lekko i wesoło, można było wyczuć nutkę smutku w tym pożegnaniu. Ledwie kochanek wyszedł Ryu już za nim tęsknił. Już czuł niedosyt. Westchnął cicho i zaczął sprzątać szybko mieszkanie, zwracając uwagę na to czy aby Arisee nie zostawił czegoś swojego albo nie pozostawił za sobą jakiegoś jednoznacznego znaku świadczącego, że tu był. Lepiej by Naoki nie zauważył tu niczego takiego. Na wszelki wypadek sprzątnął dokładnie łazienkę by przypadkiem nie znalazł się tam żaden podejrzany blond włos. Wrócił do pokoju i wtulił twarz w poduszkę, na której spał kochanek.
Pachnie Twoimi włosami, Arisee.
Ryu uśmiechnął się na chwilę, ale zaraz, na wszelki wypadek, zmienił pościel. Nie sądził by młodszy Vendell obwąchiwał mu pościel na łóżku, ale lepiej być przezornym. Kiedy już miał pewność, że nie znajdzie się w mieszkaniu nic co mogłoby ich zdemaskować, wyszedł z domu na zakupy.

Zanim Naoki dotarł do Endo, przestawał już powoli myśleć o kłótni z bratem. W sumie to nie do końca kłótni - po prostu po raz kolejny wyżył na nim swoją złość i frustrację względem świata, własnych emocji i już tak określonego w jego głowie "tego wszystkiego".
W każdym razie uznał, że czeka go przyjemny wieczór spędzony na grach i obżarstwie i ta właśnie myśl stopniowo poprawiała mu homor - którego nie oszukujmy się, Naokiemu nie dało się zepsuć na zbyt długo.
W końcu dotarł do drzwi i zapukał, wystukując jakąś powszechnie znaną melodyjkę, która jako pierwsza wpadła mu do głowy. Kojarzyła mu się z jakąś starą bajką, ale nie zastanawiał się nad tym dłużej.
Oparł się o ścianę, czekając, aż zostanie wpuszczony.

Jakoś tak się złożyło, że Endo najpierw zrobił zakupy, później wrócił do domu, zrobił szybką zapiekankę makaronową i wstawił ją do piekarnika, a później chciał ogarnąć trochę szufladę z grami i wyjąć te interesujące, ale wpadła mu w ręce Alice Madness Return i jakoś skończyło się na tym, że szuflada w ogóle została wyjęta z biurka i postawiona na podłodze obok, ta że wszystkie tytuły było wyraźnie widać, Endo siedział z padem na podłodze i przypominał sobie jak to się kiedyś fajnie w to grało. Dobrze, że ustawił sobie budzik w telefonie by widzieć kiedy zapiekankę wyłączyć i jej nie przypalić. Gra na tyle go wciągnęła, że kiedy usłyszał pukanie do drzwi jakoś niespecjalnie chciało mu się włączać pauzę.
-OTWARTE! –krzyknął średnio przejmując się sąsiadami.
-Siema. Chwila, dosłownie za jakieś pół minuty wyłączam. Jadłeś coś w akademcu? Jeszcze jakieś pięc-sześć minut i zapiekankę wyciągam więc mogę Cię poczęstować. –powiedział ciszej już kiedy usłyszał że Naoki wszedł do środka i stanął w progu do pokoju.

Wszedł do środka słysząc krzyk, zdjął buty i wszedł do pokoju. Zaraz na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- Jeeny, kiedy ja w to grałem ostatnio. - lubił tego typu gry i wcale nie był na nie wyjątkowo odporny. Ludzie, każdy się bał na Slendermanie i tym podobnych, KAŻDY. Oczywiście nie piszczał ze strachu, jak panienka, a ten rodzaj lęku był dokładnie tym, co Naoki bardzo lubił. Przyjemne dreszcze.
Zaraz zapomniał o jakichkolwiek kłótniach tego dnia i wszedł głębiej do pokoju, siadając za Endo i gapiąc się w ekran.
- Można stwierdzić, że nie jadłem. Nigdy nie odmawiam posiłku. - stwierdził dość entuzjastycznie. Zupka chińska to zaledwie zakąska, nie posiłek, więc się nie liczy. A z czegoś robionego domowo skorzysta nawet bardziej, niż chętnie.
- Niezłą masz kolekcję. - zaczął przeglądać, co chłopak ma w swoim zbiorze. Sporą część pozycji sam posiadał - sporo właśnie tych na basie horrorów i oczywiście dużą część sportowych. Z resztą wyścigówki też nawet lubił, choć wolał te z motorami, niż z samochodami - był pewien, że kiedyś zrobi sobie na nie prawko.
- Będziemy mieli co robić. - oparł ręce na podłodze za sobą, wzrok znowu owracając w kierunku monitora.

-Tego się spodziewałem. Pewnie żywisz się w akademiku sproszkowanym puree ziemniaczanym, zupkami chińskimi i klopsikami ze słoiczka, jak… większość, no nie? –zapytał nie odrywając wzroku od monitora. W pierwszej chwili chciał powiedzieć „Jak Arisee” ale w porę ugryzł się w język. Z resztą 80% wychowanków akademika żywiło się w ten sposób, więc raczej trudno było się zorientować że chciał powiedzieć coś innego. Zwłaszcza kiedy grał i można było to zrzucić na chwilowe skupienie na grze i małą „zawiechę”.
-Jest tego trochę. Takie są zalety pracy w sklepie z płytami. Mam zniżki pracownicze, wiem kiedy są promocje i mam dostęp przedpremierowy do znacznej części gier. Wiesz gry trafiają do sklepu przed premierą, żeby można było kod w komputer wrzucić, przygotować wszystko i tak dalej. Jeśli wpiszę w zeszyt że biorę grę i zapłacę za nią później, a w dniu premiery faktycznie zapłacę i wezmę paragon to nikt nie ma z tym problemu, a ja mogę pograć dwa dni przed.
Ryu dotarł do „ checkpointa” i wyłączył grę.
-Wybierz coś, ja idę wyjąć i nałożyć tę zapiekankę… Albo nie. Chodź też, bo musisz powiedziec mi ile zjesz. –stwierdził odkładając pada na podłogę i wychodząc do kuchni

- Czasem. Ale nie najadam się tym, wkurza mnie takie jedzenie. Jedyna zaleta, że jest pod ręką zawsze. - oczywiście, zawsze można iść na kebaba, burgera, frytki, pizzę, czy coś, ale po pierwsze to kosztuje, po drugie... to i tak jada w drodze do znajomych, od znajomych, do szkoły, na kurs, na trening i z tego wszystkiego. Raz na jakiś czas jak wpadnie na łikend do domu to go rodzicielka podkarmi mocniej.
- Nie szukacie tam kogoś nowego? - zaśmiał się, choć jego oczy jakby się powiększyły. Noo, nie liczył, że dostałby taką robotę, bo i na komputerach nie znał się najlepiej. Potrafił obsługiwać programy graficzne, znał je na bardzo dobrym poziomie, znał się też nieźle na grach, ale na samych komputerach już średnio, a domyślał się, że w sklepie trzeba też wiedzieć trochę więcej o samym sprzęcie, niż on wie.
Zaraz podniósł się i polazł za Ryu do kuchni, w której unosiły się zapachy. Pieprzyć gry, pieprzyć sklep, tu jest JEDZENIE. A Naoki cierpi na ciężki i nieuleczalny syndrom wiecznego głodu. A to jedzenie wygląda nieźle. I pachnie nieźle.
- Zjem, co dostanę. - stwierdził absolutnie tego pewien. Może nie zabierze mu całej, bo i aż tak swobodnie się jeszcze przy nim nie czuje, jak przy większości kumpli i koleżanek, które objada notorycznie, ale po prostu pochłonie, ile będzie się dało.
Potem będzie objedzony, ale pełen Naoki to zadowolony Naoki.

-Szukamy… kogoś kto bardzo dobrze zna się na sprzęcie audio, stereo, głośnikach, słuchawkach i ogólnie wszystkich grających zabawkach. Poza tym musi być dyspozycyjny po osiem godzin, siedem dni w tygodniu i potrafić obsługiwać skaner kodów i operować na bazach danych. Poducz się trochę, a załatwię Ci tę fuchę. –stwierdził z rozbawieniem. W kuchni włożył na dłonie rękawice kuchenne i wyjął z małego elektrycznego piekarnika naczynie żaroodporne z zapiekanką. Swóją drogą chwilę mu to zajęło, bo naczynie ledwie mieściło się w piekarniku, więc musiał je ostrożnie wysunąć. Wyjął dwa talerze i nałożył na nie spore porcje. Słyszał co nieco o spuście Naokiego jeśli o jedzenie chodziło wiec pewnie porcja spora dla Endo była ledwie przecietna dla jego kolegi, na pewno nie mała, ale też nie jakaś wybitnie duża. Przecież mieli jeszcze zamiawiac dziś pizzę.
Zaniósł talerze do pokoju i postawił je na biurku, przy którym zaraz usiedli.
-Smacznego-rzucił. Dziwnie się czuł patrząc na Naokiego siedzącego z nim przy stole, na miejscu na którym ledwie kilka godzin wczesniej siedział Arisee i również spożywał z Endo posiłek.